Επεί δε και την αυτής προέγνω τελευτήν , δάκρυσιν ητήσατο τη πανάγων Θεομήτορι και τω πανεδρόξω μάρτυρι Γεωργίω εξαμηνιαίον αυτής προς τον Θεός διαπρεσβεύσασθαι χρόνον προς την του ναού τελείαν απάρτησιν
Βρισκόμαστε στο 1280 μ.Χ.. Η βασίλισσα Θεοδώρα η Κομνηνή , δέκα χρόνια από τον θάνατο του Δούκα Μιχαήλ Β΄, ως μοναχή και Ηγουμένη , βρίσκεται στη μονή του αγίου Γεωργίου .Ήδη οικοδομεί και το καθολικό της Μονής το αφιερωμένο στον άγιο Γεώργιο. Όμως η εύθραυστη υγεία της , έπειτα από χρόνια δράσης και μοναχικής ζωής, βρίσκεται σε οριακό σημείο.Όλοι όσοι την αγαπούσαν είχαν καταλάβει ότι πλησίαζε το τέλος της θεσπέσιας αυτής γυναίκας, που έκλεινε τόσο διακριτικά και ταπεινά τον κύκλο της επίγειας δράσης της . Μπήκε ο Οκτώβριος και τότε απότομα χειροτέρεψε η υγεία της Ηγουμένης Θεοδώρας. Τα τελευταία λόγια που είπε στη μοναχή Μαρία, η οποία της παραστεκόταν ήταν:
"Κόρη Μαρία, φεύγω δίχως να τελειώσει ο ναός μας. Παρακάλεσα την Θεομήτορα και τον άγιο Γεώργιο να με αφήσουν λίγους μήνες ακόμα, ώσπου να τελιώσουμε το έργο. Τους ευχαριστώ" .
Από εκείνη τη στιγμή το πρόσωπό της στεφανώθηκε από μια αγγελική χλομάδα και βυθίστηκε σε ατέλειωτο ύπνο. Δίσταζες να πεις αν ήταν πεθαμένη ή ζωντανή. Η ακούραστη , η γενναία και φιλάνθρωπη μητέρα του λαού της Ηπείρου είχε κληθεί να παραβρεθεί στον Μεγάλο Δείπνο του Κυρίου μας όπως έλεγαν οι μοναχές. Σίγουροι όλοι για τη μοιραία στιγμή , οι ιερωμένοι, οι άρχοντες και αξιωματούχοι του Παλατιού , είχαν ετοιμάσει τα της κηδείας της πρώτης και της πιο σημαντικής γυναίκας της Άρτας και των Κομνηνοδουκάδων. Πάνω από δύο βδομάδες κράτησε αυτή η κατάσταση. Έφτασε στη μέση ο Οκτώβρης. Ήταν παραμονή της εορτής του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου. Και τότε ανατράπηκε ξαφνικά όλο το σκηνικό της επιθανάτιας αναμονής. Η αγία Ηγουμένη συνήλθε, άνοιξε τα μάτια της και μίλησε. Το πρόσωπο της Θεοδώρας ακτινοβολούσε μια υπερκόσμια λάμψη , ένα παράξενο φως υγείας και μυστηρίου.Ένα αληθινό θαύμα βρισκόταν σε εξέλιξη. Κάλεσε κοντά της τις αδελφές και άρχισε να τους διηγείται:
"Αδελφές μου , η Παναγία Θεοτόκος και ο άγιος Γεώργιος φαίνεται ότι άκουσαν τις παρακλήσεις μου και αποφάσισαν να με αφήσουν να ζήσω, για να τελειώσω τον ναό μας. Νομίζω ότι μου το είπε καθαρά με σημαδιακό όνειρο η Κυρία η Θεοτόκος. Ήμουν λέει στα Σέρβια και περίμενα να έρθει ο Δούκας για να πάμε στην εκκλησία να στεφανωθούμε. Όμως αργούσε και εγώ άρχισα να αγωνιώ και να φοβάμαι. Τότε ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά μου μια αιθέρια γυναίκα ,ντυμένη στα λευκά, με πλησιάζει και μου λέει: "Θεοδώρα, παιδί μου, ο Μιχαήλ που περίμενες δεν θα έρθει. Έφυγε στον πόλεμο και θα γυρίσει σε έξι βδομάδες. Μη στεναχωριέσαι όμως, γατί θα γυρίσει οπωσδήποτε. Ξύπνησα και άρχισα να σκέφτομαι τη σωστή ερμηνεία του ονείρου. Φαίνεται ότι θα αποτελειώσουμε μαζί το Μοναστήρι και ύστερα θα με καλέσει κοντά του ο Κύριος μας."
Παράγγειλε ο Μητροπολίτης και χτύπησαν αναστάσιμα όλες οι καμπάνες της Άρτας. Όλοι δοξολογούσαν και πανηγύριζαν για το θαύμα. Έφτασαν στην Μονή ο βασιλίας γιος της Νικηφόρος και η γυναίκα του Άννα. Και τη ρώτησαν:
Νικηφόρος: Ποια νομίζεις ότι ήταν η γυναίκα με τα λευκά , που σε παρηγόρησε;
Αγ.Θεοδώρα: Μα είναι φανερό, γιε μου. Η παρηγορήτισσα Θεοτόκος μας.
Νικηφόρος: Τότε να αφιερώσουμε τον μεγάλο ναό της Άρτας σε αυτήν.
Αγ.Θεοδώρα: Πολύ θα το ήθελα, γιε μου. Και μάλιστα να τον αφιερώσεις στον Ευαγγελισμό.
Βασίλισσα Άννα. : Σκεφτόμαστε να κτίσουμε και μια εκκλησία για να τιμήσουμε το Γενέθλιο της Θεοτόκου.
Αγ.Θεοδώρα: Να τη χτίσετε τα Τζουμέρκα, σε εκείνα τα μέρη που μας προστάτεψε η χάρη Της, όταν έφερα στον κόσμο και γυρνούσαμε από σπηλιά σε σπηλιά και από φαράγγι σε φαράγγι για να σωθούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου