Παρακάτω παραθέτουμε σύνοψη από ένα βιβλίο για τη φορολογία στο Βυζάντιο. Διαπιστώνουμε ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατήρησε τον τρόπο φορολογίας του Βυζαντινού κράτους.
Αν και οι φόροι στο εμπόριο δημιουργούσαν σημαντικά κεφάλαια για το αυτοκρατορικό ταμείο, στην πραγματικότητα δεν αποτελούσαν μεγάλο μέρος των εσόδων του κράτους. Η Judith Herrin λέει ότι «τα έσοδα από το εμπόριο αποτελούσαν μόνο ένα μικρό ποσοστό του συνολικού προϋπολογισμού του βυζαντινού κράτους, το οποίο απέφερε πολύ μεγαλύτερο εισόδημα από τους φόρους στη γη και στα πρόσωπα». Η «ελίτ» εξαιρετικά πλούσια τάξη επένδυσε τα χρήματά της σε μεγάλα μεγάλα κτήματα, «οι συγκλητικές τάξεις δεν ασχολούνταν με το εμπόριο. Πίστευαν, με τον παραδοσιακό σνομπισμό, ότι η υψηλότερη κοινωνική θέση, που χαρακτηριζόταν από την ιδιοκτησία των κτημάτων και τη θέση του δικαστηρίου τους ξεχώριζε».
Οι Βυζαντινοί έβλεπαν τη φορολόγηση της γης και των ανθρώπων ως τον καλύτερο τρόπο συγκέντρωσης εσόδων. Η γη ερευνήθηκε από αξιωματούχους και η αναμενόμενη παραγωγικότητά της φορολογήθηκε. Οι άνθρωποι φορολογούνταν επίσης μέσω του κεφαλικού φόρου. Οι στρατιωτικές οικογένειες παρείχαν εξοπλισμένους θεματικούς στρατιώτες σε αντάλλαγμα για χαμηλότερους φόρους. Η ρωμαϊκή κυβέρνηση ασφάλισε ότι λάμβανε τα απαραίτητα εισοδήματά της με συστήματα όπως η κοινοτική υποχρέωση για φόρους, που αντισταθμίζουν τις ατομικές φορολογικές ελλείψεις. «Αν μια γυναίκα έχανε τον σύζυγό της και τους γιους της και δεν ήταν σε θέση να καλλιεργήσει τα οικογενειακά αγροτεμάχια, οι γείτονές της θα ενθαρρύνονταν να κάνουν τη δουλειά, να μοιραστούν τη σοδειά και να της δώσουν τη δυνατότητα να πληρώσει τους φόρους της». Οι αυτοκρατορικοί αξιωματούχοι έκαναν κατά καιρούς φοροαπαλλαγές, ακόμη και για ολόκληρες περιοχές που υπέστησαν επιδρομές ή καταστροφές για να ανακάμψουν για να κάνουν μελλοντικές πληρωμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου