http://iparemvasi.blogspot.com/
Τούτη τη φορά άνοιξε την πόρτα, το βροντώδες της φωνής δε σήκωνε υπεκφυγές και τρύπωμα κάτω από τις κουβέρτες της μετανοίας του, επιποθών να χωθεί και να χαθεί στον απολεσθέντα παράδεισο της παιδικής του χαρμολύπης, στον οποίο συχνά καταφεύγει προς παραμυθίαν από του βίου τις αντιξοότητες κ.λπ.
Πρόβαλε δειλός, στρουθίο λαβωμένο, με το γκρι αντερί.
... Ημουν μικρός, φτωχός ποιμήν στα όρη μεταξύ Κοπρίβας και Κολοκυθάκι, πίσω από το Μπούρινο. Εβοσκα τα γίδια, αλλά η ψυχή μου ταξίδευε στο παντού και στο καν-πουθενά. Επιθυμούσα και εγώ δεν ήξερα τι, ήθελα εντούτοις και κάτι με τραβούσε, με σβάρνιζε από το μανίκι προς κάτι που δεν το νογούσα. Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι ήταν ο «δαίμονας» της «κλήσης». Τότε όμως δεν το καταλάβαινα. Οταν είδα το στήθος μου να λαμπαδιάζει φωτιά και σαν να πρόβαλαν πάνω του ταινίες οι σινεμάδες, είδα το μοναστήρι της Ζάμπορδας πάνω μου. Αη Νικάνορα μεγάλη η χάρη σου. Βγήκε από τα σπλάχνα και τυπώθηκε όπως τυπώνουν στις φανέλες διαφημιστικά οι εταιρείες στους αγώνες όταν παίζουν μπάλα.
«Είδα σε λέω το μοναστήρι μέσα μου, πάνω μου να με καίει, φλόγα άσβεστη κι εγώ να καίγομαι χωρίς να πονώ, να φλέγομαι χωρίς καπνό. Πήρα να κλαίω με χοντρά κλάματα. Τα δάκρυα να μη σβήνουν την εικόνα στο στήθος, έβγαινε από βάθος. Γέμιζα τη στράτα λυγμούς, είχα παρατήσει τα γίδια στο λόγγο να τα φάει ο λύκος. Μάνα φέρε μια αλλαξιά ρούχα φεύγω για το μοναστήρι ο άγιος με κάλεσε. Ετσι κι αλλιώς δεν είμαι για κόσμο. Αμίλητη με ξεπροβόδισε».
- Πενήντα χρόνια τώρα, σήμερα, αύριο, το Μάρτη αυτό μοναχός στα μοναστήρια, στις εκκλησίες. Ηρθα εδώ παράλαβα από τον προηγούμενο Δανιήλ.
Το ποτάμι άφριζε δίχως αέρα αλλά καθώς έβγαινε από την περιορισμένη στρογγύλη πύλη εξόδου εκτροπής του έπαιρνε φόρα και καθώς χύνονταν σήκωνε κύματα θολά.
Ο Α. έφτιαχνε καφέ με το γλυφό νερό και ρητόρευε περί της διαιτητικής μεθόδου σε καιρό νηστείας και την περί του σώματος προσοχή, όπου δε φτάνει μόνον η προσευχή αλλά η προφύλαξη, η δίαιτα, το μέτρο.
- Γέμισα ρόζους, οι φλέβες μαζεύονται, δεν κυκλοφορεί το αίμα, με πονούν όλα.
Ακουγε, ή μη και δεν άκουγε, ελαφρυαλγών; Τα χύμα γένια του άσπρισαν όλα. Στον πίνακα του Μανώλη Δραγώγια δεν είχε τρίχα άσπρη.
Χρόνια τον ακούω στις παθήσεις του και χρόνια λέει πως ...μαζώνει υπογραφές. Ευτυχώς ο θεός δεν τον καλεί κοντά του. –Τι να τον κάνεις Θεέ μου εκεί, έχεις τόσους και τόσους αγίους, οσίους αγγέλους, φτερωτούς και μη, ένας περιπλέον να σε κανοναρχεί δεν θα βοηθήσει σε τίποτα. Μην τον αγαπάς ότι «ον Θεός φιλεί παιδεύει», άστον στη σιωπή και στην ερημιά του. Αφού χρειάζεται εδώ επί γης Λαριούς μετά φράγματος της ΔΕΗ και δη επί μακρόν. Αυτός είναι ταπεινότερος κι από κείνον στην «Προσευχή του ταπεινού» του Λ. Πορφύρα.
Βάρεσε εσπερινός χωρίς καμπάνα.....
Σχόλιο δικό μας: Σε μια δική μας επίσκεψη μας διηγήθηκε την ιδια ιστορία ο μ. Ιλαρίων. Μας είπε ακόμη ότι ενώ ήταν σπανός απο μικρός, αφού έγινε μοναχός, έβγαλε και γένια.
Τούτη τη φορά άνοιξε την πόρτα, το βροντώδες της φωνής δε σήκωνε υπεκφυγές και τρύπωμα κάτω από τις κουβέρτες της μετανοίας του, επιποθών να χωθεί και να χαθεί στον απολεσθέντα παράδεισο της παιδικής του χαρμολύπης, στον οποίο συχνά καταφεύγει προς παραμυθίαν από του βίου τις αντιξοότητες κ.λπ.
Πρόβαλε δειλός, στρουθίο λαβωμένο, με το γκρι αντερί.
... Ημουν μικρός, φτωχός ποιμήν στα όρη μεταξύ Κοπρίβας και Κολοκυθάκι, πίσω από το Μπούρινο. Εβοσκα τα γίδια, αλλά η ψυχή μου ταξίδευε στο παντού και στο καν-πουθενά. Επιθυμούσα και εγώ δεν ήξερα τι, ήθελα εντούτοις και κάτι με τραβούσε, με σβάρνιζε από το μανίκι προς κάτι που δεν το νογούσα. Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι ήταν ο «δαίμονας» της «κλήσης». Τότε όμως δεν το καταλάβαινα. Οταν είδα το στήθος μου να λαμπαδιάζει φωτιά και σαν να πρόβαλαν πάνω του ταινίες οι σινεμάδες, είδα το μοναστήρι της Ζάμπορδας πάνω μου. Αη Νικάνορα μεγάλη η χάρη σου. Βγήκε από τα σπλάχνα και τυπώθηκε όπως τυπώνουν στις φανέλες διαφημιστικά οι εταιρείες στους αγώνες όταν παίζουν μπάλα.
«Είδα σε λέω το μοναστήρι μέσα μου, πάνω μου να με καίει, φλόγα άσβεστη κι εγώ να καίγομαι χωρίς να πονώ, να φλέγομαι χωρίς καπνό. Πήρα να κλαίω με χοντρά κλάματα. Τα δάκρυα να μη σβήνουν την εικόνα στο στήθος, έβγαινε από βάθος. Γέμιζα τη στράτα λυγμούς, είχα παρατήσει τα γίδια στο λόγγο να τα φάει ο λύκος. Μάνα φέρε μια αλλαξιά ρούχα φεύγω για το μοναστήρι ο άγιος με κάλεσε. Ετσι κι αλλιώς δεν είμαι για κόσμο. Αμίλητη με ξεπροβόδισε».
- Πενήντα χρόνια τώρα, σήμερα, αύριο, το Μάρτη αυτό μοναχός στα μοναστήρια, στις εκκλησίες. Ηρθα εδώ παράλαβα από τον προηγούμενο Δανιήλ.
Το ποτάμι άφριζε δίχως αέρα αλλά καθώς έβγαινε από την περιορισμένη στρογγύλη πύλη εξόδου εκτροπής του έπαιρνε φόρα και καθώς χύνονταν σήκωνε κύματα θολά.
Ο Α. έφτιαχνε καφέ με το γλυφό νερό και ρητόρευε περί της διαιτητικής μεθόδου σε καιρό νηστείας και την περί του σώματος προσοχή, όπου δε φτάνει μόνον η προσευχή αλλά η προφύλαξη, η δίαιτα, το μέτρο.
- Γέμισα ρόζους, οι φλέβες μαζεύονται, δεν κυκλοφορεί το αίμα, με πονούν όλα.
Ακουγε, ή μη και δεν άκουγε, ελαφρυαλγών; Τα χύμα γένια του άσπρισαν όλα. Στον πίνακα του Μανώλη Δραγώγια δεν είχε τρίχα άσπρη.
Χρόνια τον ακούω στις παθήσεις του και χρόνια λέει πως ...μαζώνει υπογραφές. Ευτυχώς ο θεός δεν τον καλεί κοντά του. –Τι να τον κάνεις Θεέ μου εκεί, έχεις τόσους και τόσους αγίους, οσίους αγγέλους, φτερωτούς και μη, ένας περιπλέον να σε κανοναρχεί δεν θα βοηθήσει σε τίποτα. Μην τον αγαπάς ότι «ον Θεός φιλεί παιδεύει», άστον στη σιωπή και στην ερημιά του. Αφού χρειάζεται εδώ επί γης Λαριούς μετά φράγματος της ΔΕΗ και δη επί μακρόν. Αυτός είναι ταπεινότερος κι από κείνον στην «Προσευχή του ταπεινού» του Λ. Πορφύρα.
Βάρεσε εσπερινός χωρίς καμπάνα.....
Σχόλιο δικό μας: Σε μια δική μας επίσκεψη μας διηγήθηκε την ιδια ιστορία ο μ. Ιλαρίων. Μας είπε ακόμη ότι ενώ ήταν σπανός απο μικρός, αφού έγινε μοναχός, έβγαλε και γένια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου