Για την αθανασία της ψυχής

Αγίου Νεκταρίου

Από πού παρακινείσαι να διακρίνεις τις πράξεις σε αγαθές και κακές; Δεν σου το διδάσκει αυτό ο γραπτός νόμος που βρίσκεται στην καρδιά σου; Γιατί ο νομοθέτης έγραψε αυτόν τον νόμο στην καρδιά σου αφού κάθε παράβαση και παρακοή δεν θα λάμβανε καμιά απόδοση του δίκαιου μισθού;

Αφού χάνεσαι στον τάφο για πάντα και εξισώνεσαι με το μηδέν και δεν έχεις να δώσεις σε κανένα λόγο για τις πράξεις σου;

Γιατί γράφτηκε ο νόμος μέσα σου , από τον οποίο γράφτηκαν και οι υπόλοιποι ανθρώπινοι νόμοι , αφού τάχθηκες σε ίση μοίρα με τα λοιπά ζώα και τα κτήνη του κάμπου και τα πετεινά του ουρανού και τα ψάρια της θάλασσας και πλάσθηκες να ζεις όμοια με αυτά;

Ποιο το όφελος από τους αγώνες και τους κόπους που υφίστασαι υπέρ της φιλοσοφίας και υπέρ της επιστήμης, υπέρ της παιδείας , υπέρ της αλήθειας, υπέρ της αρετής, υπέρ του καλού , υπέρ του αγαθού , υπέρ της ελευθερίας υπέρ της κοινωνίας, υπέρ των άλλων , υπέρ της μόρφωσης και της ανάπτυξής σου;
Από πού προέρχεται αυτή η δύναμή, από την οποία προέρχονται όλα αυτά τα αγαθά; μήπως όχι από την ενδιάθετη κλίση προς το αγαθό; όχι από την ιδέα της θείας δικαιοσύνης και της θείας ανταποδόσεως; Όχι από την ενδόμυχη πληροφορίας περί της αθανασίας σου;

Ναι , από αυτήν και μόνο αυτήν.

Από την αθανασία προέρχεται η ανύψωση του νου από τα επίγεια προς τα πνευματικά∙ από εκεί και οι ψηλές σκέψεις περί των αγαθών έργων∙ από εκεί τα ευγενή αισθήματα, από εκεί το συναίσθημα που αναπτύσσεται στην καρδιά του ανθρώπου σε κάθε περίσταση, όπου συγκρούονται τα προσωπικά συμφέροντα προς τα κοινά συμφέροντα, και η αρετή προς την κακία.

Από την αθανασία προέρχεται η μυστική πληροφορία στον άνθρωπο που τον κάνει να διαλέγεται για την αιωνιότητα και που τον πείθει να φροντίζει για αυτά που αφορούν τα μετά τον θάνατο και να θυσιάζει τα παρόντα και ορατά για τα μέλλοντα και τα αόρατα.

Η αθανασία πείθει τον άνθρωπο να αγαπά το καλό και να αποστρέφεται το κακό. Αυτή τον πιέζει στο να γίνεται τέλειος σε όλα.

Η αθανασία της ψυχής παρηγορεί αυτούς που πάσχουν και επιχέει βάλσαμο παρηγοράς πάνω στις πληγές των καρδιών που έχουν πληγωθεί∙ η αθανασία της ψυχής παρέχει τα ανώδυνα φάρμακα σε όλες τις συμφορές, σε όλα τα κακά και σε όλε στις αθλιότητες της ανθρωπότητας, και φέρνει την υπομονή, την καρτερία, την ειρήνη της ψυχής, την γαλήνη της καρδιάς, αποκρούει την απελπισία, εμβάλλει την ελπίδα, κραταιώνει την πίστη προς την θεία αντίληψη και διώχνει τα νέφη των λυπηρών που έχουν καλύψει την ψυχή και την καρδιά του ανθρώπου.

Η αθανασία της ψυχής οδηγεί στην αληθινή ευδαιμονία και διδάσκει τον άνθρωπο, ότι ευδαιμονία είναι να ζει σύμφωνα με τον Θεό.
Αυτή τον φέρνει στην αγκαλιά της αιώνιας μακαριότητας.

Η αθανασία της ψυχής είναι ο θεμέλιο λίθος πάνω τον οποίο οικοδομείται η συντήρηση , ανάπτυξη και προαγωγή του ανθρώπου∙ είναι ο συνεκτικός δεσμός των κοινωνιών, είναι το όργανο που κινεί προς την ανάπτυξη, είναι το μέσο της προαγωγής και τελειότητας του ανθρώπου…. Οι υλιστικές θεωρίες που αρνούνται την αθανασία της ψυχής του ανθρώπου και τον εκμηδενίζουν, υπονομεύουν την ύπαρξη του και την συντήρησή του , την προαγωγή του και την ευδαιμονία του.

Ο υψηλός προορισμός του άνθρωπου αποκρούεται(από τις υλιστικές θεωρίες), ο άνθρωπος υποβιβάζεται στην τάξη των άλογων ζώων∙ ο πνευματικός του κόσμος καταστρέφεται, τα ευγενή αισθήματα αποβάλλουν την αξία τους, η ηθική , η δικαιοσύνη και όλος ο σεμνός χορός των αρετών αναγράφονται ως λέξεις που έχουν παλιώσει χωρίς έννοια και στερημένες σημασίας.

Η ευσέβεια , η ελπίδα, η πίστη , η αγάπη , η λατρεία θεωρούνται γέννημα σκοτισμένης διάνοιας περασμένων χρόνων. Η κοινωνικότητα διώχνεται, εισάγεται αντί γι’ αυτήν ο ατομικισμός και η εγωιστική ύπαρξη. Ο καθένας είναι αντίπαλος του άλλου και όλοι μεταξύ τους αντίπαλοι.

Η ειρήνη φυγαδεύεται στα όρη, στις κοινωνίες εισβάλλει ο πόλεμος αμείλικτος, για να αναδείξει το δίκαιο του ισχυρότερου και τον ισχυρό, τρομερός και αιμοβόρος τύραννος, που ευχαριστιέται στις θλίψεις των συνανθρώπων του, που οφείλουν το αίμα και ο ιδρώτας τους να ποτίζει την γη και το έδαφος της απόλαυσης και της ηδυπάθειας του τύραννου.

Το παρών είναι το παν για τον άνθρωπο, το παρελθόν και το μέλλον είναι αυτά που δεν υπάρχουν∙ η παρούσα απόλαυση και η ευδαιμονία που τη συνοδεύει θα είναι οι σκέψεις που θα επικρατούν∙ η άνοιξη της ζωής είναι ο χρόνος των απολαύσεων, και τα γηρατειά σκιά αμφίβολης ύπαρξης∙ η ζωή είναι ζωή στην απόλαυση, και στην δυστυχία θάνατος, ο οποίος πρέπει να προκαλείται , εάν δεν έρχεται(βλ. ευθανασία)! Οι αυτόχειρες θα είναι οι μακάριοι και οι αληθινοί φιλόσοφοι.»