Παλιά φωτογραφία καρτ ποστάλ των Σερβίων

Η τοποθεσία του παλιού οικισμού της Ναράιδας στη λίμνη Πολυφύτου

Σέρβια Κοζάνης: Ενα μοναδικό ταξίδι στην… εποχή του Βυζαντίου (ΒΙΝΤΕΟ & ΦΩΤΟ)

    

Aπό το thes.gr

Ταξιδιώτη, τούτος ο τόπος, αν τον επισκεφθείς, να έχεις γνώση πως έχει να σου διηγηθεί μία μεγάλη ιστορία…

Προετοιμάσου σίγουρα για ένα ταξίδι όπου θα ανακαλύψεις βυζαντινούς θησαυρούς και μάθε πως από εδώ πέρασαν πολλοί σπουδαίοι και τρανοί. Από τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Ξέρξη και τους Ρωμαίους έως τον Απόστολο Παύλο, τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο και την Αγία Θεοδώρα της Αρτας. Μία πόλη που άκμασε κατά την περίοδο του Βυζαντίου και αυτό είναι απόλυτα εμφανές μέχρι και σήμερα.

Η καστροπολιτεία, οι «Σαράντα Πόρτες» και άλλοι βυζαντινοί ναοί θα σου τραβήξουν σίγουρα την προσοχή εκτός φυσικά από το φαράγγι, τα ανθρωπόμορφα και ζωόμορφα βράχια, η ονειρική θέα στην τεχνητή λίμνη Πολυφύτου και η μεγάλη γέφυρα των Σερβίων.

Αρχικά πρέπει να γνωρίζεις πως τα Σέρβια αποτελούν μία από τις σημαντικότερες κωμοπόλεις του Νομού Κοζάνης. Βρίσκονται μεταξύ των βορειοδυτικών απολήξεων των Πιερίων Ορεων (εκεί που συναντιούνται το Τιτάριο όρος με τα Καμβούνια) και του ποταμού Αλιάκμονα, 26 χλμ. νοτιοανατολικά της Κοζάνης και 15 χλμ. από τα στενά του Σαρανταπόρου. Επίσης βρίσκονται 150 χλμ. νοτιοδυτικά-δυτικά της Θεσσαλονίκης και 100 χλμ. βόρειο-βόρειο δυτικά της Λάρισας.

Εκτός από ιστορικά, έχουν χαρακτηριστεί και πολύπαθα. Το 1912, ο ελληνικός στρατός μετά τη νικηφόρα μάχη στα στενά «πόρτες» απελευθέρωσε τα Σέρβια. Την ίδια μέρα οι Τούρκοι σκότωσαν στις φυλακές των Σερβίων 117 ιερείς, δασκάλους και πρόκριτους από τη γύρω περιοχή. Στις 13 Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί βομβάρδισαν την κωμόπολη ενώ το Μάρτιο του 1943 κάηκε ολοκληρωτικά από τους Ιταλούς. Από εκείνη τη διήμερη καταστροφή τίποτε δεν έμεινε όρθιο εκτός από το καμπαναριό του ναού της Αγίας Κυριακής.

Ανακαλύψτε τους βυζαντινούς θησαυρούς

Μπαίνοντας στην πόλη, θα κινηθείτε δυτικά και με κατεύθυνση προς το φαράγγι. Σε κάποιο σημείο «σταματάει» ο δρόμος και εκεί θα καταλάβετε πως πρέπει να παρκάρετε και να ανηφορίσετε με τα πόδια, στο λιθόκτιστο πια φαρδύ μονοπάτι, που οδηγεί προς την καστροπολιτεία. Το ταξίδι σας στη βυζαντινή εποχή τώρα αρχίζει…

Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής σας συνοδεύουν ψηλά δέντρα καθώς και παγκάκια, σε περίπτωση που θέλετε να ξεκουραστείτε. Μην ξεχνάτε πως η καστροπολιτεία καταλαμβάνει στρατηγικό σημείο της περιοχής και διαθέτει καταπληκτική θέα έως την Κοζάνη και την κοιλάδα του Αλιάκμονα.

Ο ναός των Αγίων Θεοδώρων

Σχετικά χαμηλά, στο βορειοδυτικό τμήμα του περιβόλου του κάστρου, βρίσκεται ο ναός των Αγίων Θεοδώρων, ο οποίος ανήκει στο δεύτερο μισό του 11ου αιώνα. Ηταν καθολικό σταυροπηγιακής μονής, από την οποία σήμερα σώζονται μόνο ερείπια του περιβόλου και η καμαροσκέπαστη δεξαμενή του νερού. Ο ναός είναι μονόχωρος με ξύλινη στέγη και εξωτερικά οι τοίχοι του διακοσμούνται με κεραμοπλαστικό διάκοσμο.

Στο εσωτερικό του και εξωτερικά στον δυτικό του τοίχο σώζονται οι τοιχογραφίες του 1497, αντιπροσωπευτικά δείγματα της μακεδονικής τέχνης του τέλους της βυζαντινής εποχής και της αρχής της τουρκοκρατίας. Είναι έργα δύο ζωγράφων και συνδέονται τεχνοτροπικά με το εργαστήριο της Καστοριάς. Από εκεί θα απολαύσετε και την πρώτη θέα στην πόλη Σερβίων και στη λίμνη Πολυφύτου.

Ο μεγάλος ναός «των Κατηχουμένων» ή «Σαράντα Πόρτες»

Συνεχίζοντας, λίγο πιο πάνω θα εντυπωσιαστείτε από τη βασιλική των Κατηχουμένων ή Σαράντα Πόρτες. Αποτελούσε τον επισκοπικό ναό των Σερβίων, αφιερωμένο πιθανότητα στον Άγιο Δημήτριο (κάποιοι υποστηρίζουν και στην Αγία Κυριακή). Κτίστηκε γύρω στο 1000, στη θέση παλαιότερου παλαιοχριστιανικού ναού και ήταν τρίκλιτη με νάρθηκα και υπερυψωμένο το κεντρικό κλίτος, στεγασμένο με δίρριχτη στέγη που σχηματίζει φωταγωγό. Επισκευάσθηκε, ανοικοδομήθηκε και αγιογραφήθηκε αρκετές φορές, από τον 12ο έως τον 16ο αιώνα.

Τα κλίτη χωρίζονται με τοίχους, οι οποίοι διατρυπώνται από τέσσερα τοξωτά ανοίγματα. Στην πρώτη οικοδομική φάση, το κεντρικό κλίτος στεγαζόταν με ξύλινη αμφικλινή στέγη και τα πλαϊνά με μονόρριχτη, ενώ το κεντρικό κλίτος επικοινωνούσε με τα πλαϊνά μέσω τριβήλου. Από το μνημείο διασώζεται τοιχογραφικός διάκοσμος σε τρία στρώματα. Το πρώτο είναι σύγχρονο με την πρώτη φάση του ναού, το δεύτερο χρονολογείται το 13ο αιώνα, επί επισκόπου Μιχαήλ, ενώ το τρίτο, σπαράγματα του οποίου αποκαλύφτηκαν κατά τις τελευταίες ανασκαφικές έρευνες, μπορεί να τοποθετηθεί στο 15ο -16ο αιώνα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν, μεταξύ άλλων, τα σπαράγματα τοιχογραφιών τα οποία ανευρέθηκαν στο νότιο κλίτος, στο οποίο κατά την πρώιμη μεταβυζαντινή περίοδο λειτουργούσε παρεκκλήσι. Πρόκειται για τη μορφή Ένθρονου Χριστού Παντοκράτορα, τα χέρια μιας δεόμενης μορφής και τμήμα της μορφής του Αγίου Δημητρίου, τα οποία συναποτελούν πιθανότατα παράσταση Δέησης.

Οι τοιχογραφίες αυτές, σε συνδυασμό και με άλλα στοιχεία, όπως τα τμήματα δαπέδου στα δύο πλάγια κλίτη και το τρίτο στρώμα τοιχογραφιών, το οποίο σώζεται στο βόρειο και νότιο κλίτος, πιστοποιούν τη λειτουργία της Βασιλικής, στα πλάγια κλίτη τουλάχιστον, έως το 16ο -17ο αιώνα.

Σήμερα σώζονται μόνον ερείπια του Ναού. Στο πλαίσιο εκπόνησης της μελέτης αποκατάστασης του, κατά τα έτη 1995-2000, πραγματοποιήθηκαν στερεωτικές εργασίες, σωστικές εργασίες συντήρησης των τοιχογραφιών, καθώς και ανασκαφές, οι οποίες έφεραν στο φως πολύτιμα στοιχεία για την ιστορία του μνημείου.

Όπως γράφει ο αλησμόνητος συγγραφέας των «Κάστρων», Γιάννης Γκίκας, εδώ τελέστηκε τον 13ο αι. ο γάμος της κόρης του ξενόφερτου στρατιωτικού διοικητή του κάστρου Pierre d’ Aulphy, της Θεοδώρας, με τον δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ Β’ Άγγελο Κομνηνό. Η Θεοδώρα αυτή, «των Σερβίων το γέννημα και της Άρτας το σέμνωμα», άγιασε κατόπιν από τις κακουχίες.

Από το σημείο αυτό θα απολαύσετε φανταστική θέα προς την πόλη, τη γέφυρα των Σερβίων και τη λίμνη Πολυφύτου καθώς και το βουνό.

Οι άλλοι βυζαντινοί ναοί

Κοντά στο βόρειο τμήμα του τείχους σώζεται ο μικρός ναός του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου, που επίσης ήταν καθολικό μοναστηριού. Χρονολογείται στον 14ο αιώνα και είναι μικρή μονόκλιτη βασιλική, που εσωτερικά διατηρεί λίγα σπαράγματα του τοιχογραφικού της διακόσμου.

Λίγο έξω από τα τείχη της κάτω πόλης (εκεί που θα αφήσετε το αυτοκίνητό σας), κοντά στη βόρεια πύλη, επάνω σε ένα στενό βράχο στέκει ο κομψός ναός των Αγίων Αναργύρων, του 11ου-12ου αιώνα. Είναι μονόχωρος με ορθογώνια αψίδα διακοσμημένη με κεραμοπλαστικά κοσμήματα. Το εσωτερικό του είναι διακοσμημένο με τοιχογραφίες που χρονολογούνται στο 1510 και αποδίδονται σε δύο ζωγράφους, από τους οποίους εκείνος που φιλοτέχνησε το μεγαλύτερο μέρος φαίνεται να ανήκει στο καστοριανό εργαστήριο.

Το κάστρο και το μικρό φαράγγι

Συνεχίζοντας τη διαδρομή σας, θα βρεθείτε στο Κάστρο των Σερβίων, το οποίο κτίστηκε μεταξύ (560-650 μ.Χ.), δηλαδή στα χρόνια του Ιουστινιανού ή του Ηρακλείου. Η Ακρόπολη κάλυπτε 2,5 στρέμματα και σήμερα σώζονται -με μεγάλες φθορές- οι Πύργοι, που ξεπερνούσαν τα 20 μέτρα ύψος, μεγάλα τμήματα από τα τείχη και ίχνη κτισμάτων.

Η Βυζαντινή πόλη των Σερβίων είχε την Ακρόπολη, την Άνω Πόλη και την Κάτω Πόλη. Επειδή ανάλογη οχύρωση είχε και ο Μυστράς, αποκάλεσαν τα Σέρβια και «Μυστρά της Μακεδονίας».
Νοτίως της κωμόπολης εκβάλλει το ρέμα Πλατανούλα, σχηματίζοντας ένα μικρό φαράγγι με ενδιαφέροντες γεωλογικούς σχηματισμούς και εντυπωσιακές βραχώδεις εξάρσεις στα πρανή του. Μπορείτε να περπατήσετε μέσα στο φαράγγι και να απολαύσετε τη μοναδική φύση.

Extra infos: Φυσικά μην παραλείψετε φυσικά να κάνετε βόλτα στην πόλη των Σερβίων, να πιείτε τον καφέ σας και να φάτε στα παραδοσιακά ταβερνάκια. Αν έχετε περισσότερο χρόνο, ή ακόμη επιλέξετε να διανυκτερεύσετε, περιηγηθείτε στη γύρω περιοχή καθώς έχει πολλά ακόμη να δείτε. Κάθε εποχή έχει τη χάρη της και τα υπέροχα φυσικά τοπία θα σας αποζημιώσουν.

Πηγή ιστορικών στοιχείων: religiousgreece.gr, dservionvelventou.gr

Aπό το thes.gr

Ο Αλιάκμονας και η νεότευκτη λίμνη Ιλαρίωνα

 Κυριακή 16/02/2020 | Γρεβενά, Κοζάνη

Ταξιδεύουμε στον νομό Γρεβενών αναζητώντας τα υδάτινα ίχνη που αφήνει το μεγαλύτερο σε μήκος ποτάμι της Ελλάδας. Εξερευνούμε άγνωστους ορεινούς τόπους που εντυπωσιάζουν με την άγρια, φυσική τους ομορφιά. Περιπλανιόμαστε στις όχθες μιας νεότευκτης λίμνης που πασχίζει να αφομοιώσει το μακεδονικό τοπίο.

Αφήνοντας πίσω το εντυπωσιακό τοπίο των Μετεώρων χαράζουμε πορεία βόρεια, οδηγώντας σε φιδίσιους ορεινούς δρόμους που δρασκελίζουν με απανωτές στροφές το ορεινό ανάγλυφο της περιοχής.

Περνάμε τα όρια τη Θεσσαλίας και πατώντας στον νομό Γρεβενών ο δρόμος μας διασταυρώνεται με τον ποταμό Αλιάκμονα που αυτήν την εποχή κατεβαίνει από τα βουνά τις Πίνδου βουίζοντας, φουσκωμένος, όλο δύναμη και ορμή.

Στη συνέχεια αφήνουμε τον εθνικό δρόμο Τρικάλων – Γρεβενών και στρεφόμαστε ανατολικά, αναζητώντας το χωριό Παλιουριά που μετά την ανύψωση του φράγματος Ιλαρίωνα βρέθηκε να απλώνει τις γειτονιές του στις όχθες της νεότευκτης λίμνης, την οποία δημιούργησαν τα εγκλωβισμένα νερά του Αλιάκμονα !

Από αυτό το σημείο ξεκινά ένα πολύ ενδιαφέρον οδοιπορικό σε «αχαρτογράφητα» ταξιδιωτικά μονοπάτια που τόσο μας γοητεύουν.

Η περιοχή αυτή που μοιράζεται ανάμεσα στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία και γεωγραφικά υπάγεται στον νομό Γρεβενών μπορεί να μη διαθέτει τουριστικές περγαμηνές, όμως θα σας εντυπωσιάσει με τα απαράμιλλης ομορφιάς τοπία της, τα βυζαντινά μοναστήρια της και τη γοητευτική της απλότητα.

Το μοναστήρι που αλλού χτίστηκε και αλλού βρέθηκε!

Φτάνοντας στο χωριό Παλιουριά -παλαιά ονομασία Ζημνιάτσι- (45 χλμ. από Γρεβενά, 52 χλμ. από Καλαμπάκα) στρίβουμε αριστερά, περνάμε τη νέα γέφυρα, διασχίζουμε τον οικισμό Παναγία που βρίσκεται στην αντικρινή πλευρά και οδηγώντας παράλληλα με τις όχθες της λίμνης φτάνουμε έπειτα από 3 χιλιόμετρα ευχάριστης πορείας στη μονή Τορνικίου. Πρόκειται για ένα σημαντικό μοναστηριακό συγκρότημα που χτίστηκε τον 12ο αιώνα σε ιδιοκτησία της μεγάλης βυζαντινής, αρμένικης καταγωγής, οικογένειας των Τορνικίων, απ’ όπου πήρε και το όνομά της.

Το καθολικό της μονής, αφιερωμένο στη Θεοτόκο, αγιογραφήθηκε το 1481 και μετά πάλι το 1728. Το μοναστήρι θα πρέπει να συνέχισε για αιώνες την ιστορική του πορεία, ενώ είναι άγνωστο το πότε εγκαταλείφθηκε.

Το 1987 η μονή καταγράφηκε ως προστατευόμενο ιστορικό μνημείο, όμως ο μεγάλος σεισμός του 1995 κατέστρεψε μεγάλο μέρος της. Το 2001 ξεκίνησε η αναστήλωση του μοναστικού συγκροτήματος, ενώ η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως αρκετά αξιόλογα ευρήματα από τις διάφορες φάσεις της ιστορίας του.

Οταν ολοκληρώθηκαν τα σχέδια για τη δημιουργία της λίμνης Ιλαρίωνα – Αλιάκμονα διαπιστώθηκε ότι τα νερά της λίμνης θα έπνιγαν το σημαντικό βυζαντινό μνημείο. Ετσι εκπονήθηκε μελέτη για τη σύσσωμη μετακίνησή του σε ψηλότερο σημείο!

Το πρωτοφανές αυτό για τα ελληνικά δεδομένα εγχείρημα έγινε υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Δημήτρη Κορρέ και στέφθηκε με επιτυχία. Ετσι, από τον Σεπτέμβριο του 2011, το μοναστήρι ατενίζει τη λίμνη από ασφαλή τοποθεσία, λίγο ψηλότερα από την αρχική θέση όπου είχε χτιστεί.

Μονή Ζάβορδας, βυζαντινές μνήμες

Αφήνουμε πίσω τα ήπια παραλίμνια τοπία και το «μετακινούμενο μοναστήρι» και ακολουθούμε τον γεμάτο στροφές δρόμο που θα μας φέρει μετά από 8 χιλιόμετρα στην είσοδο της μονής Ζάβορδας, όσιου Νικάνορα.

Ασχετα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός το ογκώδες, φρουριακής μορφής μοναστηριακό συγκρότημα που δεσπόζει στην κορφή του βράχου, εποπτεύοντας από προνομιακή θέση το τοπίο, εντυπωσιάζει με το παρουσιαστικό του και τη μακρόχρονη παράδοσή του.

Το μοναστήρι χτίστηκε το 1537 από τον όσιο Νικάνορα και σήμερα έχει ανακαινιστεί από τη βυζαντινή εφορία αρχαιοτήτων. Στο κέντρο του τειχισμένου περίβολου βρίσκεται το καθολικό, ένας σταυροειδής εγγεγραμμένος ναός με τρούλο που στηρίζεται σε τέσσερις κίονες.

Στο εσωτερικό του ναού ξεχωρίζουν οι εντυπωσιακές αγιογραφίες. Οι παλαιότερες από αυτές είναι του 1542 και αποδίδονται στον σπουδαίο αγιογράφο Φράγκο Κατελάνο, εκπρόσωπο της μεταβυζαντινής σχολής της Βορειοδυτικής Ελλάδας που είχε δεχτεί επιρροές από την ιταλική τέχνη.

Αφού επισκεφθείτε το μοναστήρι αξίζει να αναζητήσετε το νέο μονοπάτι που οδηγεί στη ανακαινισμένη σκήτη του Αγίου Νικάνορα. Η διαδρομή πραγματοποιείται σε φαρδύ, προστατευόμενο με μεταλλική κουπαστή, διάδρομο που καταλήγει σε μια μικρή, επίσης μεταλλική, γέφυρα που κυριολεκτικά αιωρείται στο χάος. Από αυτό το σημείο θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε την προνομιακή θέα στη λίμνη που απλώνεται κάτω από τα πόδια σας.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα παραμένει και η παλιά διαδρομή που πλέον μπορεί να μην καταλήγει στη σκήτη, αλλά προσφέρει μια εντελώς διαφορετική γωνία θέας στα βράχια και στις όχθες της λίμνης. Να σημειώσουμε πως η σκήτη, που κυριολεκτικά είναι κολλημένη στον κάθετο βράχο, προϋπήρχε του μοναστηριού της Ζάβορδας. Εσωτερικά αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα και είναι αγιογραφημένη με θαυμάσιες νωπογραφίες.

Τα δεσμά του Αλιάκμονα

Ο Αχελώος και ο Αλιάκμονας, τα δυο μεγαλύτερα ποτάμια της Ελλάδας, είναι αυτά που έχουν δεχτεί και τις μεγαλύτερες ανθρωπογενείς παρεμβάσεις τα τελευταία 50 χρόνια.

Ο Αχελώος από το ύψος της Μεσοχώρας και νοτιότερα έχει απολέσει πλέον τη φυσική του ροή με τη δημιουργία αλλεπάλληλων φραγμάτων. Το αυτό συμβαίνει και με τον Αλιάκμονα όπου πλέον τέσσερα φράγματα δεσμεύουν τα νερά του σχηματίζοντας αλλεπάλληλες τεχνητές λίμνες.

Η τεχνητή λίμνη του Ιλαρίωνα είναι η πιο πρόσφατη καθώς σχηματίστηκε το 2012 σε μια περιοχή που εντοπίζεται γεωγραφικά ανάμεσα στα Γρεβενά και στην Κοζάνη. Δημιουργήθηκε μετά την ανύψωση του τέταρτου στη σειρά φράγματος που κατασκεύασε η ΔΕΗ, με σκοπό την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας, τη διασφάλιση της ποιοτικής ύδρευσης της Θεσσαλονίκης και την άρδευση του κάμπου της Δυτικής Μακεδονίας.

Η νεότευκτη λίμνη που έχει μήκος 35 χιλιομέτρων είναι χωρητικότητας περίπου 140 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων νερού και η επιφάνεια του ταμιευτήρα στην ανώτερη στάθμη του νερού καλύπτει μια έκταση σχεδόν 22 τ.χλμ.

Οι ντόπιοι ευελπιστούν με το έργο αυτό ότι ο τόπος τους θα μετατραπεί σε πόλο έλξης επισκεπτών, καθώς η ευρύτερη περιοχή βρίθει σημαντικών πολιτιστικών μνημείων και φυσικών αξιοθέατων. Βέβαια οι οικολογικές ανησυχίες για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον με τη δημιουργία της λίμνης ήταν πολλές και όχι πάντα αβάσιμες. Το γεγονός είναι πως τα νερά του Αλιάκμονα δεσμεύτηκαν για μια ακόμη φορά, πνίγοντας στην κυριολεξία το πανέμορφο Κόκκινο Φαράγγι, μια περιοχή ανυπέρβλητης άγριας φυσικής ομορφιάς που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από αυτήν του Βίκου ή του Αώου. Τώρα στη θέση των γρήγορων νερών που άφριζαν πάνω στα βράχια, ο επισκέπτης αντικρίζει την τεχνητή γαλήνη μια λίμνης που -κακά τα ψέματα-, ακόμη προσπαθεί να αφομοιώσει το περιβάλλον.

Διαδρομή γύρω από τη λίμνη

Για κάποιον που θέλει να σχηματίσει μια ευρύτερη εικόνα για την περιοχή, σαφώς και η πλέον ενδιαφέρουσα διαδρομή είναι αυτή που τρέχει στις νοτιοανατολικές όχθες της λίμνης.

Η πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει κάποιος ξεκινά από το χωριό Παλιουριά και κινείται βορειοανατολικά, σχεδόν παράλληλα με τις όχθες της λίμνης που από αυτό το σημείο φανερώνει ίσως την πιο όμορφη πλευρά της.

Σε όλο το μήκος της διαδρομής ο επισκέπτης θα έχει την ευκαιρία να δει το νέο τοπίο που διαμόρφωσε η λίμνη, τη μονή Ζάβορδας και τη σκήτη του όσιου Νικάνορα να ξεχωρίζουν στα απέναντι κάθετα πρανή του Κόκκινου Φαραγγιού. Η πορεία ολοκληρώνεται έπειτα από 10 χιλιόμετρα στο ενδιαφέρον ορεινό χωριό Ελάτη, χτισμένο σε ύψος 650 μέτρων στις παρυφές του περίφημου ελατόδασους των Καμβουνίων ορέων.

Κοντά στο χωριό Παλιουριά, σε ύψος 1.000 μέτρων βρίσκεται η Μονή Ευαγγελιστρίας που ιδρύθηκε το 1148 και είναι γνωστή ως «Μπουνάσια», ονομασία που την οφείλει στην κορφή των Καμβουνίων, Βουνάσσα. Το μοναστήρι ήταν ανδρικό και είχε καλόγερους μέχρι το 1935. Η θέα από εδώ προς το υψίπεδο της Μακεδονίας, την Πίνδο και τον Ολυμπο είναι περιφερειακή.

Για εξερευνήσεις

Για τους όσους θέλουν να πάρουν βουνίσιο αέρα και να ανεβούν σε μεγαλύτερα υψόμετρα, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η διαδρομή που ξεκινά από τις παρυφές της Δεσκάτης και ανηφορίζει για το οργανωμένο ορειβατικό καταφύγιο που βρίσκεται σε πλαγιά κατάφυτη από έλατα, κάτω από την κορφή των Καμβουνίων σε υψόμετρο 1.415. Συνολικά θα χρειαστεί να καλύψετε 8,5 χιλιόμετρα σε δρόμο που έχει στο σύνολό του ασφαλτωθεί.

Λίγο έξω από τη Δεσκάτη (περίπου 7 χλμ.) θα αναζητήσετε το «Χονδρό Δέντρο», μία από τις μεγαλύτερες σε ηλικία βελανιδιές της Ευρώπης, χρονολογημένη στα 1300. Ζητήστε από τους ντόπιους να σας προσδιορίσουν την τοποθεσία.

Για οργανωμένες περιηγήσεις με ειδικά διαμορφωμένα τετρακίνητα οχήματα και συνοδεία διπλωματούχων συνοδών βουνού στη λίμνη Ιλαρίωνα, στα Καμβούνια όρη, αλλά και γενικότερα στα βουνά των Γρεβενών, θα απευθυνθείτε στο Γραφείο Οικοτουρισμού Overland, τηλ. 697 7772542 υπεύθυνος κ. Απόστολος Διανέλλος.i

 Διαμονή

● «Αμαδρυάς Treasure», χτισμένο σε υψόμετρο 850 μέτρων, σε όμορφη εξοχική τοποθεσία με υπεροχή θέα, τηλ. 24620 32751 & 6944107598
● Ξενοδοχείο «Καμβούνια» μέσα στην πόλη της Δεσκάτης, τηλ. 24620 31061
● «Ορειβατικό καταφύγιο Δεσκάτης», που μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι 47 άτομα σε πεντάκλινους, εξάκλινους και δεκάκλινους κοιτώνες. Είναι ανοικτό χειμώνα, καλοκαίρι και προφέρει και φαγητό. Πληροφορίες Θύμιος Παπαντώνης, τηλ. 6978890293.

 Κείμενο – φωτογραφίες: Θοδωρής Αθανασιάδης / viewsofgreece.com

Φωτογραφίες από την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία για το Ετήσιο Μνημόσυνο του Μακαριστού πρ. Καρπενησίου κυρού Νικολαόυ καί το Δεκαετές Μνημόσυνο του πανοσιολογιωτάτου αρχιμανδρίτου Ιωσήφ στόν Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίας Κυριακής Σερβίων 02-02-2020

 

Την Κυριακή, 2 Φεβρουαρίου 2020 η Εκκλησία των Σερβίων τέλεσε το ετήσιο μνημόσυνο του Σεβασμιοτάτου πρώην Μητροπολίτου Καρπενησίου κυρού Νικολάου Δρόσου και το δεκαετές μνημόσυνο του Πανοσιολογιοτάτου Αρχιμανδρίτου Ιωσήφ Τζάλλα. Παρέστησαν οι Μητροπολίτες Καρπενησίου κ. Γεώργιος και ο οικείος ποιμενάρχης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος. Τους δύο Μητροπολίτες πλαισίωναν ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης Αρχιμ. Χριστοφόρος Αγγελόπουλος, καθώς και οι ιερείς της περιοχής των Σερβίων.

 Οι δύο εκλιπόντες Κληρικοί υπηρέτησαν στα Σέρβια και συγκεκριμένα στον Καθεδρικό ιερό Ναό της Αγίας Κυριακής ο μεν πρώτος επί εικοσαετία, ήτοι από του 1959 έως το 1979, οπότε και εξελέγη μητροπολίτης Καρπενησίου ο δε δεύτερος επί τριάντα χρόνια από του 1979 έως το 2009, οπότε και εκοιμήθη.

Η προσφορά και των δύο στα Σέρβια ήταν σημαντική πολύ καθόσον το έργο τους ήταν όχι μόνο η Θεία Λατρεία αλλά και η κατήχηση και η κάθε είδους διακονία προς το ποίμνιο. Και οι δύο υπηρέτησαν ως εφημέριοι στην Ενορία της Αγίας Κυριακής Σερβίων και ως Αρχιερατικοί Επίτροποι στην Επαρχία Σερβίων με αγάπη, απλότητα, πραότητα, ανιδιοτέλεια και πλήρη αφοσίωση στο ποίμνιο. Δεν έλειψε από την Εκκλησία ο Θείος Λόγος, δεν έλειψε από την τοπική κοινωνία ο πνευματικός πατέρας και ο πνευματικός σύμβουλος ιδιαίτερα των νέων με τα εβδομαδιαία μαθήματα που γινόταν. Είχαν συνεχώς και διατηρούσαν προσωπική επαφή με τα παιδια φροντίζοντας με αγάπη και σεβασμό στην προσωπικότητά τους να μεταφέρουν το μήνυμα του Ευαγγελίου στην καρδιά τους.

Στην Θεία Λειτουργία και στην τέλεση των μνημοσύνων παρέστησαν πλήθος κόσμου και οι τοπικές αρχές της περιοχής των Σερβίων.

Η κοινωνία των Σερβίων τους θυμάται με σεβασμό και αγάπη, τους μνημονεύει,  τελεί τα μνημόσυνά τους και παρακαλεί να έχει πλούσια την ευχή τους.

Ας είναι Αιωνία η μνήμη τους.