Ανεβήκαμε ξανά στο Κάστρο, αυτή τη φορά στην Ακρόπολη. Η θέα μαγευτική. Οι πύργοι ολόγυρά μας. Σκεφτήκαμε. Ποια θα ήταν η θέα τότε. Τότε που τα τείχη θα ήταν υψωμένα ανάμεσα στους πύργους; Η διοίκηση δεν θα ήθελε θέα τότε. Μόνο αν ανέβαιναν στα τείχη και στους πύργους θα έβλεπαν την καταπληκτική θέα. Η αγία Θεόδώρα, ως αρχοντοπούλα θα στέναζε μέσα σε αυτούς του πύργους. Μπορεί να είχε το δικό της πύργο. Το ίδιο και στα υπόλοιπες δύο πόλεις μέσα στην πολιτεία. Ή μεγάλη κλίση του εδάφους θα ευνοούσε τη θέα, τον ήλιο και τον καθάριο αέρα. Στην κάτω πόλη, όσοι κατοικούσαν, λόγο της κλίσης θα τα είχαν όλα αυτά. Αλλά και το άλλο. Για να βγεις και να μπεις στην Καστροπολιτεία θα έπρεπε να περάσεις από τις πύλες. Δύο πύλες το πολύ. Με τον απαραίτητο έλεγχο πάντα. Το ίδια και ανάμεσα στις πόλεις. Από τις πύλες των τειχών θα περνούσαν. Αλλά μετά και να γυρίσεις μεγάλη η ανηφόρα, απότομη και κουραστική. Τα τείχη υψώνονται όταν υπάρχει κάτι να προστατευτεί. Πλούτος, πολιτισμός και η θρησκευτική παρακαταθήκη. Όπου τα χρόνια εκείνα μπορούσαν να γίνουν παρανάλωμα του πυρός από κάθε ορδή βαρβάρων και σφετεριστών. Όλα έχουν το τίμημά τους. Μετά θυμηθήκαμε και το ποίημα του Καβάφη "Τείχη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου