ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (α)
Ἀπὸ τὸ καινούργιο βιβλίο τοῦ Σεβ. Μητροπ. Γόρτυνος Ἰερεμίου (Φούντα)
«Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ» (Σύντομα κηρύγματα), Δημητσάνα-Μεγαλόπολη 2010.

Ἀπὸ τὸ σημερινό μου κήρυγμα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, θὰ ἀρχίσω νὰ σᾶς μιλῶ γιὰ τὴ Θεία Λειτουργία. Ἄν σᾶς ρωτήσει κανεὶς ποιό εἶναι τὸ καλύτερο καὶ τὸ ὡραιότερο πράγμα ποὺ γίνεται στὴν γῆ, νὰ τοῦ ἀπαντήσετε: Εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία. Ὄχι ὅμως μόνο κάτω στὴν γῆ, ἀλλά, κατὰ ἀνερμήνευτο μυστικὸ τρόπο, παράλληλα μέ ‘μᾶς, καὶ πάνω στὸν οὐρανὸ τελοῦν οἱ Ἄγγελοι τὴν Θεία Λειτουργία. Τὸ ἀνώτερο λοιπὸν στὴν γῆ καὶ στὸν οὐρανὸ εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία.
Ἡ Θεία Λειτουργία, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶναι ἔργο ἡμῶν τῶν Ἱερέων μόνο. Γιατὶ ἔτσι λέγουν πολλοί, ὅτι ἡ Λειτουργία εἶναι «δουλειὰ τῶν παπάδων». Ὄχι! λέγεται «Λειτουργία», γιατὶ εἶναι ἔργο τοῦ «λείτους». Αὐτὲς οἱ δύο λέξεις «ἔργον» καὶ «λεῖτος» κάνουν τὴ λέξη «Λειτουργία». «Λεῖτος» λέγεται ὁ λαός. Ἄρα ἡ Λειτουργία εἶναι ἔργο τοῦ λαοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο ἔργο, ἀγαπητοί μου, αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη προσφορά, ποὺ κάνει ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὸν λαὸ της: Κάνει γι’ αὐτὸ τὴν Θεία Λειτουργία, ποὺ εἶναι τὸ πᾶν, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν κάνουν οἱ σοφοὶ καὶ οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου. Κι ἀφοῦ λοιπὸν ἡ Θεία Λειτουργία γίνεται γιὰ τὸν λαό, ἐλᾶτε νὰ σᾶς πῶ τώρα τὴν πρώτη ἀλήθεια: Μόνος του ὁ παπᾶς χωρὶς νὰ ἔχει καὶ λαὸ στὴν Ἐκκλησία, ἔστω καὶ μιὰ γιαγιά, δὲν μπορεῖ νὰ τελέσει τὴν Θεία Λειτουργία.
Στὴν Θεία Λειτουργία, ἀγαπητοί μου, βρίσκουμε τὸν Θεὸ καὶ παίρνουμε τὴν Χάρη Του. Ἄν σᾶς ρωτήσει κανείς, ἐσᾶς ποὺ ἔρχεστε στὴν Ἐκκλησία, τί εἴδατε καὶ τί πήρατε ἐκεῖ μέσα ποὺ εἴσαστε κλεισμένοι, νὰ τοὺς πεῖτε: Εἴδαμε τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό, λάβαμε Πνεῦμα ἐπουράνιο!
Νὰ λειτουργιέστε, ἀδελφοί μου χριστιανοί, γιὰ νὰ παίρνετε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ., αὐτὸ τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό. Παλαιότερα, ὅταν ἤθελαν νὰ ποῦν γιὰ κάποιον ὅτι εἶναι κακὸς ἄνθρωπος, τὸν ἔλεγαν «ἀλειτούργητο». Ὅταν ἡ ἐγγόνα ἀγαποῦσε κάποιον, ποὺ δὲν πήγαινε στὴν Ἐκκλησία, ἡ γιαγιὰ ἔλεγε: «Τὸν ἀλειτούργητο θὰ πάρεις, παιδάκι μου; Τὶ προκοπὴ θὰ κάνεις μὲ τὸν ἀλειτούργητο;».
Γιὰ νὰ μὴ σᾶς κουράσω ἄλλο στὸ πρῶτο αὐτὸ εἰσαγωγικὸ κήρυγμα γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία, θέλω νὰ τελειώσω μὲ μιὰ ὄμορφη ἱστορία, ποὺ τὴν γράφουν τὰ συναξάρια μας. Συνέβη τὴν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας:
Στὸ χειμερινὸ παλάτι τοῦ πασᾶ, ἦταν ὑπηρέτες δυὸ παλληκάρια: Ὁ ἕνας ἦταν Τοῦρκος καὶ ὁ ἄλλος χριστιανὸς. Ἀλλὰ ἡ γυναίκα τοῦ πασᾶ -πασίνα ἄς τὴν ποῦμε- «τά ‘φτιαξε» μὲ τὸν Τοῦρκο. Εἶχε ὅμως ἐμπόδιο τὸν χριστιανό, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς μέσα στὸ παλάτι, καὶ δὲ μποροῦσε λοιπὸν ἡ κυρὰ νὰ κάνει ὅ,τι ἤθελε μὲ τὸν Τοῦρκο. Γι’ αὐτὸ καὶ πῆρε ἀπόφαση νὰ σκοτώσει τὸν χριστιανό. Καὶ νὰ τί ἔκανε: Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο ὁ πασᾶς ἦταν στὸ θερινό του παλάτι. Πῆγε λοιπὸν καὶ τὸν βρῆκε καὶ συκοφάντησε τὸν χριστιανὸ ὑπηρέτη: «Ἄνδρα μου πασᾶ,», τοῦ εἶπε, «ὅλα καλὰ στὸ παλάτι. Γιὰ τὸν Τοῦρκο ὑπηρέτη μας, δὲ λέω. Πολὺ καλὸς καὶ ὑπάκουος. Ἀλλὰ τὸν ἄλλο, τὸν χριστιανὸ ὑπηρέτη ποὺ ἔχουμε, πρέπει νὰ τὸν διώξεις, πρέπει νὰ τὸν σκοτώσεις, γιατὶ σχεδιάζει νὰ σοῦ κάνει κακό. Ὅλο σὲ κατηγορεῖ καὶ σὲ ὅλους λέει ἐναντίον σου». Σὰν τ’ ἄκουσε αὐτὰ ὁ πασᾶς, χριστιανοί μου, μάνιασε καὶ εἶπε στὴν γυναίκα του μὲ θυμό: «Νὰ μοῦ τὸν στείλεις ἐδῶ τὴν Κυριακὴ ὀχτὼ ἡ ὥρα τὸ πρωὶ καὶ θὰ διατάξω νὰ τοῦ πάρουν τὸ κεφάλι. Καὶ μετὰ ἀπὸ μιὰ ὥρα νὰ μοῦ στείλεις τὸν καλό σου ὑπηρέτη, τὸν Τοῦρκο, νὰ τοῦ δώσω σὲ ἕνα σακκούλι τὸ κεφάλι τοῦ χριστιανοῦ νὰ σοῦ τὸ φέρει». Χαρὰ ἡ πασίνα ποὺ θὰ τὰ κατάφερνε νὰ διώξει ἀπὸ τὰ πόδια της τὸν χριστιανὸ καὶ νά ‘ναι ἐλεύθερη στὸ παλάτι μὲ τὸν Τοῦρκο! Περίμενε πότε νὰ ‘ρθει ἡ Κυριακή, γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ ὁ καημός της. Ἦρθε λοιπὸν ἡ Κυριακὴ καὶ πρωὶ πρωὶ εἶπε στὸν χριστιανὸ ὑπηρέτη της νὰ πάει στὸν πασᾶ, γιατὶ τὸν θέλει. Καὶ ξεκίνησε ὁ χριστιανός, γιὰ νὰ πάει γιὰ τὸν πασᾶ. Στὸν δρόμο πού πήγαινε πέρασε ἀπὸ μιὰ Ἐκκλησία καὶ θυμήθηκε τὴ μάνα του. «Παιδί μου» τοῦ ἔλεγε ἡ μάνα του, ἀπὸ μικρὸ ποὺ τὸν εἶχε κοντά της, «τὴν Κυριακὴ τὸ πρωί, ὅταν περάσεις ἀπὸ Ἐκκλησία, νὰ μπεῖς μέσα καὶ νὰ μὴ φύγεις μέχρις ὅτου ὁ παπᾶς πεῖ τὸ ”Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν…” καὶ τελειώσει ἡ Λειτουργία». Ἔτσι ἔκανε καὶ ὁ χριστιανὸς ὑπηρέτης. Μπῆκε στὴν ἐκκλησία, ἔκανε τὸν σταυρό του, ἄκουσε ὅλη τὴν Θεία Λειτουργία, πῆρε ἀντίδωρο ἀπ’ τοῦ παπᾶ τό χέρι καὶ ἔφυγε. Εἶχε περάσει μία -μιάμιση ὥρα. Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ γυναίκα τοῦ πασᾶ εἶχε στείλει τὸν Τοῦρκο ὑπηρέτη, γιὰ νὰ τοῦ δώσει ὁ πασᾶς τὸ κεφάλι τοῦ χριστιανοῦ, ὅπως εἶχαν συνεννοηθεῖ. Ἀλλὰ ὁ δεύτερος ἔγινε πρῶτος. Πρῶτος στὸν πασᾶ πῆγε ὁ Τοῦρκος. Ὁ πασᾶς τώρα, ποὺ δὲ γνώριζε στὸ πρόσωπο τοὺς ὑπηρέτες στὸ χειμερινὸ παλάτι, γιατὶ τὸ διαφέντευε ἡ κυρά του, νόμισε τὸν Τοῦρκο γιὰ τὸν χριστιανό, ποὺ τάχα τὸν συκοφαντοῦσε, καὶ διέταξε ἀμέσως νὰ τοῦ πάρουν τὸ κεφάλι. Ἔφτασε ἀργότερα καὶ ὁ χριστιανὸς ὁ λειτουργημένος. «Μὲ ἔστειλε ἡ κυρά σου, ἀφέντη μου», εἶπε στὸν πασᾶ. «Τί μὲ θέλεις; Στὶς προσταγές σου». Κι ὁ πασᾶς, χριστιανοί μου, τοῦ ἔδωσε σὲ ἕνα δεμένο σακκούλι τὸ κεφάλι τοῦ ἄλλου ὑπηρέτη, ποὺ εἶχε σκοτώσει. Καὶ αὐτὸς ὁ ὑπηρέτης ἦταν ὁ Τοῦρκος. «Πάρε, παιδί μου, αὐτὸ τὸ σακκούλι», τοῦ εἶπε, «καὶ πήγαινέ το στὴν κυρά σου. Θὰ χαρεῖ πολύ, ὅταν τὸ ἀνοίξει.
Σὰν ἔφτασε ὁ χριστιανὸς ὑπηρέτης στὴν γυναίκα τοῦ πασᾶ καὶ τῆς πῆγε τὸ σακκούλι μὲ τὸ κεφάλι τοῦ ἀγαπημένου της Τούρκου αὐτὴ λιποθύμησε, γιατὶ ποτέ της δὲ περίμενε ὅτι θὰ ἔρθουν ἀντίστροφα τὰ πράγματα.
Τί ἔσωσε, χριστιανοί μου, τὸν χριστιανὸ ὑπηρέτη ἀπὸ τὸν βέβαιο θάνατο; Τὸν ἔσωσε ἡ Θεία Λειτουργία! Ὅλοι λοιπὸν στὴν Θεία Λειτουργία, γιὰ νὰ παίρνουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς σώζει ἀπὸ τοὺς κινδύνους.

http://christianvivliografia.wordpress.com