Ο Άγιος Νικάνορας γεννήθηκε στα 1491 στην Πρωτεύουσα της Μακεδονίας την Θεσ/νίκη. Οι γονείς του Ιωάννης και Μαρία ήταν ευσεβείς και κατοικούσαν στην συνοικία του Άγιου Μηνά. Όλη η πόλη των Θεσσαλονικέων καλοτύχιζε και επαινούσε τους γονείς του Αγίου τόσο για τον πλούτο τους όσο και για την ευγένεια τους, αλλά κυρίως για τη πίστη και για την αρετή που τους διέκρινε. Ήταν ελεήμονες και σπλαχνικοί και η ζωή τους έργο αγάπης προς τους πάσχοντας αδελφούς.
Όμως ο θεός ήθελε να τους δοκιμάσει με προσωρινή ατεκνία. Στείρα σαν την Αγία Άννα η μητέρα του οσίου Νικάνορα. Κάθε μέρα προσευχόταν στην εκκλησία του Αγίου Μηνά να τους δώσει ο Θεός ένα παιδί για παρηγοριά. Οι προσευχές, οι νηστείες, οι αγρυπνίες των γονέων εισακούστηκαν από τον Κύριο μας και Θεό μας και κατά την ώρα που η ευσεβής γυναίκα προσευχόταν στο Θεό στο Ναό του Αγίου Μηνά της απεκαλύφθη το θέλημα του Κυρίου:
«Εισήκουσε ο Θεός τας δεήσεις σου ω γυνή ως ποτέ της χήρας ΄Αννης και έλυσε τα δεσμά της στειρώσεως σου μόνο πορεύσου εις τον οίκο σου και θέλεις να συλλάβεις και να γεννήσεις Υιόν, όστις θέλει να γίνει δοχείον καθαρόν του Παναγίου Πνεύματος και πολλούς θέλει να εισάγει εις τον Κύριον δια της αγγελικής αυτού και εναρέτου διαγωγής».
Έτσι , ως θείο δώρο ήρθε στον κόσμο ο Νικόλαος (αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου) και οι γονείς του τον παρέδωσαν σ’ ένα ευσεβή δάσκαλο να του μάθει τα Ιερά γράμματα. Ο νεαρός Νικόλαος ευφυής στο νου σε λίγο χρονικό διάστημα απέκτησε μεγάλη ευχέρεια περί τα εκκλησιαστικά και αγάπη για την εκκλησία του Χριστού όπως όλοι οι Άγιοι. Από μικρός κατάλαβε την κλήση του Θεού. Μοναδικός του πόθος ήταν να μονάσει και να γίνει μιμητής των οσίων πατέρων της εκκλησίας μας. Ήθελε σ’ όλη του τη ζωή να υπηρετήσει ολοκληρωτικά ψυχή τε και σώματι τον Κύριο. Γι’ αυτό περνούσε τη ζωή του με νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές.
Σε μικρή ηλικία χάνει τον προσφιλή πατέρα του και μένει με τη μητέρα του. Η ευσεβής μητέρα μη γνωρίζοντας τον πόθο του παιδιού της ήθελε να τον παντρέψει με κάποια ενάρετη κοπέλα και ενώ από τη μια μεριά ο όσιος ποθούσε να εγκαταλείψει κάθε εγκόσμιο και να μονάσει, να αφιερωθεί εξολοκλήρου στον Θεό. Από την άλλη όμως δεν ήθελε να στεναχωρήσει και τη μητέρα του, γι’ αυτό ανέβαλε συνεχώς την πραγματοποίηση της επιθυμίας του να γίνει μοναχός.
Ο Θεός που προνοεί τα πάντα ύστερα από ορισμένο χρονικό διάστημα πήρε τη μητέρα του από τον κόσμο και έτσι άνοιξε ο δρόμος για ν’ ακολουθήσει ο Νικόλαος τη μοναχική ζωή. Χωρίς να χάσει καιρό μοίρασε την πατρική του περιουσία στους φτωχούς και τα ορφανά και ενώ μπορούσε να λάβει αξιώματα λόγω της επιφανούς θέσεως των γονιών του, τα θεώρησε όλα αυτά σκύβαλα μπροστά στην αγάπη προς τον Χριστό. Ελεύθερος πλέον από κάθε φροντίδα του κόσμου γίνεται μοναχός με το όνομα Νικάνωρ. Ως μοναχός πολλαπλασίασε τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός.
Η φήμη που απέκτησε έφθασε στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης ο οποίος τον χειροτόνησε διάκο και πρεσβύτερο με σκοπό να τον κάνει διάδοχο του. Ως κληρικός της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ο Νικάνωρ επέδειξε μεγάλο ζήλο και η προσφορά του ήταν αξεπέραστη.
Η ώρα όμως είχε φθάσει για εκείνο που τον είχε προορίσει ο Θεός. Σε μια από τις νυχτερινές του προσευχές και ενώ ικέτευε με θερμά δάκρυα τον Θεό άκουσε φωνή από τον ουρανό να του λέει:
«Νικάνωρ έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγένειας σου και πορεύου εις το Καλλίστρατου όρους και αγωνίσου εκεί καλώς και εγώ θα είμαι μαζί σου να σε διαφυλάττω όλες τις μέρες της ζωής σου και θα κάνω το όνομα σου ξακουστό και θα σε δοξάσω εις πάντας τους αιώνας».
Ύστερα από αυτή τη Θεϊκή εντολή Ο Άγιος έφυγε από την Θεσσαλονίκη σε σχετικά νεαρή ηλικία περίπου 27 ετών και τράβηξε να πάει εκεί όπου τον είχε καλέσει ο Θεός. Στο δρόμο, στα χωριά που συναντούσε δίδακε ως άλλος απόστολος τους απελπισμένους χριστιανούς να φυλάγουν την πίστη τους.
Φθάνοντας ο Άγιος Νικάνωρ στο όρος Καλλίστρατου και βλέποντας το ήσυχο μέρος ο άγιος έλαβε εσωτερική πληροφορία από τον Κύριο ότι εδώ θα είναι η ασκητική του παλίστρα. Δόξασε τον Θεόν και άρχισε να επιδίδεται σε ασκητικούς αγώνες. Πέρασαν 16 ολόκληρα χρόνια σκληρού αγώνα με τη σάρκα και τους δαίμονες. Αγρυπνίες, νηστείες, κόπους για την αγάπη του Χριστού. Σιωπή, έλλειψη ανθρώπινης παρηγοριάς τον έκαναν δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Κατόπιν ίδρυσε τη Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρα Χριστού ή Ζάβορδας. Το ασκηταριό του σώζεται μέχρι σήμερα.
Την Ιερά Μονή ίδρυσε εξ αποκαλύψεως του ίδιου του Χριστού αφού βρήκε εικόνα του Σωτήρος κρυμμένη από την εποχή της εικονομαχίας. Η φήμη του απλώθηκε παντού όπως του είχε πεί ο Κύριος. Πλήθος ανθρώπων από τη γύρω περιοχή έτρεχε στο Μοναστήρι αν ευλογηθεί από τον Άγιο, ν’ ακούσουν την ψυχοσωτηρία διδασκαλία του και να θεραπευτούν αφού πολλά ήταν τα θαυματά που έκανε ο όσιος.
Ο Άγιος αφού έζησε ενάρετα και αγγελικώς ήρθε ο καιρός να μεταβεί στην άλλη ζωή την αιώνια και αληθινή. Προγνώρισε τον θάνατο του και κάλεσε γύρω του μοναχούς και λαϊκούς, τους Ευλόγησε, τους συμβούλεψε και παρέδωσε το πνεύμα του στο Λυτρωτή μας Χριστό στις 7 Αυγούστου 1549. Οι μοναχοί της Μονής θρήνησαν τον Άγιο που τους παρηγορούσε και τον έθαψαν σε παρεκκλήσι της Μονής. Από τότε το αγιασμένο Λείψανο του τελεί ως σήμερα πολλά θαύματα.
Φωτογραφίες απο το Μοναστήρι του
Το θαύμα του Αγίου Νικάνωρα στα Σέρβια
Σύμφωνα με τον Γουναρόπουλο «…επί της (προ) τελευταίου επισκόπου Σερβίων Ζαχαρία (1730-1734) πανώλους ενταύθα συμβάσης οι μοναχοί ήλθον μετά του λειψάνου (του οσίου Νικάνορος) και η νόσος έπαυσεν. Διό λέγει το τροπάριον «χαίροις των Σερβίων ο ιατρός, Γρεβενών το κλέος». Μα και η παράδοση αναφέρει πως οι μοναχοί της Μονής Ζάμπορδας βλέποντας την καταστροφή που προκαλούσε η πανώλη αποφάσισαν «…να ευγάλωσι τον μέγαν όντως και πολύτιμον θησαυτόν την πάνσεπτον κάραν του Οσίου Νικάνορος , και να απέλθωσιν εις τα Σέρβια, επειδή τότε δια τας των ανθρώπων αμαρτίας, είχε ακολουθήσει φθοροποιά πανούκλα εις εκείνη την πολιτείαν». Ο Επίσκοπος Σερβίων Ζαχαρίας αρχικά αντέδρασε έντονα (φοβούμενος τις αντιδράσεις των Τούρκων) και δεν επέτρεψε στους μοναχούς να περιφέρουν την κάρα( τα οστά της κεφαλής) στα Σέρβια. Όταν όμως τελικά τους επετράπη και άρχισαν να την περιφέρουν στους δρόμους των Σερβίων , άρχισε να τρίζει το κιβώτιο που περιείχε τα λείψανα του ΟΣΙΟΥ, και αυτό έγινε αρκετέ φορές. Όσο δε έτριζε η κάρα, τόσο εξαφανιζόταν η πανούκλα από τα Σέρβια. Επίσης έχει διασωθεί και η εξής διήγηση: δύο γενίτσαροι φανατισμένοι από την περιφορά των λειψάνων και τις ψαλμωδίες στους δρόμους των Σερβίων, σχεδίαζαν κατά την περιφορά να συντρίψουν την κάρα σε κάποιο πετροσόκακο των Σερβίων, το ίδιο όμως βράδι «ο είς εξ αυτών βρήκε θάνατο από την πανούκλα, ο άλλος δε εμωράνθηκε ( τρελάθηκε) βλέποντας στον ύπνο του τον Άγιο Νικάνωρα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αθανάσιου Γ. Τσαρμανίδη
‘’Συμβολή την Ιστορία της Επαρχίας των Σερβίων
κατά την περίοδο 1350-1912’’
Παρεκκλήσι του Αγίου Νικάνορα βρίσκεται στα Σέρβια στον Ναό της Αγίας Κυριακής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου