ΔΥΟ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Υπάρχουν στιγμές που η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να χωρέσει απώλειες και στεναχώριες. Ένα «γιατί» κατακλύζει τον εσωτερικό μας κόσμο. Πόσο βασανιστικά είναι αυτά τα ερωτήματα; Και τα κάνει περισσότερο βάναυσα επειδή μένουν αναπάντητα… Όμως, μέσα στην απελπισία του χάους του μυαλού, ξεπροβάλλει το μυστήριο της πίστης. Της πίστης στον Ιησού Χριστό, ο οποίος δεν μας μιλά για θάνατο, αλλά για Ζωή και Ανάσταση!

Αναπάντητα τα ερωτήματα για τον φίλο μας Γιάννη Αληχανίδη που έφυγε σύντομα από τον πρόσκαιρο τούτο κόσμο για να ταξιδεύσει στην αντίπερα όχθη της ζωής, την Βασιλεία των Ουρανών. Η απώλειά του μας θλίβει, μας πονά αλλά μας γεμίζει την ελπίδα ότι ένας δικός μας άνθρωπος βρίσκεται κοντά στον Θεό και προσεύχεται με μεγαλύτερη παρρησία για όλους εμάς, που μας γνώρισε και τον γνωρίσαμε.

Σκεπτόμενοι «γιατί, Γιάννη μας άφησες τόσο νωρίς; Σε χρειαζόμασταν», ξαφνικά μας ήρθε ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Σοφίας Σολομώντος «ηρπάγη, μὴ κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού, ή δόλος απατήση τὴν ψυχὴν αυτού». Τότε παρηγορηθήκαμε, όντες βέβαιοι ότι ο αδελφός μας Γιάννης δεν πέθανε αλλά εκοιμήθη για να συναντήσει έτοιμος Αυτόν τον οποίο λάτρευε, ζούσε και ανέπνεε γι’ Αυτόν: τον Χριστό!
Η ζωή του ήταν μία διαρκής άσκηση για να γνωρίζει και να κοινωνεί τον Θεό. Όσοι τον ζήσαμε, αυτό αποκομίσαμε: έναν επίγειο Άγγελο που έπνεε τον αέρα του ουρανού και τον μετέδιδε στην γη, στους συνανθρώπους του για να κάνει και αυτούς συμμετόχους στην χαρά της Βασιλείας του Θεού. Σκέπαζε τα λάθη και τις παραλείψεις των συνανθρώπων του όπως συνιστούσε ο Όσιος Ιωάννης, συγγραφέας της Κλίμακος «σκέπαζε τα λάθη των άλλων γιὰ νὰ μὴ σου φανερώσει ο Θεός τὰ δικά σου» και τα έκανε προσευχή. Συνοδοιπόρος στου «βίου τὴν θάλασσαν» υπήρξε η γυναίκα που του χάρισε ο Θεός, η Νέλλη (Πηνελόπη), με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, τον Παντελή, τον Κωνσταντίνο και τον Δημήτρη· μία όντως εξαίρετη οικογένεια!

Λίγες ημέρες μετά την ουράνια αναχώρηση του φίλου μας Γιάννη προσετέθη και ο αποχωρισμός ενός ανθρώπου πλήρους ημερών, του κ. Γιάννη Τσιρέκα. Η διακονία του μέσα στην Εκκλησία υπήρξε υποδειγματική. Υπήρξε αρωγός στο έργο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Παύλου και στην διακονία του Ιερού Καθεδρικού Αγίας Κυριακής Σερβίων ως μέλος της Εκκλησιαστικής Επιτροπής. Εργάστηκε στην δημοσία εκπαίδευση με συνέπεια και ευθύνη για να καλλιεργήσει και να μεταλαμπαδεύσει το πολύτιμο αγαθό της παιδείας στους μαθητές του. Μέσα στον πλούσιο κήπο των αρετών του για δύο αρετές διακρινόταν: για την ταπείνωση και την πραότητά του. Ένας εξαίρετος και ευλογημένος άνθρωπος του Θεού που αξιώθηκε να πραγματώσει τον γραφικό λόγο «γήρας γὰρ τίμιον ου τὸ πολυχρόνιον ουδὲ αριθμώ ετών μεμέτρηται· πολιὰ δέ εστι φρόνησις ανθρώποις καὶ ηλικία γήρως βίος ακηλίδωτος» (Σοφ. Σολ. 4, 8-9), δηλαδή «σεβαστός δεν είναι ο μακρόβιος, αλλά ο συνετός και άγιος. Τα γηρατειά δεν τα κάνουν τιμημένα και αξιοσέβαστα τα πολλά χρόνια, αλλά η σύνεση και η φρονιμάδα».

Ξέρουμε πως δεν χωριζόμαστε. Η κοινή Ανάσταση είναι μία πραγματικότητα και θα γίνει όταν ο Θεός το θελήσει. Τότε κάποιοι θα αναστηθούμε «εις ανάστασιν ζωής» επειδή αγαπήσαμε και κάποιοι άλλοι «εις ανάστασιν κρίσεως». Σίγουρα και ο φίλος και αδελφός μας Γιάννης και ο ευλαβής και ταπεινός κυρ-Γιάννης θα αναστηθούν «εις ζωήν» διότι όχι σ’ όλη τους την ζωή του έδειξαν αγάπη αλλά επειδή όλη τους η ζωή ήταν αγάπη! Σας ευχόμαστε εν Χριστώ ανάπαυση και καλή ανάσταση με τις πρεσβείες του Τιμίου Προδρόμου του οποίου το όνομα φέρετε! Η μνήμη σας είναι και θα είναι αιωνία!

Ο πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Ι.Κ.Ν. Αγίας Κυριακής Σερβίων Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Θεοχάρης

Τα μέλη
Σταύρος Μπουχουράς
Κωνσταντίνος Γανίτης
Κωνσταντίνος Τσιρέκας
Νικόλαος Λεπίδας