Τρίτη, Φεβρουαρίου 27, 2024
Σάββατο, Φεβρουαρίου 17, 2024
Σέρβια: Εδώ, οι πέτρες και τα βράχια μιλούν σε όσους ξέρουν να ακούσουν και έχουν ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά τους
Η σκόνη αιωρείται στον αέρα, χρυσίζοντας το φως του ήλιου καθώς διαπερνά τα ψηλά, στενά παράθυρα. Ο άνεμος ψιθυρίζει ιστορίες αιώνων μέσα από τα κενά των τούβλων, ιστορίες βασιλέων και ιερέων, αγίων και αμαρτωλών. Στο κέντρο του ναού, μια φιγούρα στέκεται ακίνητη, χαμένη στη σκέψη.
Η Μαρία, μια νεαρή αρχαιολόγος, αγγίζει με δέος τους τραχείς τοίχους. Τα δάχτυλά της χαϊδεύουν τα γλυπτά, μισοσβησμένα από το χρόνο, ιερά πρόσωπα που κοιτάζουν πλέον ένα άγνωστο μέλλον. Η φωνή της αντηχεί στους άδειους χώρους, ψιθυρίζοντας ερωτήσεις που μένουν αναπάντητες.
Ποιος έχτισε αυτό το ιερό; Ποια μυστικά κρύβονται στις σκιές του; Ποια προσευχή ψιθύρισαν τα χείλη των πιστών εδώ;
Η Μαρία ήρθε εδώ με την ελπίδα να βρει απαντήσεις. Βρήκε όμως κάτι πολύ περισσότερο: μια αίσθηση δέους, ένα άγγιγμα του άυλου, μια σύνδεση με το παρελθόν.
Κλείνει τα μάτια και αφήνει τη φαντασία της να καλπάσει. Βλέπει ιερείς να τελούν ιερά μυστήρια, ακούει ψαλμούς να αντηχούν στους θόλους, νιώθει την κατάνυξη να πλημμυρίζει την ψυχή της.
Ξαφνικά, ένα ρίγος διαπερνά το σώμα της. Ανοίγει τα μάτια και βλέπει μια φιγούρα να στέκεται στην είσοδο, μια ηλικιωμένη γυναίκα με μάτια γεμάτα σοφία.
"Καλώς ήρθες, παιδί μου," ψιθυρίζει η γυναίκα. "Εδώ, οι πέτρες μιλούν σε όσους ξέρουν να ακούσουν και έχουν ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά τους ."
Η Μαρία νιώθει μια ακατανίκητη έλξη προς τη γυναίκα. Γνωρίζει ότι αυτή κατέχει τα κλειδιά για τα μυστικά που κρύβει η εκκλησία.
"Πες μου," ικετεύει η Μαρία. "Πες μου την ιστορία αυτού του ιερού τόπου."
Και η γυναίκα αρχίζει να μιλά, η φωνή της απαλή και μελωδική, γεμάτη ιστορίες και θρύλους, πνευματικότητα και αγάπη.
Καθώς η νύχτα πέφτει, η Μαρία νιώθει πλήρης. Έχει βρει αυτό που έψαχνε, όχι μόνο απαντήσεις, αλλά και μια νέα κατανόηση του κόσμου, μια βαθύτερη σύνδεση με το θείο.
Φεύγει από την εκκλησία με δάκρυα στα μάτια, ευγνώμων για την εμπειρία που άλλαξε τη ζωή της. Ξέρει ότι θα επιστρέψει, όχι μόνο ως αρχαιολόγος, αλλά και ως προσκυνητής, για να ξαναβρεί την γαλήνη και την σοφία που βρήκε στους ιερούς τοίχους.
Η ιστορία της Μαρίας είναι μια ιστορία ανακάλυψης, όχι μόνο μίας αρχαίας εκκλησίας, αλλά και του εαυτού της. Μέσα από την επαφή με το παρελθόν, έρχεται πιο κοντά στο παρόν και στο μέλλον, έτοιμη να μοιραστεί τη σοφία που άντλησε από τα ιερά ερείπια.
ai
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14, 2024
Σάββατο, Φεβρουαρίου 10, 2024
Τείχη
Ανεβήκαμε ξανά στο Κάστρο, αυτή τη φορά στην Ακρόπολη. Η θέα μαγευτική. Οι πύργοι ολόγυρά μας. Σκεφτήκαμε. Ποια θα ήταν η θέα τότε. Τότε που τα τείχη θα ήταν υψωμένα ανάμεσα στους πύργους; Η διοίκηση δεν θα ήθελε θέα τότε. Μόνο αν ανέβαιναν στα τείχη και στους πύργους θα έβλεπαν την καταπληκτική θέα. Η αγία Θεόδώρα, ως αρχοντοπούλα θα στέναζε μέσα σε αυτούς του πύργους. Μπορεί να είχε το δικό της πύργο. Το ίδιο και στα υπόλοιπες δύο πόλεις μέσα στην πολιτεία. Ή μεγάλη κλίση του εδάφους θα ευνοούσε τη θέα, τον ήλιο και τον καθάριο αέρα. Στην κάτω πόλη, όσοι κατοικούσαν, λόγο της κλίσης θα τα είχαν όλα αυτά. Αλλά και το άλλο. Για να βγεις και να μπεις στην Καστροπολιτεία θα έπρεπε να περάσεις από τις πύλες. Δύο πύλες το πολύ. Με τον απαραίτητο έλεγχο πάντα. Το ίδια και ανάμεσα στις πόλεις. Από τις πύλες των τειχών θα περνούσαν. Αλλά μετά και να γυρίσεις μεγάλη η ανηφόρα, απότομη και κουραστική. Τα τείχη υψώνονται όταν υπάρχει κάτι να προστατευτεί. Πλούτος, πολιτισμός και η θρησκευτική παρακαταθήκη. Όπου τα χρόνια εκείνα μπορούσαν να γίνουν παρανάλωμα του πυρός από κάθε ορδή βαρβάρων και σφετεριστών. Όλα έχουν το τίμημά τους. Μετά θυμηθήκαμε και το ποίημα του Καβάφη "Τείχη".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
