To BHMAonline
Η σωστή ανατροφή των τέκνων απαιτεί πατρική και μητρική έγνοια για τα παιδικά ενδιαφέροντα και οικογενειακές συζητήσεις
ΜΑΧΗ ΤΡΑΤΣΑ
Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010
Το κουδούνι για το σχόλασμα χτυπά κάθε ημέρα στις 2.15 μ.μ., αλλά για τον δεκάχρονο Νίκο ο ήχος του σηματοδοτεί μόνον την αρχή ενός «μαρτυρίου». Στο σπίτι θα φάει στο πόδι, θα ρίξει μια ματιά στα μαθήματα της επόμενης ημέρας με τα οποία θα ασχοληθεί το βραδάκι και θα ξεκινήσει τον μαραθώνιο της υπόλοιπής του ημέρας. Μαθήματα γαλλικών και αγγλικών τη Δευτέρα, πιάνου και μπάσκετ την Τρίτη, αγγλικών, γαλλικών και μπάσκετ την Τετάρτη, πιάνου την Πέμπτη, γαλλικών, αγγλικών και μπάσκετ την Παρασκευή. Οσο για το Σαββατοκύριακο; Και πάλι μπάσκετ. Ορισμένες φορές μάλιστα μπορεί να έχει και τεστ ξένης γλώσσας.
Οι γονείς σήμερα βλέπουν τα παιδιά τους σαν προέκταση της... επιτυχίας τους, λένε οι ειδικοί. Και αυτό έχει το τίμημά του. Το να είναι κάποιος αφοσιωμένος γονιός δεν συνεπάγεται και ευτυχισμένα παιδιά. «Οσοι θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους πρέπει να ξοδεύουν λιγότερο χρόνο προσπαθώντας να είναι τέλειοι γονείς και περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να είναι τέλειοι σύζυγοι» λέει η ψυχολόγος- γνωσιακή ψυχοθεραπεύτρια κυρία Ασημίνα Χριστοπούλου. Και προσθέτει: «Ετσι δημιουργείς στα παιδιά το πρότυπο των σχέσεων που θα είναι υγιές να δημιουργήσουν μεθαύριο στη ζωή τους. Πρέπει να αναζητούμε την ισορροπία. Μόνον έτσι γίνονται επιτυχημένες οι σχέσεις».
Υπάρχει ένας σύγχρονος μύθος σχετικά με την ανατροφή των παιδιών που υποστηρίζει ότι όσο περισσότερη προσοχή δίνουμε στα παιδιά τόσο το καλύτερο. Το πρόβλημα όμως, όπως λένε οι ειδικοί, είναι ότι οι σύγχρονοι γονείς συχνά ξεφεύγουν από το μέτρο, με συνέπεια να προκαλούν περισσότερη ζημιά παρά καλό από την πολλή πίεση. Οταν όλα «γυρίζουν» γύρω από τα παιδιά της οικογένειας, τότε οι γονείς εξαντλούνται και τα παιδιά μετατρέπονται σε απαιτητικά «τερατάκια». Οι γονείς είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τις ζωές τους και τους γάμους τους για τα παιδιά τους· τα παιδιά έχουν προτεραιότητα στον ελεύθερο χρόνο τους, στην ενέργειά τους και στην προσοχή τους. Συχνά όμως, παρότι ο γάμος και το «εγώ» καταχωνιάζονται, «τα παιδιά γίνονται ολοένα
και πιο απαιτητικά και δυσαρεστημένα» , σημειώνει η κυρία Χριστοπούλου.
Με το θέμα των πιεστικών γονέων ασχολείται και ένα καινούργιο βιβλίο που έχει γίνει best-seller στην Αμερική και αναμένεται να κυκλοφορήσει και στη Βρετανία. Σύμφωνα με τον Ντ. Κόουντ, συγγραφέα του βιβλίου «Για να αναθρέψετε ευτυχισμένα παιδιά, δώστε προτεραιότητα στον γάμο σας», τα σημερινά παιδιά έχουν προβλήματα διότι «πνίγονται» από την πολλή προσοχή. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο ίδιος, τα παιδιά φαίνεται να έχουν περισσότερα προβλήματα σήμερα από ό,τι εμείς ή οι γονείς μας ως παιδιά. «Με τη “δολοφονία” του εαυτού μας, ώστε να δημιουργήσουμε μια τέλεια, δίχως τραυματικές εμπειρίες παιδική ηλικία για τα παιδιά μας, σπαταλούμε την ενέργειά μας. Το μέγιστο δώρο που μπορείτε να δώσετε στα παιδιά σας είναι ένας υπέροχος γάμος» συμβουλεύει ο κ. Κόουντ, ο οποίος είναι οικογενειακός σύμβουλος και συνεργάτης της εφημερίδας «Τhe Wall Street Journal». Αλλά τι πρέπει να κάνει κάποιος εάν το παιδί του έχει προβλήματα τα οποία απαιτούν έναν γονιό «πλήρους απασχόλησης»; Ο Κόουντ θεωρεί ότι οποιεσδήποτε ανησυχίες έχουν οι γονείς για τα παιδιά τους αυτές συνδέονται με τις ανησυχίες τους για τον γάμο τους περισσότερο ίσως από ό,τι εκείνοι αντιλαμβάνονται. «Οι γονείς έχουν την πεποίθηση ότι το να βάζουν πάνω απ΄ όλα τα παιδιά τους είναι μια τακτική “φιλική” για τα παιδιά, αλλά με αυτή τους τη συμπεριφορά κάνουν δύο κύρια λάθη» αναφέρει ο συγγραφέας. Κατ΄ αρχάς, γίνεται δυσκολότερο να επιβληθούν στα παιδιά όρια, τα οποία διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους. Ετσι τα παιδιά γίνονται πιεστικά και φορτικά έως ότου πάρουν αυτό που επιθυμούν. «Οι μελλοντικοί προϊστάμενοι και σύζυγοιόμως μπορεί να μην είναι τόσο υπομονετικοί με τέτοιου είδους συμπεριφορά» σημειώνει. Δεύτερον, σύμφωνα με τον ίδιο, οι γονείς πιέζουν τρομακτικά τα παιδιά ώστε να εκπληρώσουν τις δικές τους συναισθηματικές ανάγκες.
Οι πιεστικοί γονείς μπορεί να δημιουργήσουν παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, αλλά και με επιθετικότητα. Και αυτό διότι το παιδί θεωρεί ότι δεν το εκτιμούν γι΄ αυτό που είναι, αλλά γι΄ αυτό που πρέπει να γίνει. Πρόσφατα η αμερικανίδα ψυχολόγος δρ Μάντλιν Λεβάιν υποστήριξε ότι τα παιδιά των γονέων οι οποίοι είναι πιεστικοί και δεν τα αφήνουν να... ανασάνουν είναι τρεις φορές πιο πιθανόν να υποφέρουν από άγχος, ακόμη και από κατάθλιψη.
Βεβαίως, το θέμα δεν είναι καινούργιο. Μελέτη βρετανών ερευνητών που είχε δημοσιευτεί το 2005 στο επιστημονικό έντυπο «Αrchives of Disease in Childhood» είχε καταδείξει ότι οι πιεστικοί γονείς μπορεί να βλάψουν παρά να ωφελήσουν την υγεία των παιδιών τους.
Δεν τα κάνουμε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε εμείς
Ο,τι εκφράζει το παιδί στο παιχνίδι ή στη μελέτη απαιτεί τον σεβασμό των γονιών του Η κοινωνία σήμερα δεν μπορεί να προσδιορίσει το μέλλον των παιδιών. Ετσι πολλοί είναι οι γονείς που προσπαθούν να τα εφοδιάσουν με όσο περισσότερα προσόντα μπορούν ώστε να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις όταν βγουν στην αγορά εργασίας. Συχνά όμως η επιτυχία του παιδιού φαίνεται ότι μπαίνει μπροστά στην ευτυχία του.
«Οι γονείς σήμερα συνήθως ασκούν υπερβολικές πιέσεις στα παιδιά τους. Καλό είναι να ακολουθεί το παιδί ένα πρόγραμμα σπουδών ή συγκεκριμένες κατευθύνσεις στον τρόπο ζωής του. Αυτό όμως δεν πρέπει να επιβάλλεται. Πρέπει να προηγείται συζήτηση, να εξηγεί ο γονιός στο παιδί τον λόγο για τον οποίο πρέπει να κάνει κάτι και να το αιτιολογεί πολύ αναλυτικά» λέει ο διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) και αντιπρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Κοινωνιολόγων κ. Ν. Φακιολάς. Και προσθέτει: «Πολλοί γονείς κραυγάζουν, διατάζουν ή απαιτούν χωρίς αιτιολόγηση πράγματα τα οποία δεν ενδιαφέρουν το παιδί αλλά αποτελούν δικές τους επιλογές ή φιλοδοξίες. Πρόκειται πιθανόν για πράγματα που δεν κατάφεραν οι ίδιοι ως παιδιά και απαιτούν από το παιδί τους να τα επιτύχει. Αυτό όμως δεν είναι σίγουρο ότι πάντα εκφράζει το παιδί. Οσο για τα παιδιά που βρίσκονται στην εφηβική ηλικία, ειδικότερα μεταξύ 13 και 15 ετών, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα καθώς μπαίνουν σε μια περίοδο αμφισβήτησης και οι ανασφάλειες είναι μεγάλες».
Σύμφωνα με τον κ. Φακιολά, οι γονείς όλα αυτά τα κάνουν από αγάπη. «Αυτό δεν το αμφισβητούμε. Αλλά δεν είναι πάντα καλοί παιδαγωγοί, διότι δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις. Αλλοι είναι υπερπροστατευτικοί, άλλοι αδιάφοροι. Δεν δίνουν ποιότητα στην επαφή τους με τα παιδιά. Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να ακούν τα παιδιά τους, να συζητούν μαζί τους και να αποδέχονται τη διαφορετικότητα του χαρακτήρα τους. Το ότι είναι παιδιά τους δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση» καταλήγει ο κ. Φακιολάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου