Κείμενο: Ολγα Χαραμή Φωτογραφίες: Ηρακλής Μήλας
 |
40 χρόνια. Αγνώριστος ο τόπος. Μαζί και η μοίρα του. Από κοιλάδα λίμνη, και οι αγρότες άφησαν τις αξίνες κι έπιασαν τα δίχτυα, εμπλουτίστηκαν τα νερά με γόνους, βγαίνουν τώρα τα τελάρα φίσκα. Οχι πως άφησαν τη γη. Ονομαστά σταφύλια δίνουν κρασί εκλεκτό και το καλοκαίρι μοσχοβολά ο τόπος από τα πιο νόστιμα ροδάκινα της Ελλάδας.
Της ΔΕΗ είναι η λίμνη. 400 εκατομμύρια κιλοβατώρες τον χρόνο παράγει ο υδροηλεκτρικός σταθμός, λες για να πάρει άφεση για τους γειτονικούς ΑΗΣ. Σε αντιδιαστολή με τα λιγνιτωρυχεία απλώνει εκατοντάδες εκατομμύρια κυβικά νερό για πότισμα και ενέργεια, για να 'χει να χορταίνει και το μάτι ομορφιά κι αντανακλάσεις, να 'χουν κι οι δραστήριοι τύποι πεδίο δράσης.
Γιατί πρόλαβε και εξελίχθηκε και σε νούμερο ένα λίμνη για σκι και κωπηλασία, βλέπεις. Θα σ' τα πει όλα ο δραστήριος ναυτικός όμιλος Κοζάνης. Εχει στήσει το τσαρδάκι του πλάι στη λίμνη και στη μαρίνα και συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάδειξη του τόπου.
Μαζεύτηκε έτσι κόσμος. Μαζεύτηκαν και πουλιά. Καθαρά νερά, άφθονη τροφή κι ένα απίθανο φυσικό περιβάλλον τριγύρω. Τι άλλο να ζητήσουν; Τα πουλιά. Οι άνθρωποι θέλουν πάντα κάτι περισσότερο. Το έχουν. Ενα βουνό θαύμα κατ 'αρχάς, τα Πιέρια. Να δεις δάση εκεί πάνω, οξιές, καστανιές, έλατα, πλατάνια, να δεις καταρράκτες και ρεματιές να λες πού κρύβονταν τέτοια βουνά τόσα χρόνια...
Εχουν και μπόλικη ιστορία και γεωλογικά φαινόμενα και τα απαιτούμενα αξιοθέατα σε περίπτωση που η φύση δεν θεωρείται αρκετή. Εχουν και τα χωριά. Χωριά - «ορεινά καταφύγια» με λίγους κατοίκους και μπόλικη ατμόσφαιρα ή χωριά – παραλίμνια, ολοζώντανα. Γιατί οι άνθρωποι δεν φεύγουν από εδώ, ίσα ίσα έρχονται.
 |
Ο Μιστράς της Μακεδονίας
Σέρβια λέει θα πει φύλακες, από το λατινικό servus που σημαίνει φυλάττω. Ποιος φυλάει και τι θα το καταλάβεις πολύ πριν φτάσεις στο διοικητικό κέντρο της περιοχής. Η σπουδαία καστροπολιτεία, από τις ελάχιστες της Ελλάδας, κρέμεται στον λόφο από τον 6ο – 7ο αιώνα (επί αυτοκράτορα Ιουστινιανού ή Ηρακλείου) κι εποπτεύει τα πάντα. Τα πάντα όμως. Λίμνη, κωμόπολη, φαράγγια. Αυτό θα πει στρατηγικό σημείο. Και σε ένα σημαντικό πέρασμα βέβαια. Από τη Μακεδονία στη Θεσσαλία.
Επισκοπή από τον 9ο αιώνα, ο Μιστράς της Μακεδονίας, όπως αποκαλείται, πέρασε από χέρια Βυζαντινών, Βουλγάρων, Φράγκων, Σέρβων και Τούρκων και χωριζόταν στην Κάτω, την Ανω Πόλη και την Ακρόπολη.
Ιχνη τειχών, σπιτιών και υδραγωγείων, οι ναοί των Αγίων Θεοδώρων και των Αγίων Αναργύρων, κατανυκτικές σπηλαιοεκκλησιές, παρασύρουν σε ένα ταξίδι στον χρόνο, ωστόσο τις εντυπώσεις κλέβει η Βασιλική των Κατηχούμενων ή Σαράντα πόρτες, ο επισκοπικός ναός που παρά την ερειπιώδη του μορφή διατηρεί σπαράγματα τοιχογραφιών.
 |
Κεντρικότατα τα Σέρβια και πολλές οι επιλογές. Από εδώ μπορείς να κινηθείς νότια. Να πας στην Καστανιά, να δεις το γεφύρι και το λαογραφικό της μουσείο. Να εντοπίσεις την Παλιά Λάβα, το χωριό - φάντασμα που εγκαταλείφθηκε όταν το έδαφος άρχισε να υποχωρεί εξαιτίας του λατομείου της ΛΑΡΚΟ, το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου Σιάπκας μέσα στο δάσος, να πλησιάσεις τον Μικρόβαλτο και τον Τρανόβαλτο περνώντας από τα χωράφια του περίφημου κρόκου.
Αλλά προς τα εδώ θα έρθεις κυρίως για τα μπουχάρια μεταξύ Μικρόβαλτου και Λιβαδερού. Τα παρομοίασαν με το Grand Canyon και με τις «νεραϊδοκαμινάδες» της Καππαδοκίας, κι η αλήθεια είναι πως τέτοιο πράγμα δεν συναντάς αλλού στην Ελλάδα. Σαν πέτρινα μανιτάρια τα μπουχάρια (σημαίνει καμινάδες στην τοπική διάλεκτο), σαν πυραμίδες τα νοχτάρια, σε κάθε περίπτωση ένα εντυπωσιακό τοπίο και ένα καπρίτσιο του πετρώματος που σμίλεψε το νερό της βροχής και έχει μετατραπεί σε γεωπάρκο.
 |
Από τα Σέρβια μπορείς επίσης να πας βόρεια και να πέσεις πάνω στη γέφυρα Σερβίων. Πιθανότατα θα την έχεις δει ήδη από ψηλά - τέτοιο έργο δεν κρύβεται. Το 1,3 χλμ. μήκος της την ανέδειξε στη μεγαλύτερη της Ελλάδας. Εως ότου έγινε η γέφυρα του Ρίου και πάει η πρωτιά. Λίγο σε νοιάζει. Πόσες φορές άλλωστε έχεις θαυμάσει μια σύγχρονη γέφυρα;
Από εδώ μπορείς να φτάσεις στην Κοζάνη ή να βγεις στη βόρεια πλευρά της λίμνης. Αλλιώς από τα Σέρβια θα κινηθείς ανατολικά. Πού θα πει: επόμενος σταθμός Βελβεντό.
Ροδάκινα κι ελιές
4.000 άνθρωποι ζουν εδώ, μα οι κάτοικοί του επιμένουν να το λένε... χωριό. Κι αλήθεια ατμόσφαιρα χωριού αποπνέει το Βελβεντό. Με τα χαμηλά, ωραία του σπίτια, κάποια από τα οποία μακεδονίτικα, με τα πλακόστρωτά του, την πλατεία του και μια φύση γύρω του εκπληκτική. Και με τα χωράφια βέβαια μοιρασμένα σε αμπέλια, βραβευμένα ροδάκινα και μήλα.
Δύο συνεταιρισμοί αναλαμβάνουν την καλλιέργεια και διανομή των φρούτων και 3 οινοποιεία την οινική παράδοση. Αλλος θα σου πει για τις τουλούμπες Ζάνδε, άλλος για τον γυναικείο συνεταιρισμό, άλλος θα υπερηφανευτεί για τον Βελβεντιώτη πολεοδόμο της Αθήνας, Σταμάτη Κλεάνθη, όλοι όμως θα σου υποδείξουν τον βυζαντινό ναό του Αγ. Μηνά στην είσοδο του χωριού κι εκείνον του Αγ.Νικολάου πιο δίπλα.
Καλό είναι να μπεις στο εσωτερικό του για να δεις το παλαιότερο, όπως λέγεται, χρονολογημένο τέμπλο της Ελλάδας μα κι αν μείνεις απ' έξω πάλι θα εντυπωσιαστείς, καθώς και οι εξωτερικοί τοίχοι είναι κατάγραφοι!
Στην εκκλησία της Κοιμήσεως των αρχών του 19ου αιώνα όμως να στήσεις καρτέρι στον παπα-Δημήτρη για να μπεις και μέσα.Ενα επίθετο μόνο της ταιριάζει: μεγαλοπρεπής. Τεραστίων διαστάσεων τέμπλο, κίονες και κιονόκρανα, έντονα χρώματα και σημαντικά κειμήλια.
 |
Και για τα παλιά φράγματα πάνω από το χωριό θα σου πει, και για το φαράγγι του Αγ. Νικολάου. Κυρίως όμως για το φαράγγι και τους καταρράκτες του Σκεπασμένου. Θα πάρεις οδηγίες, θα τρυπώσεις στην πλούσια βλάστηση και θα φτάσεις στον χώρο αναψυχής αντικρίζοντας απέναντι τους δύο καταρράκτες. Μην κάθεσαι να τους κοιτάς από το κιόσκι! Ακολούθησε το μονοπάτι μέσα στη ρεματιά με τα πλατάνια και όταν φτάσεις δίπλα τους θα καταλάβεις τη διαφορά!
 |
Είναι βέβαια και το χωριό που γέννησε τον «Αλέξη» Ζορμπά του Καζαντζάκη. Θα σου δείξουν οι ντόπιοι το σπίτι του, θα σου πουν πως το πραγματικό του όνομα ήταν Γιώργος και θα σε παρακινήσουν να συνεχίσεις την... περιπέτεια στα Πιέρια.
Τότε θα πρέπει να επιλέξεις: ή θα περπατήσεις στο μονοπάτι προς το καταφύγιο του ΕΟΣ ή θα αφεθείς στους επικίνδυνα λασπώδεις (όπως παντού στην Κοζάνη) χωματόδρομους κι αν είσαι τυχερός θα φτάσεις είτε στο καταφύγιο είτε στο χιονοδρομικό του Ελατοχωρίου!
 |
Μπροστά σου βρίσκεται το φράγμα και ο υδροηλεκτρικός σταθμός σε ένα εντυπωσιακό τοπίο όπου διέρχεσαι με... δική σου ευθύνη.
Ετσι γυρνάς στη βόρεια όχθη και πριν καλά καλά προλάβεις να απολαύσεις τη γαλήνη, να χαμηλότερα ο εγκαταλειμμένος οικισμός της ΔΕΗ. Τα προκατασκευασμένα σπίτια που στήθηκαν σ' αυτή την απίθανη τοποθεσία για τους εργαζομένους στην κατασκευή του φράγματος καταρρέουν. Τα ξύλινα πάνελ χάσκουν σαν πραγματικά τραπουλόχαρτα και η παρτίδα μοιάζει ολότελα χαμένη γι' αυτά.
15 γαλήνια χιλιόμετρα έχουν απομείνει μέχρι να ξαναφτάσεις στη γέφυρα των Σερβίων. Σε αυτά θα συναντήσεις το προσφυγικό χωριουδάκι Ιμερα με το πλωτό αντλιοστάσιο και τον σπάνιο για την Κοζάνη ελαιώνα. Οι ίδιοι λένε πως είναι ο μοναδικός της Δυτικής Μακεδονίας και έχουν σχέδια για την εμφιάλωση του λαδιού τους.
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου