Από το βιβλίο -Η ΠΑΝΤΩΝ ΑΝΑΣΣΑ -Μεσίτις πρός Θεόν.
(πρωτοπρεσβ.Δημητρίου Αθανασίου-Χαρούλας Τσουλιάη)
«Επεί δε και την αυτής προέγνω τελευτήν, δάκρυσιν ητήσατο τη πανάγνω Θεομήτορι και τω πανενδόξω μάρτυρι Γεωργίω εξαμηνιαίον αυτής προς τον Θεόν διαπρεσβεύσασθαι χρόνον προς την του ναού τελείαν απάρτησιν, ό και γέγονε»(Από το Συναξάρι)
Βρισκόμαστε στο 1280μ.Χ. Η Βασίλισσα Θεοδώρα η Κομνηνή, δέκα χρόνια από τον θάνατο του Δούκα Μιχαήλ Β, ως μοναχή και Ηγουμένη βρίσκεται στην μονή του Αγίου Γεωργίου. Ήδη οικοδομεί και το κεντρικό καθολικό της Μονής το αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο. Όμως η εύθραστη υγεία της, μετά από χρόνια δράσης και μοναχικής ζωής βρίσκεται σε οριακό σημείο. Όλοι όσοι την αγαπούσαν είχαν καταλάβει ότι ήταν εγγύς το τέλος της θεσπέσιας αυτής γυναίκας, που έκλεινε τόσο διακριτικά και ταπεινά τον κύκλο της επίγειας δράσης της. Μπήκε ο Οκτώβρης και τότε απότομα χειροτέρεψε η υγεία της Ηγουμένης Θεοδώρας. Τα τελευταία λόγια που είπε στην μοναχή Μαρία, που της παραστεκόταν ήταν:
-Κόρη μου Μαρία φεύγω δίχως να τελειώσει ο ναός μας. Παρακάλεσα την Θεομήτορα και τον Αγιο Γεώργιο να με αφήσουν λίγους μήνες ακόμα, ώσπου να τελειώσουμε το έργο. Μα εκείνοι με θέλουν κοντά τους. Ας είναι ευλογημένο το όνομά τους. Τους ευχαριστώ.
Από εκείνη την στιγμή το πρόσωπό της στεφανώθηκε από μια αγγελική χλωμάδα και βυθίστηκε σε ατέλειωτο ύπνο. Δίσταζες να πεις αν ήταν πεθαμένη ή ζωντανή. Η ακούραστη, η γενναία και φιλάνθρωπη μητέρα του λαού της Ηπείρου είχε κληθεί να παραβρεθεί στον Μεγάλο Δείπνο του Κυρίου μας, έλεγαν οι μοναχές. Σίγουροι όλοι για την μοιραία στιγμή, οι ιερωμένοι, οι άρχοντες και αξιωματούχοι του Παλατιού, είχαν ετοιμάσει τα της κηδείας της πρώτης και της πιο σημαντικής γυναίκας της Άρτας και των Κομνηνοδουκάδων.
Πάνω από δύο βδομάδες κράτησε αυτή η κατάσταση. Έφτασε στην μέση ο Οκτώβρης.’Ηταν παραμονή της εορτής του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου. Και τότε ανατράπηκε ξαφνικά όλο το σκηνικό της επιθανάτιας αναμονής. Η Αγία Ηγουμένη συνήλθε, άνοιξε τα μάτια της και μίλησε. Το πρόσωπο της Θεοδώρας ακτινοβολούσε μια υπερκόσμια λάμψη, ένα παράξενο φώς υγείας και μυστηρίου. Ένα αληθινό θαύμα βρισκόταν σε εξέλιξη. Κάλεσε κοντά της τις αδελφές και άρχισε να τους διηγείται:
-Αδελφές μου, η Παναγία Θεοτόκος και ο Άγιος Γεώργιος, φαίνεται ότι άκουσαν τις παρακλήσεις μου και αποφάσισαν να με αφήσουν να ζήσω, για να τελειώσω τον ναό μας. Νομίζω ότι μου το είπε καθαρά με σημαδιακό όνειρο η Κυρία μας Θεοτόκος. Ήμουν λέει στα Σέρβια και περίμενα να έρθει ο Δούκας για να πάμε στην εκκλησία να στεφανωθούμε.Όμως αργούσε και εγώ άρχισα να αγωνιώ και να φοβάμαι.Τότε ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά μου μια αιθέρια γυναίκα, ντυμένη στα λευκά, με πλησιάζει και μου λεει.» « Θεοδώρα, παιδί μου, ο Μιχαήλ που περιμένεις δεν θα έρθει. Έφυγε στον πόλεμο και θα γυρίσει σε έξι εβδομάδες. Μη στεναχωριέσαι όμως γιατί θα γυρίσει οπωσδήποτε».
Ξύπνησα και άρχισα να σκέφτομαι την σωστή ερμηνεία του ονείρου. Φαίνεται ότι θα αποτελειώσουμε μαζί το Μοναστήρι και ύστερα θα με καλέσει κοντά του ο Κύριός μας.
Παράγγειλε ο Μητροπολίτης και χτύπησαν αναστάσιμα όλες οι καμπάνες της Άρτας. Όλοι δοξολόγησαν και πανηγύρισαν για το Θαύμα. Έφτασαν στην Μονή ο Βασιλιάς γυιός της Νικηφόρος και η γυναίκα του Άννα. Και την ρώτησαν.
Νικηφόρος -Ποια νομίζεις ότι ήταν η γυναίκα με τα λευκά, που σε παρηγόρισε;
Αγ.Θεοδώρα .-Μα είναι φανερό, γιέ μου ,είπε η Θεοδώρα. Η ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΣΣΑ Θεοτόκος μας.
Νικηφόρος -Τότε να αφιερώσουμε τον μεγάλο ναό της Άρτας σε αυτή .
Αγ.Θεοδώρα. -Πολύ θα το ήθελα, γιέ μου. Και μάλιστα να τον αφιερώσεις στον Ευαγγελισμό.
Βασίλισσα Αννα .Σκεφτόμαστε να κτίσουμε και μια εκκλησία για να τιμήσουμε το Γενεθλιο της Θεοτόκου .
Αγ.Θεοδώρα .Να την χτίσεσετε στα Τζουμέρκα, σε εκείνα τα μέρη που μας προστάτεψε η Χάρη Της, όταν σε έφερα στον κόσμο και γυρνούσαμε από σπηλιά σε σπηλιά και από φαράγγι σε φαρράγι για να σωθούμε……
…………………………………………………………………………………………
……..Με ενέργειες της Θεοδώρας απομακρύνθηκε η Γαγγρινή από το Παλάτι.
Η απομάκρυνση όμως δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια καλοστημένη παγίδα για την αντιμετώπιση του λαού, που σεβόταν και αγαπούσε πολύ την Δούκισσα Θεοδώρα. Είχε περάσει αρκετός χρόνος και πλήρης ησυχία επικρατούσε στο Παλάτι. Διαδιδόταν ότι η Θεοδώρα ανέλαβε να ιδρύσει μεγάλο ναό στη περιφέρεια, πού στερούταν ναού.
Μιά μέρα τετραμελής επιτροπή ζήτησε ακρόαση από την Δούκισσα .Τέταρτο μέλος της επιτροπής ήταν κάποια γερόντισσα, που είχε αναλάβει να αναπτύξει το τι επιθυμούσε η επιτροπή. Αυτή είχε επιμελώς διδαχθεί απο τον Δούκα Μιχαήλ τι θα έλεγε στην Θεοδώρα. Αποφασίζεται δήθεν η ανέγερση Ναού στην περιφέρεια Πρέντα, που υπέδειξε η επιτροπή. Στην πραγματικότητα πρόκειτο για άγρια, δασώδη και ακατοίκητη περιοχή.
Σε αρκετή απόσταση απ΄άυτή την περιοχή υπήρχε το χωριό Βρέστην –Νίτσα, το λεγόμενο σήμερα “Πηγές”. Και ενώ η επιτροπή ανέφερε ότι πρόκειται για τρίωρη απόσταση με ζώο, στην πραγματικότητα η απόσταση ήταν πάνω από δέκα ώρες. Κατά την διάρκεια της συζήτησης αναφέρθηκε ότι στην θέση αυτή υπάρχει ασκητής που ζει σε μια σπηλιά. Θα πρέπει να σημειώσουμε επί πλέον ότι την εποχή εκείνη η Θεοδώρα ήταν τριών μηνών έγκυος. Την μεθεπομένη και ενώ ο Δούκας Μιχαήλ απουσίαζε, η οργανωθείσα επιτροπή με αρχηγό τον αξιωματούχο Αλγέριο και την Δούκισσα Θεοδώρα ξεκινά για την περιοχή Πρέντα. Καθ΄οδόν για να διασκεδαστεί η απόσταση και οι ώρες πορείας, οι συνοδοί ασχολούνταν και με το κυνήγι. Γύρω στις τέσσερις το απόγευμα οι τρεις συνοδοί εγκαταλείπουν την κατάκοπη και εγκυμονούσα Θεοδώρα, αφού παίρνουν μαζί τους και το άλογο το οποίο την μετέφερε. Η Θεοδώρα μόνη στην ερημική τοποθεσία άναψε φωτιά για να μετριάσει το ψύχος και αποκοιμήθηκε κουρασμένη όπως ήταν, στην ρίζα ενός δένδρου .Κατά τον ύπνο της, ενώ φλέγονταν το δένδρο στην ρίζα του οποίου κοιμόταν, η Θεοδώρα είδε όνειρο από το οποίο πληροφορήθηκε από την Παναγία, όπως θα φανεί στην συνέχεια, ότι την εγκατέλειψαν για να καταφαγωθεί από τα θηρία του δάσους. Το όνειρο την συντάραξε, ξύπνησε και άρχισε να προσεύχεται. Ήδη έίχε σκοτεινιάσει, του δε φλεγομένου δένδρου η ανταύγεια ήταν πολύ μεγάλη. Σε αρκετή απόσταση και σε απότομο ύψος σε σπηλιά ασκήτευε ο ασκητής Ανανίας Τέλτσος (Σέλτσος). Αυτός βλέποντας το φλεγόμενο δένδρο, νόμισε ότι κάποιος άνθρωπος καλεί βοήθεια αναχωρεί από το ασκητήριο και με την ανατολή του ήλιου βρίσκεται στην θέση της φωτιάς και βρίσκει την Θεοδώρα ημιθανή. Την συνεφέρνει και την οδηγεί στο ασκητήριο. Ηδη είχε καταλάβει από την ενδυμασία της ότι πρόκειται για κάποια αρχόντισσα.
….Μετά την επιστροφή της από την εξορία δεν έπαυσε να σκέπτεται την θέση που είχε εγκαταλειφθεί και ταρασσόταν όταν σκεφτόταν τα ουρλιαχτά των θηρίων που την περιστοίχιζαν και την απειλούσαν να την κατασπαράξουν ,αλλά και την Θεομητορική παρουσία , που την συντρόφευε την δύσκολη εκείνη νύκτα και εξ αιτίας της την έσωσε ο ασκητής Ανανίας Τέλτσος(Σέλτσος),ο οποίος και την περιέθαλψε για αρκετό διάστημα.Γι τους παραπάνω λόγους ανεγείρει Μονή της Θεοτόκου(Μονή Σέλτσου) στην θέση που εγκαταλείφθηκε.Εκεί πέθανε σε βαθιά γεράματα ο ασκητης Σέλτσος.
Ο Κων/νος Στρατής στο βιβλίο του –ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΤΗΣ –ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1969-υποστηρίζει ότι στο ασκητήριο του Ανανία Σέλτσου γέννησε η Θεοδώρα τον γυιό της Νικηφόρο.Γράφει σχετικά τα εξής.
«Εις μικράν σχετικώς απόστασιν και εις την απέναντι όχθην του παρακείμενου παραποτάμου του Αχελώου υψούται όρος με άκρως απότομον κατωφέρειαν.Εις ικανόν ύψος ευρίσκετο και ευρίσκεται σπήλαιον ένθα το αρχικόν ασκητήριον του ασκητού Τέλτσου.Λόγω δε του ότι ευρίσκετο εντός του σπηλαίου ο Ναός της Θεοτόκου ωνομάσθη Σπηλιώτισσα.Εις το σπήλαιον αυτό έμεινεν η Θεοδώρα κατά την εξορία της….Εις το σπήλαιον αυτό η Θεοδώρα ,όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου εγέννησε υιόν τον οποίον ονόμασε Νικηφόρον….Πολλοί τελευταίως ,ετοποθέτουν την θέσιν της εξορίας της Αγίας εις χωρίον απέχων δύο περίπου ώρας της Άρτης ονομαζόμενον Μπρένιστα.Ίσως το όνομα να έχη περιπλεχθή με την ονομασίαν της τότε θέσεως Πρέντα.Εκτός τούτου ήτο αδύνατον να ευρίσκεται εν εξορία η Θεοδώρα τόσον πλησίον της πόλεως και να μένη άγνωστος η θέση της εξορίας της…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου