Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 30, 2009

Μειώστε την κατανάλωση ρεύματος και εξοικονομήστε χρήματα

Το τελευταίο διάστημα προβάλλεται όλο και περισσότερο το θέμα εξοικονόμησης ενέργειας, στο πλαίσιο της γενικότερης προσπάθειας που συντελείται για την προστασία του πλανήτη συλλογικά και ατομικά.

Με τη μείωση της ενεργειακής κατανάλωσης στο σπίτι, όχι μόνο εξοικονομούμε ενέργεια αλλά και μειώνουμε σημαντικά τον λογαριασμό ρεύματος, αποταμιεύοντας με αυτόν τον τρόπο χρήματα εν μέσω οικονομικής κρίσης.

Οι περισσότερες ηλεκτρικές συσκευές που διαθέτουν τα νοικοκυριά έχουν σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι μονίμως σε κατάσταση αναμονής (stand by mode).

Κάποιες από αυτές μάλιστα είναι παλιάς τεχνολογίας με αποτέλεσμα την ώρα ενώ βρίσκονται σε αναμονή να καταναλώνουν το ίδιο ρεύμα που θα κατανάλωναν αν βρίσκονταν σε λειτουργία.

Εκτός αυτού τα γκάτζετς, που διαθέτουν πλέον όλα τα σύγχρονα σπίτια, ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την υπερβολική οικιακή ενεργειακή κατανάλωση καθώς πρέπει να φορτίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι φορτιστές, τους οποίους συνήθως αφήνουμε μόνιμα στην πρίζα.

Παρά το γεγονός ότι η τεχνολογία εξελίσσεται και οι νέες συσκευές είναι φιλικότερες προς το περιβάλλον, τα τελευταία 30 χρόνια η κατανάλωση ρεύματος στα νοικοκυριά έχει διπλασιαστεί.

Αυτό συμβαίνει γιατί κατασκευάζονται συνεχώς νέες συσκευές που καλύπτουν τις καθημερινές ανάγκες, οι οποίες όμως λειτουργούν με ρεύμα.

Το μόνο που χρειάζεται να κάνει κανείς για να μειώσει τους λογαριασμούς ρεύματος και να συμβάλλει στην προσπάθεια εξοικονόμησης ενέργειας είναι να εφαρμόσει απλές πρακτικές και να αλλάξει κάποιες από τις καθημερινές του συνήθειες:

1) Απελευθερωθείτε από τα γκάτζετς και τις συσκευές

Όλα τα νοικοκυριά διαθέτουν πλήθος συσκευών, που σε πολλές περιπτώσεις είναι αχρείαστες.

Εκτός αυτού, τις περισσότερες φορές έχουμε την τάση να ενθουσιαζόμαστε με μια συσκευή και μετά από λίγο να ξεχνάμε την ύπαρξή της.

Καλό θα ήταν να ξεφορτωθείτε τις άχρηστες ηλεκτρικές συσκευές, να αγοράζετε συσκευές φιλικότερες προς το περιβάλλον και να τις χρησιμοποιείτε όταν είναι πραγματικά αναγκαίο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα πολύ – μίξερ, που τα χρησιμοποιούμε για τα φρούτα και τα λαχανικά ενώ θα τεμαχίζονταν πολύ ευκολότερα με ένα μαχαίρι.

2) Αποκτήστε οικολογική συνείδηση

Ενημερωθείτε περισσότερο για το ρεύμα που καταναλώνουν οι ηλεκτρικές συσκευές που διαθέτετε και χρησιμοποιήστε τις έξυπνα.

Το 21% του συνολικού ρεύματος που καταναλώνει ένα νοικοκυριό αντιστοιχεί στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τις ηλεκτρικές σκούπες, το 18% στα ψυγεία και τους καταψύκτες, το 15% στο μαγείρεμα, το 14% στα πλυντήρια το 16% στις λάμπες και το 16% στις τηλεοράσεις και τις συσκευές DVD.

3) Κλείνετε τις συσκευές και μην τις αφήνετε σε κατάσταση αναμονής

Προσπαθήστε να κλείνετε τις συσκευές (ειδικά τις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές που τους αφήνουμε συνεχώς στην αναμονή) και να βγάζετε τους φορτιστές από την πρίζα.

4) Αντικαταστήστε τις απλές λάμπες πυράκτωσης με λάμπες εξοικονόμησης ενέργειας (LED).

www.econews.gr

“Το νησί του Ανατόλιου” Μια ρωσική ταινία που αξίζει να δείτε


Η ταινία βλέπεται καλύτερα εδώ.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 28, 2009

Δείτε πόσο κοστίζει η ιστοσελίδα σας

http://bizinformation.org/gr/

Μέσα σε αυτή τη σελίδα, αφού πληκρολογήσετε τη διεύθυνση της ιστοσελίδα σας ή τη διεύθυνση όποιας σελίδας σας ενδιαφέρει, μπορείτε να δείτε την αξία της σε δολλάρια όπως και την παγκόσμια κατάταξη της και άλλες πληροφορίες.
Αλλά όπως μας πληροφορεί και η ίδια σελίδα τίποτα δεν είναι αξιόπιστο και εγγυημένο.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 26, 2009

Απίστευτο καλάθι



Δείτε και τα σχετικά βίντεο

Τερματοφύλακας μίκρυνε το τέρμα του ! (βίντεο)

Αντιγραφή απο http://www.derby.gr/




Έναν μάλλον πρωτότυπο τρόπο για να. διατηρήσει ανέπαφη την εστία του, σκέφτηκε ο τερματοφύλακας της Γκέτεμποργκ, Κιμ Κρίστενσεν. Ο Δανός γκολκίπερ πιάστηκε επ' αυτοφώρω από τις τηλεοπτικές κάμερες, πριν την έναρξη του αγώνα με την Έρεμπρο, να μετακινεί τα κάθετα δοκάρια του τέρματος του και να μειώνει έτσι τις διαστάσεις του, κατά είκοσι περίπου εκατοστά.

Μετά από 25 λεπτά παιχνιδιού περίπου, ο διαιτητής της αναμέτρησης, Στέφαν Γιοχάνεσον, παρατήρησε πως οι γωνίες στο τέρμα του Κρίστενσεν. παραήταν γωνίες και επανέφερε τα δοκάρια στις αρχικές τους θέσεις. Επειδή, όμως, δεν μπορούσε να γνωρίζει ποιος ήταν εκείνος που τα είχε μετακινήσει, δεν προχώρησε σε κάποια άλλη ενέργεια μέχρι τη λήξη του αγώνα.

Λίγο αργότερα, ωστόσο, η τηλεόραση αποκάλυψε την «κομπίνα» του Κρίστενσεν και έριξε φως στο μυστήριο των κινούμενων δοκαριών. Κάτι, ωστόσο, που δεν φάνηκε να φέρνει σε αμηχανία τον Δανό γκολκίπερ, που δεν δίστασε να ομολογήσει πως είχε επιχειρήσει να. κόψει κάτι και σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια, όπου η κατασκευή των γκολπόστ του έδινε το δικαίωμα.

Σοβαρές παραβιάσεις του προσωπικού απορρήτου σε πολλές ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης

Όσοι διατηρούν λογαριασμό σε ιστοσελίδα(ες) κοινωνικής δικτύωσης και παράλληλα θεωρούν ζήτημα ύψιστης σημασίας το προσωπικό απόρρητο θα πρέπει να ξέρουν ότι είναι πολύ εύκολο να διαρρεύσουν σε τρίτους τα ατομικά τους δεδομένα. Κι όπως αποδεικνύει πρόσφατη έρευνα, σε ορισμένες περιπτώσεις οι συνέπειες από τη διαρροή προσωπικών στοιχείων μπορεί να είναι ιδιαίτερα σοβαρές.

Όπως είναι ήδη γνωστό, τα sites κοινωνικής δικτύωσης [Facebook, MySpace, LinkedIn κλπ] στέλνουν σε διαφημιστικές εταιρείες δεδομένα για τις προτιμήσεις των μελών τους, όπως αυτά προκύπτουν από την πλοήγησή τους σε διάφορες σελίδες. Οι υπηρεσίες στέλνουν τα στοιχεία αυτά χωρίς το όνομα του κάθε χρήστη, οπότε εξασφαλίζεται οι ανωνυμία τους. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Μπορεί μεν οι υπηρεσίες να αποστέλουν ανώνυμα δεδομένα, ωστόσο στέλνουν Πληροφορίες Προσωπικής Ταυτοποίησης [Personally Identifiable Information - PII], όπως το μοναδικό [unique] κωδικό που αντιστοιχεί σε κάθε προφίλ χρήστη. Έτσι, ο διαφημιστής δεν έχει παρά να χρησιμοποιήσει αυτό τον κωδικό για να επισκεφθεί το προφίλ που διατηρεί ο χρήστης και να μάθει περισσότερα γι' αυτόν.

Η έρευνα του Πολυτεχνικού Ινστιτούτου του Worcester αναφέρει επίσης ότι τέτοιες διαρροές μπορούν να έχουν έχουν δυσάρεστες συνέπειες για τους χρήστες. Για παράδειγμα, αν κάποιος αναζητήσει πληροφορίες για τον καρκίνο και τα φάρμακά του χωρίς να πάσχει ο ίδιος από την επάρατη νόσο, ο διαφημιστής θα υποθέσει ότι το θέμα τον αφορά προσωπικά και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα με τη δουλειά του ή την ασφαλιστική του εταιρεία.

Οι ειδικοί προτείνουν σε όσους έχουν λογαριασμούς σε social networking sites να κλειδώνουν τα προφίλ τους έτσι ώστε να μη βλέπει ο καθένας τη δραστηριότητά τους.

Πηγή: CNET

Αντιγραφή απο: http://e-pcmag.gr

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 25, 2009

ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΑ

Ξεκίνησε η Εμποροπανήγυρη στα Σέρβια «Νιάημερος» που θα διαρκέσει ως και τη Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου στην περιοχή «ΓΗΠΕΔΟ-ΠΛΑΤΑΝΙΑ». Για μια ακόμη χρονιά ένας χώρος μεγάλος και καλά οργανωμένος θα αποτελέσει πόλο έλξης για εκατοντάδες επισκέπτες.
Η Εμποροπανήγυρη των Σερβίων, μια παράδοση για την ευρύτερη περιοχή, είναι χώρος συνάντησης και ανταλλαγής προϊόντων με ιστορία που χάνεται στο βάθος του χρόνου .
Με τα χρόνια έχει εμπλουτιστεί και έτσι οι επισκέπτες μπορούν να καλύψουν κάθε ανάγκη για καλό φαγητό, διασκέδαση και αγορές. Βασικά χαρακτηριστικά της Εμποροπανήγυρης Σερβίων η μεγάλη εμπορική κίνηση και οι καλές τιμές στα προϊόντα που προσφέρονται.
Μαλλί της γριάς, χαλβάς, σουβλάκια, ψητά, κεμπάπ και άλλες νόστιμες λιχουδιές συγκεντρώνουν πλήθος κόσμου και στο μεγάλο παζάρι που δημιουργείται μπορεί κανείς να βρει κάθε λογής προϊόντα. Η διασκέδαση κορυφώνεται στο Λούνα Πάρκ που είναι ένας μοναδικός τόπος ψυχαγωγίας για μικρούς και μεγάλους.



Ο Δήμος Σερβίων έχει εξασφαλίσει εγκαταστάσεις για τους πωλητές και τους εκθέτες προϊόντων ενώ όπως κάθε χρόνο έχει γίνει η απαραίτητη προετοιμασία από τις υπηρεσίες του Δήμου σε ότι αφορά την καθαριότητα και την ασφάλεια του χώρου.




Ατιγραφή απο το www.dimos-servion.gr

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 24, 2009

OΙ ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ

Είναι η ιστορία 2 φίλων
που περπατούν στην έρημο.

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν
και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα
χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος,
πονεμένος, αλλά χωρίς να πει
τίποτα, έγραψε στην άμμο:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ
ΦΙΛΟΣ ΜΕ
ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
Συνέχισαν να περπατούν
μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου
αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο.

Αλλά αυτός που είχε φάει
το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί
και ο φίλος του τον έσωσε.

Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω
σε μια πέτρα:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ
ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ
ΖΩΗ
Αυτός που τον είχε
χαστουκίσει και στη συνέχεια
του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε :

όταν σε χτύπησα, έγραψες
πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες
πάνω στην πέτρα.
Γιατί?

Ο άλλος φίλος απάντησε :

«όταν κάποιος μας
πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε
στην άμμο όπου οι άνεμοι της
συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.

Αλλά όταν κάποιος κάνει
κάτι καλό για μας, πρέπει να το
χαράζουμε στην πέτρα, όπου
κανένας άνεμος δεν μπορεί να το
σβήσει».
ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ
ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ
ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ
ΠΕΤΡΑ
Στείλε αυτή τη φράση
στους ανθρώπους που δεν ξεχνάς.

Αν δεν την στείλεις σε
κανένα, αυτό ίσως σημαίνει ότι
είσαι βιαστικός και ότι ξεχνάς
τους φίλους σου.
ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ!!!!!

Δάφνη

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 23, 2009

Εμποροπανήγυρη Σερβίων

Ξεκινάει από σήμερα Τετάρτη 23 και θα διαρκέσει ως και τη Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου η Εμποροπανήγυρη στα Σέρβια. Η εμποροπανήγυρη πραγματοποιείται στην περιοχή «Γήπεδο-Πλατάνια».
Απο ΕΡΑ Κοζάνης

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 21, 2009

Τα παιδιά μέσα στην οικογένεια



Πάρα πολλοί απο εμάς τους γονείς,είμαστε απολύτως βέβαιοι οτι αντιμετωπίζουμε όλα μας τα παιδά ίδια. Αυτό δεν είνανι αλήθεια, απλώς δεν το καταλαβαίνουμε.

Υπάρχουν πάρα πολλές διαφορές στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το κάθε παιδί ανάλογα με τη σειρά που έχει. Δεν είναι μόνο η σειρά βέβαια. Υπάρχουν κι άλλιο παράγοντες που έχουν σ΄χεση, π.χ. το φύλο του παιδιού, αν είναι αγόρι ή κόριτσι, το όνομα του, ααν είναι το όμονα του πατέρα μας ή της μητέρας μας που έχουμε πολύ καλές σχέσεις ή πολύ άσχημες σχέσεις , ή του πεθερού ή της πεθεράς ανάλογα.

Το πρώτο παιδί.

Συνήθως κατά κακόνα, το πρώτο παιδί είναι πιό κλειστό. Δεν ανοίγεται τόσο, δεν λέει τι του συμβαίνει. Συνήθως το πρώτο παιδί είναι αρκετά καλός μαθητής., πιό καός τουλάχισοτν απ’ τα υπόλοιτα παιδιά. Συνήθω;ς το πρώτο παιδί είναι πιό μοναχικό, έχει μιά μεγαλύτερη αυτάρκεια και δεν είναι τοσο εξωστρεφές. Συνήθως το πρώτο παιδί είναι ιό οργανωμένο στη ζωή του.έχει μιά τάξη στο δωμάτιο του, στο πρόγραμμά του. Ξέρει τι ζητάει . Συνήθως το πρώτο παιδί είναι πιό λογικό και λιγότερο συναισθηματικό. Μάλιστα έχουν γίνει και έρευνες μεταξύ γιατρών και έχουν βρει, είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό, ότι στις παθολογικές ειδικότητες και στην ψυχιατρική (όπου ως γνωστό χρησιμοπιείται κυρίως η σκέψη τουγιατρού) πλεονάζουν τα πρώτα παιδά, ενώ στις χειρουγρικές ειδικότητες απο τα δεύτερα και κάτω, εκεί που χρειάζεται δράση. Λοιπόν αυτά είναι μερικά γνωρίσματα , τα οποία σε πολύ μεγάλο ποσοστό υπάρχουν. Φυσικά τίποτα δεν είναι απόλυτο όταν πρόκειται για τον άνθρωπο και υπάρχουν εξαιρέσεις. Υπάροχυν και τα παιδά ποπυδεν ανήκουν σ’ αυτό το προφίλ. Αλλά είναι μεγάλος αριθμ,ός, ώστε να μας κάνει να προβληματιζόμαστε.
Τι συμβαίνει και τα πρώτα παιδά έχουν αυτά τα γνωρίσματα;

Θα προσπαθήσω να τα περιγράψω με απλά λόγια.
Αυτό που βασικά συμβαίνει είνα ότι οι γονείς με το πρώτο παιδί είμαστε σχετικά άπειροι και είναι το πρώτο μας παιδί. Δεν έοχυμε παρόμοιες εμπειρίες, δεν ξέρουμε πως να τα βγάλουμε πέρα εύκολα. Έτσι, λόγω της απειρίας μας περνάει ένα μήνυμα στο παιδί (άθελά μας, χωρίς να το καταλάβαίνουμε) το οποίο του λέει: ‘‘Κοίταξε, δεν είμαστεγιά πολλά –πολλά προβλήματα γιατί δεν γνωρίζουμε τον τρόπο να τα αντιμετωπίσωουμε. Αν μπορείς συγκρατήσου και μη μας δημιουργείς ή μη μας αναακοινώνεις πολλά προβλήματα’’. Αυτό είναι ένα μήνυμα που δεν λέγεται με λόγια ποτέ βέβαια, λέγεται με τη συμπεριφορά μας, με τη διαθεσιμότητά μας. Ένας λόγος είναι αυτός. Ένας δεύτερος λόγος πέρα απο την απειρεία είναι ότι ο γονιός έχει μία ανησυχία πρίν αποκτήσει παιδιά για το αν θα είναι καλός γονιός. Επομένως είναι ευνόητο, στο πρώτο παιδί να έχει πολύ μεγάλη ανάγκη ο γονιός να δεί στην πράξη ότι το παιδί του αυτό του βγήκε καλό, διότι αυτό του δίνει την επιβεβαίωση ότι είναι καλός γονιός. Και έχουμε ανάγκη όλοι απο μία στοιχειώδη αυτοεκτίμηση και την εκτίμηση των άλλων φυσικά, των συγγενών , των φίλων , οι οποίοι θα δούν το πρώτο μας παιδί, θα δούν αν συμπεριφέρεται ήσυχα, εγενικά, αν υπακούει κ.λπ. Επομένως , χωρίς να το καταλάβαίνουμε, σπρώχνουμε τα παιδιά μας σε κάποιου είδους συμμόρφωση και τους απαιτούμε με τη συμπεριφορά μας να είναι βολικά , να είναι τα ‘’καλά’’ παιδία. Και αυτό μας δίνει ικανοποίηση πολλή. Και αργότερα βέβαια, εφόσον έχουμε πάρει την ικανοποίηση αυτή και την επιβεβαίωση απο το πρώτο παιδί, δεν είμαστε τόσο απαιτητικοί στα επόμενα και πολλές φορές αυτό το αντλαμβάνοται και τα πρώτα παιδά τα οποία παραπονιούνται και λένε: ‘’Δεν αντιμετώπισαν οι γονείς μου στο τάδε θέμα συγκεκριμένα τον αδελφό μου , τηναδελφή μου, όπως εμένα. Σε μένα ήταν πιό αυστηροί που ήμουνα ο πρώτος.

Έστι λοιπόν , νομίζω, αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι μ’ αυτές τις δύο βασικές αιτίες εξωθούμε ουσιαστικά τα παιδιά μας (χωρίς να το καταλαβαίνουμε, με καλές προθέσεις) στο να είναι πιό κλειστά, που σημαίνει ότι δεν εκφράζουν τα προβλήματά τους για να μη σας στενοχωρήσουν.

Ξεχασα να πω ότι ένα απο τα χαρακτηριστικά του πρώτου παιδιού είναι ότι νοιάζεται τους γονείς του επίσης, νοιάζεται τους άλλους και είναι έτοιμο να θυσιάσει τηνεπιθυμία τη δική του για χάρη των γονιών του. Και αυτό καμιά φορά φτάνει σε ακραίες καταστάσεις. Ένα παιδί να φροντίζει τους γονείς του,να παίρνει τη θέση του ή της συζύγου ή έχουμε μερικές φορές το παιδί που δεν είναι πιά παιδί. Ένα παιδί το οποίο μεγαλώνει σε ένα κλίμα υπερβολικής σοβαρότητας, δεν παίζει αρκετά, δεν γελάει αρκετά, δεν ατακτεί σανπαιδί, είναι σαν μεγάλος μικρός. Εγώ είναι πάρα πολύ επιφυλακτικός απέναντί σ’ αυτά τα παιδά και θα συνιστούσα και στους γονείς να είναι, και να μη χαίρονται τόσο πολύ με την ετικέτα του ‘’καλού ‘’ παιδιού.
(...)

Συμβαίνει το ίδιο, π. Βασίλειε, και με το μοναχοπαίδι επειδή είναι το πρώτο , είναι και το μόνο, να έχει το ίδια χαρακτηριστικά που αναφέρατε για το πρώτο παιδί;


Όχι τόσο συχνά γιατί εκεί μπαίνει και ο άλλος παράγοντας πιά, ότι είνα μοναχοπαίδι και αυτό περιπλέκει την κατάσταση. Στο μοναχοπαίδι βλέπουμε συνδιασμούς και των δύο, δηλαδή βλέπουμε ας πούμε στοιχεί πρώτου παιδιού και στοιχεία τελευταίου παδιού. Σαν αποτέλεσμα, υποκύπτει στον πειρασμό να συμπεριφερθεί σάν το χαϊδεμένο παιδί ή σαν το κέντρο του κόσμου που πρέπει οι άλλοι να γυρίζουν γύρω του. Νομίζω ότι σο μοναχοπαίδι επικρατεί περισσότερο ο κίνδυνος της εξάρτησης.

Το μεσαίο παιδί.


Κοιτάξτε , ένα μεσαίο παιδί είναι δεύτερο για ένα διάστημα και κάποτε γίνεται μεσαίο όταν προκύψει ένα επόμενο αδελφάκι. Τότε αλλάζει η θέση του μέσα στην οικογένεια και εδώ πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι παίζει ρόλο το φύλο του παιδιού. Δηλαδή εάν το μεσαίο παιδί είναι διαφορετικού φύλου απο το πρώτο και το τρίτο, εάν έχουμε ας πούμε δύο αγόρια και ανάμεσά τους είναι ένα κορίτσι ή αντίστροφα, πολλές φορές αυτό βοηθάει στο να είναι λιγότερες πο επιπτώσεις επειδή το παιδί θα είναι μεσαίο. Και ο λόγος είναι ότι η διαφορά του φύλου , το ότι αυτό το παιδί θα είνια το πρώτο του φύλου του μέσα στην οικογένεια, επιτρέπει στο παιδί αυτό να βρεί τη θέση του και την ταυτότητά του μέσα στην οικογένεια πιό εύκολα. Χρειότερη είναι η θέση του μεσαίου παιδιού που έχει το ίδιο φύλο με το πρώτο, αν είναι δεύτερο αγόρι δηλαδή και ακολυθεί κορίτσι ή δεύτερο κορίτσι και ακολουθεί αγόρι. Τότε το παιδί αυτό δεν΄εχει ούτε κάν το φύλο να ξεχωρίζει σαν τρόπο, σάν μέσο που θα βρεί τη δική του ταύτο τητα μέσα στηνοικογένεια. Έχει έρθει το πρώτο, που ήταν π.χ. κορίτσι, ξανάρχεται κορίτσι, εμφανίζεται ένα αγόρι , το οποίο ως τρίο και ως αγόρι κερδίζει τη δική του θέση με αυτές τι ιδιότητες και το δεύτερο κορίτσι δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο με το οποίο θα κερδίσει τη θέση του. Ουσιαστικά λοιπόν , τα προβλ΄ματα της συμπεριφοράς του μεσδαίου παιδίου είναι προβλήματα αυτού του τύπου: πως θα κερδίσει μιά ταυτότητα μες στην οιοκγένεια,πως θα κερδίσει μια ταυτότητα ισότιμου με τα άλλα παιδία. Και γι’ αυτό βλέπουμε πολλές φορές τα παιδία αυτά να έχουν κακή συμπεριφορά, να προτιμούν δηλαδή να αποκτήσουν μιά κακή ταυτότητα παρά να μην έχουν καθόλου ταυτότητα, γιατί ο άνθρωπος δεν αντέχει το καό ταυτότητος. Δεν μπορεί να μηναισθάνεται ότι είναι κάτι. Προτιμάει να είναι κακός παρά να μην είναι τίποτε. Έτσι λοιπόν τα προβλήματα που παρουσιάζει το μεσαίο παιδί είναι κυρίως προβλήματα κακλής συμπεριφοράς ως προς το σχελείο, ως πρός τη συμπεριφορά με τ’ αδέλφια του , τη ζήλια κ.λπ. μάλιστα , ειδικά για τη ζήλεια του πιό πολύ απο ό,τι το πρώτο παιδί, το οποίο όπως είπαμε πει είνα κλειστό και μπορεί να μην την εκφράζει. Γενικά , το μεσαίο παιδί είναι αυτο που κινδυνεύει να πάρει την ταμπέλα ‘‘το κακό παιδί της οικογένειιας’’, το δύκολο, το προβληματικό. Πολλοί γονείς, απο μόνοι τους καταλαβαίνουν τις αιτίες, το λένε: ‘‘Να, ήρθε μετά ένα άλλο παιδί και μείς με τον πρώτο ή την πρώτη δεν είχαμε προβλήματα, πήγαιναν όλα καλά, ήμαστε ευχαριστημένοι, είχαμε καιτο μωρό ν’ασχοληθούμε κατόπιν, και κάπου εξαφανίστηκε ανάμεσά μας το μεσαίο παιδί’’.

Πράγματι, συμποιέζεται , εξουθεώνεται μερικές φορές ανάμεσα στα δύο παιδιά το μεσαίο και δεν μπορεί να βρεί τη θέση του και αγωνίζεται απεγνωσμένα με πολλούς τρόπους, να τραβήξει την προσοχή των γονεών. Ξέρετε, εμείς οι γονείς παθαίνουμε κάτι, δίνουμε την προσοχή μας ( και την προσευχή μας αντίστοιχα) στα παιδιά μας μόνο όταν παρατηρήσουμε ένα προβλημα. Υπάρχουν παιδά με τα οποία κανείς δεν θα ασχολιόταν ποτέ αν δεν παρουσιαζόταν κάποιο πρόβλημα. Κανείς δεν θα τα πλησίαζε να σκεφτεί πως νιώθουν αυτά τα παιδία, να τα κουβεντιάσει. Κανείς απο τους γονείς εννοώ. Όταν το παιδί παρουσιάσει ένα πρόβλημα, τότε ασχολούμαστε μ’ αυτό. Και υπάρχουν παιδιά που προκειμένου να περνούν στηναφάνεια και να μην ενδιαφέρεται ο γονιός γι’ αυτά , παρουσιάζουν ένα πρόβλημα για να ενδιαφερθεί.

Ερ. Ακόμη και υγείας, π. Βασίλειε;

Ακρίβως, προβλήματα υγείας ή ατυχήματος, μιά κάκωση αςπούμε. Έχω ακούσει απο παιδί να λέει το ίδιο: ‘’Θα ευχόμουνα να πάθαινα αυτό που έπαθε ο φίλος μου’’ ή ‘’θα ευχόμουν να με χτυπούσε ένα αυτοκίνητο να έμεναν λίγες μέρες οι γονείς μου στο νοσοκομείο μαζί μου’’. Διότι το παιδί έχει εξαφανιστεί εν μέσω τεσσάρων παιδιών , το ένα είχε κι ένα χρίνοι πρόβλημα υγείας και δεν ασχολιόταν κανείς μ’αυτόν...

Τα τελευταία παιδιά.

ΕΡ. Π. Βασίλειε,θέλετε να δούμε και τα χαρακτηριστικά των τελευταίων παιδιών;

Ναι μιλάμε για τα χαρακτηριστικά του παιδού το οποίο ο γονιός πλέον το αισθάνεται ως τελευταίο. Δηλαδή έχει αισθανθεί ότι μάλλον δεν θα υπάρξει άλλo, κι έτσι προετοιμάζεται να ζήσει τη σχέση του μ’ αυτό το παιδί ως τελευταίο. Εδώ θα πρέπει να πω ότι κάθε παιδί έχει ανάγκη απ’ αυτά που έχει ανάγκη να πάρει ανεξάρτητα απο τη σειρά του.δηλαδή είτε είνα πρώτο παιδί ειτε είναι τελευταίο έχει ανάγκη να πάρει ορισμένα πράγματα στη συναισθηματική επαφή με τους γοενίς και το ενδιαφέρον τους. Αυτή η αλήθεια στην πράξη δεν μπορεί να εφαρμοστεί , διότι συνιθίζουμε οι γονείς να χρησιμοποιούμε το επιίθετο ‘‘ο μεγάλος’’και ‘‘ο μικρός’’ ή ‘‘η μεγάλη ‘’ και ‘’ η μικρή’’. Δεν σημαίνει πάντα η χρήση αυτή ότι κάνουμε αυτό το λάθος που θα πω τώρα, αλλά πάρα πολλές φορές βοηθάει αυτήη χρήση , συμβάλλει σ’ αυτό το λάθος , ποιό δηλαδή; Ότι τονμεγάλο , τον πρώτο δηλαδή τον βλέπουμε πάντα ως μεγάλο. Τι είπαμε στην αρχή; Ότι αυτο μπορεί να οδηγήσει σε παιδία που δεν ζούν σαν παιδιά. Τον τελευταίο, τον βλέπουμε πάντα ως μορό. Και ξέρουμε ότι στην Ελλάδα και ενήλικοι να είναι οι άνθρωποι, τριάντα, σαράντα, πενήντα χρόνων,λέγονται ο ‘’μεγάλος’’ και ο ‘’μικρός’’ τα αδέλφια. Βλέποντας λοιπόν τον μικρό ως μικρό, πάντα με αυτό το επίθετο, οπωσδήποτε χάνουμε τηνευκαιρία να ανταποκριθούμε στις ψυχικές του ανάγκε ανάλογα με την ηλικία που έχει. Και ενώ ,ας πούμε, μπορεί να είναι πέντε χρονών εμείς να μην τον αναγωρίζουμε σαν πέντε χρονών αλλά σαν τριών. Ενώ είναι δέκα δεν τον αντιμετωπίζουμε σαν δέκα αλλά σαν επτά, ενω είναι δεκαπέντε τον αντιμετωπίζουμε σαν δωδεκα και όχι δεκαπέντε επειδή για μας είναι ο μικρός. Αυτού του είδους το λάθος πηγάζει , απ’ ό,τι έχω δει, πο ψυχικές ανάγκες του ίδου του γονιού, δηλαδή ο γονιός είχει ανάγκη κάποιο παιδί του να κρατά συνεχώς μικρότερο απ’ ό,τι είναι. Και ενώ το πρώτο παιδί έοχυμε τηντάση να το σπρώχνουμε πάντα να αισθανθείμεγαλύτερο απ’ ό,τι είναι στον τελευταιο πρώχνουμε την κατάσταση έτσι ώετε να το κρατήσουμε μικρότερο απ’ ό,τι είναι. Είναι μιά ψυχική ανάγκη πολλών γονιών. Είναι γνωστό ότι στην ελλάδα , στον τόπο μας, οι γονείς δεν προετοιμάζονται για το ότι τα παιδά κάποιτε θα φύγουν απο κοντά τους.Εχουμε πει ότι κάνουμε παιδά τις περισσότερες φορές ξεχνώντας μετά ότι είμαστε σύζυγοι , σαν να πέφτουμε μόνο στην ιδιότητα του πατέρα και της μητέρας. Επομένως, όταν νιώθει ο γονιός ότι το μικρότερο παιδί,το τελευταίο, μεγαλώνει και σιγά-σιγά θα του φύγει και θα χάσει την ιδιότητα του πατέρα ή της μητέρας που έχει παιδία στο σπίτι μέσα και θα μείνει μόνο με το συντροφό του, πανικοβάλεται.


π. Βασίλειος Θερμός
Μαζί με τους γονείς
Εκδόσεις Ακρίτας.



Η μελέτη του παιδιού στο σπίτι

    • Ημερομηνία δημοσίευσης:
    • 21/09/2009
  • photo
    Είναι σίγουρο ότι σήμερα τα παιδιά μας είναι πολύ πιο επιφορτισμένα με υποχρεώσεις από ότι ήταν οι προηγούμενες γενιές. Ας σκεφτούμε μονάχα πως καμιά φορά το ωράριό τους δεν θυμίζει σε τίποτα ωράριο μαθητή αλλά εργαζόμενου. Για αυτό είναι πολύ σημαντικό να έχει τη βοήθεια τη δική μας ώστε να καταφέρει να οργανωθεί και να βάλει προτεραιότητες.
    Ας δούμε λοιπόν, πώς εμείς οι γονείς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας με ένα «σωτήριο» τρόπο και όχι με «μοιραίο» τρόπο που καθιστά τις σχέσεις μας μαζί τους τεταμένες.
    Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι δεν είναι τόσο δύσκολο για ένα παιδί να τα βγάλει πέρα! Συνεπώς, δεν είναι απαραίτητη η συνεχής παρακολούθηση από εμάς. Το μυστικό λοιπόν για να είναι ένα παιδί και διαβασμένο και οι γονείς να είμαστε ήρεμοι χωρίς εντάσεις είναι να ισχύουν οι παρακάτω προϋποθέσεις.
    Η βασική προϋπόθεση είναι να υπάρχουν όρια στα παιδιά. Τα όρια στα παιδιά τίθενται με διάφορους τρόπους και δύο από τους τρόπους αυτούς είναι:
    1. Συνέπεια και η σταθερότητα σε αυτό που έχουμε πει (πχ τιμωρία ή ανταμοιβή για κάτι)
    2. Αλλά και ο τόνος της φωνής μας.

    Πιο συγκεκριμένα, αν θέλουμε να κάνουμε μια παρατήρηση στο παιδί για το διάβασμά του και η παρατήρηση αυτή δεν γίνει με σταθερότητα τότε ο γονέας φαίνεται ασυνεπής στο παιδί. Η ασυνέπεια είναι κάτι που τα παιδιά δεν μας το συγχωρούν! Μετά από μια ασυνέπεια παίζουν με τα όρια και τις αντοχές μας. Τα παιδιά όταν κάνουν τις σκανταλιές τους τις κάνουν γιατί θέλουν να βρουν τα όριά τους, θέλουν να τραβούν την προσοχή. Για αυτό πολλές φορές μπορεί να ακούσουν την παρατήρηση ενός τρίτου (πχ γιαγιά, δάσκαλος, άγνωστος), καθώς την καταλαβαίνουν ενώ με μας παίζεται ένα παιχνίδι ορίων.
    Επίσης, το παιδί μάς ακούει πιο πολύ αν η φωνή μας είναι σταθερή και γλυκιά και χρησιμοποιούμε το α΄ ενικό και όχι το β΄. Για παράδειγμα: «Νιώθω ότι είναι καλό να διαβάσεις κι άλλο» αντί «Δεν διάβασες αρκετά»!!
    Άρα,
    1. Η σταθερή φωνή, το σαφές μήνυμα που δίνεται στα παιδιά είναι και η λύση στο πρόβλημα της μελέτης.
    2. Η λίστα με τις υποχρεώσεις.
    3. Το να μην κάθεται πάντα κάποιος κοντά στο παιδί ούτε καν για να το επιβλέπει, ώστε να μπει στη διαδικασία να διορθώνει μόνο του τις ασκήσεις.
    4. Το να ξέρει το παιδί ότι οι γονείς είναι σταθεροί στην άποψή τους. Εδώ είναι η συνέπεια που αναφέραμε. Αν, λοιπόν, έχουμε βάλει ως «τιμωρία» στο παιδί να μην δει πχ τηλεόραση αν δεν έχει πρώτα διαβάσει, θα το τηρήσουμε ρητά! Ακόμα και αν είμαστε έτοιμοι να σπάσουμε. Ας θυμόμαστε πως ο καλός γονιός είναι αυτός που έβαλε όρια στα παιδιά του.
    5. Η επικοινωνία με το παιδί πρέπει να είναι ένα συνεχές «δοũναι» και «λαβεîν» όπου το παιδί θα γνωρίζει ότι όταν ο γονέας λέει κάτι το εννοεί.
    6. Και για τον γονέα θα είναι πιο εύκολο να αποποιηθεί τις μικρο-παρατηρήσεις σε ασήμαντα πράγματα οι οποίες μόνο κακό κάνουν. Δυσκολεύουν το ρόλο του γονέα να θέσει όρια και προτεραιότητες.
    Ας έχουμε, λοιπόν, υπόψη μας ότι η σταθερότητα αλλά όχι η αυταρχικότητα, η συνέπεια αλλά όχι η απειλή μπορούν να βοηθήσουν τόσο στην καλή σχέση με το παιδί μας όσο και στο να θέσει τις προτεραιότητές του.
    Μετά από την σύντομη παρουσίαση των κάποιων λύσεων σχετικά με τη θέσπιση ορίων ας περάσουμε πάλι στην εργασία του παιδιού στο σπίτι. Το δίπτυχο «Σπίτι και Διάβασμα» συνεισφέρουν στην καλή διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού. Για αυτό είναι σημαντικό να υπάρχουν:
    1. Πρόγραμμα εργασίας που το έχουμε θέσει μαζί με το παιδί.
    2. Ελεύθερος χρόνος (σύντομα σχετικό άρθρο)
    3. Προσωπικός χώρος. Δηλαδή δικό του χώρο για να διαβάζει.
    4. Ησυχία την ώρα του διαβάσματος.
    5. Αποφυγή υποτίμησης της εργασίας του παιδιού («Τι έχεις εσυ; πφφ»).
    6. Προτεραιότητα στα σχολικά καθήκοντα του παιδιού.
    7. Να διαβάζει κυρίως μόνο του.
    8. Να φτιάχνει τη τσάντα του πάντα μόνο του.
    9. Να δείχνουμε εμπιστοσύνη στο παιδί ώστε να αυτενεργεί.
    10. Να εξασφαλίζεται καθημερινά κάποια ώρα για παιχνίδι.
    11. ΠΡΟΣΟΧΗ: η κόπωση προκαλεί το αντίθετο αποτέλεσμα από ότι αναμένουμε από τα παιδιά μας.
    12. Να μάθει και να τηρεί από πολύ νωρίς ένα σύστημα εργασίας.
    13. ΠΡΟΣΟΧΗ: στα εξωσχολικά του μαθήματα. ΜΗΝ ΤΟ ΦΟΡΤΩΝΟΥΝ!
    14. Πνεύμα συνεργασίας με τους δασκάλους εκ μέρους μας.
    15. Ας μην φερόμαστε στα παιδιά ως πολύ μικρά και τα συνηθίσουμε στην αναβολή!
    16. Ας μην τα «παρατήσουμε» να τα κάνουν όλα μόνα τους σαν να είναι ενήλικες.
    Και ας θυμόμαστε όταν βάζουμε κάποιους κανόνες πως είναι παιδιά και για αυτό είναι καλό να μην έχουμε τις απαιτήσεις όπως σε έναν ενήλικα.
    Αλλά ας θυμόμαστε και πάλι όταν βάζουμε όρια, όπως πχ στη μελέτη το παρακάτω: «Όποιος δεν έχει σύνορα δεν έχει και τη δυνατότητα να κοιτάξει πέρα από αυτά». Για αυτό όταν βάζουμε όρια και κανόνες στα παιδιά τα βοηθάμε να πάνε παρακάτω!
Αντιγραφή απο: www.healthierworld.gr

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 19, 2009



απο τα παιδιά της Διαδρομής

Τατουάζ και σκουλαρίκια ένδειξη άγχους


Η νευρικότητα και το άγχος οδηγούν ορισμένα άτομα στο να κάνουν στο σώμα τους τατουάζ και να βάζουν...σκουλαρίκια. Σύμφωνα με τα στοιχεία πρόσφατης έρευνας του Πανεπιστημίου Newcastle στην οποία έλαβαν μέρος 115 άτομα που έχουν κάνει τατουάζ στο σώμα τους, οι περισσότεροι κάνουν τατουάζ ή διάφορες άλλες παρεμβάσεις στο σώμα τους για λόγους καθαρά ψυχολογικούς.

Ορισμένοι, μάλιστα, δεν περιορίζονται μόνο στα τατουάζ και τα σκουλαρίκια, αλλά κάνουν και ουλές στο σώμα τους για τους ίδιους λόγους.

Τα αποτελέσματα της έρευνας συζητήθηκαν και σε πρόσφατο Συνέδριο Ψυχολογίας που έγινε στο Darwin, το οποίο αποφάνθηκε, τελικά, ότι οι περισσότεροι που κάνουν διάφορες παρεμβάσεις στο σώμα τους το κάνουν γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα ξεχωρίζουν από τους άλλους και, επιπλέον, πιστεύουν ότι συμβάλει στο να δείχνουν πιο ωραίοι.Για το ίδιο θέμα ένας από τους ερευνητές πρόσθεσε ότι τατουάζ κάνουν συνήθως οι άνθρωποι που έχουν τάσεις εξάρτησης.

Αντιγραφή απο: http://eportal.gr

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 18, 2009

28 κόμματα θα κατέβουν στις εκλογές

28 κόμματα και συνδυασμοί κομμάτων κατέθεσαν αιτήσεις συμμετοχής στον Aρειο Πάγο, για συμμετοχή στις πρόωρες εθνικές εκλογές...της 4ης Οκτωβρίου. Μεταξύ αυτών, βρίσκονται - πέρα από τη γνωστή Νέα Δημοκρατία - η "Παλαιά Δημοκρατία", οι "Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση", ο συνδυασμός "Πού είσαι Παπαδόπουλε" αλλά και το "Χαρίζω Οικόπεδα - Χαρίζω Χρέη".

Τα 28 κόμματα είναι:


1) Νέα Δημοκρατία (Κ. Καραμανλής), 2) Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) (Γ. Παπανδρέου), 3) Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α. Παπαρήγα), 4) Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) (Α. Τσίπρας) , 5) Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) (Γ. Καρατζαφέρης), 6) Οικολόγοι Πράσινοι (εκτελεστική επιτροπή, Ε. Ζώτου, Α. Λεμπέση, Ν. Χρυσόγελος, Ιωάννα Κοντούλη, Ι. Παρασκευόπουλος, Μιχ. Πετράκος), 7) Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (Αν. Παπαδόπουλος, Π. Κουφοβασίλης), 8) Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό) (Γ. Κωνσταντόπουλος, Σ. Αγκούτογλου, Β. Σαμαράς, Η. Καμαρέτσος), 9) Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ Τροτσκιστές) (Σαμπετάι Μάτσας, Σάββας Μιχαήλ), 10) Δημοκρατική Αναγέννηση (Σ. Παπαθεμελής), 11) Ένωση Κεντρώων (Β. Λεβέντης), 12) Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή (Ν. Μιχαλολιάκος), 13) Δημοσθένης Βεργής - Έλληνες Οικολόγοι (Δ. Βεργής), 14) Οικολόγοι Ελλάδας - Κ. Παπανικόλας - Πολιτική Κάθαρση (Κ. Παπανικόλας), 15) ΟΑΚΚΕ Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (διοικούσα επιτροπή: Γ. Ζαφειρόπουλος, Δ. Γουρνάς), 16) Κοινωνία (Εμμ. Βολουδάκης), 17) Δημοκρατικοί (Μ. Μελετόπουλος), 18) Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.) διοικούσα επιτροπή 12 ατόμων, 19) Ελληνικό Κίνημα ¶μεσης Δημοκρατίας (Γ. Κόκκας), 20) Φως - Αλήθεια - Δικαιοσύνη (Κ. Μελισσουργός), 21) Μέλλον των Ελλήνων (Μ.Τ.Ε.) - Υπηρέτες του Ελληνικού Λαού (Υ.Τ.Ε.Λ.) (Ν. Σκοπελίτης), 22) Φίλοι του Ανθρώπου (Κ. Σταμούλης), 23) Περιφερειακή Αστική Ανάπτυξη (Π.Α.Α.) (Ν. Κολίτσης), 24) Νέα Ελληνική Δημοκρατία (Ν. Λάσκος), 5) Παλαιά Δημοκρατία (Α. Δασκαλόπουλος), 26) Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση (Κ.Ο.Τ.Ε.Σ.) (Ν. Λούβρος), 27) Που είσαι Παπαδόπουλε - Κόμμα Ελλήνων Αλλοδαπών - Τρομοκρατείστε τους Τρομοκράτες (η αίτηση συμμετοχής κατατέθηκε χωρίς να έχει προηγηθεί ίδρυση κόμματος και χωρίς αρχηγό), 28) Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη, Παναγροτικό Εργατικό Κίνημα Ελλάδος (ΠΑ.Ε.Κ.Ε.) (Μ. Τζαλαζίδης).

Απο: http://eportal.gr/

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 17, 2009

Η χειρότερη απάτη στην ιστορία της F1

Είναι η χειρότερη απάτη που στήθηκε ποτέ στην ιστορία του αθλήματος. Πρέπει να δεχτούμε, επισημαίνουν οι Times του Λονδίνου, ότι η Renault, αρνούμενη να υπερασπιστεί την ομάδα της των αγώνων F1 κατά της κατηγορίας ότι ένας από τους οδηγούς της είχε δεχτεί οδηγίες πρόκλησης ατυχήματος, παραδέχεται στην ουσία ότι οι κατηγορίες έχουν πράγματι βάση. Ο Νέλσον Πικέ Τζούνιορ, λοιπόν, γιος του τρεις φορές πρωταθλητή κόσμου, θέλοντας να αφήσει τη δική του σφραγίδα στο σπορ,ενώ προσπαθούσε ταυτόχρονα να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του, δέχτηκε την εντολή για το «ατύχημα» στο γκραν πρι της Σιγκαπούρης, τον Σεπτέμβριο του 2008. Ως αποτέλεσμα του ατυχήματος, ο Φερνάντο Αλόνσο, κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα ενώ υπό διαφορετικές συνθήκες θα έχανε. Το πλεονέκτημα του ανήκε λόγω των κανονισμών που υπάρχουν στη F1. Ο Πικέ απολύθηκε από την ομάδα του τον Ιούλιο γιατί δεν κατάφερε να δώσει τα αποτελέσματα που χρειάζονταν.
Ύστερα από την συνήθη στάση συγκάλυψης, η Renault-η εταιρία και όχι η ομάδα της F1- αποφάσισε να δράσει πραγματικά. Έκρινε ότι δεν έχει λόγο υπεράσπισης και έλυσε τη συνεργασία της με τον διευθυντή της F1 Φλάβιο Μπριατόρε καθώς και με τον Πάτ Σάιμοντς, διευθυντή του μηχανικού τμήματος.
Αυτά συμβαίνουν όταν μεγάλα εμπορικά συμφέροντα παρεμβαίνουν στα σπορ- απόλυτος στόχος τους είναι το κέρδος, όχι η επιτυχία. Ασχολούνται με αυτό για τη βιτρίνα, για την εικόνα τους...

Αντιγραφή και επικόλληση απο την εφημερίδα τα Νεα: http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=8494897698387130577

Ζήκος ή Ζίκος;



Απο : http://i-diadromi.blogspot.com

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 16, 2009

Όλα έτοιμα για την επίσκεψη του Πατριάρχη σε Ελασσόνα – Δεσκάτη


του Χάρη Ανδρεόπουλου *


Παλλαϊκή και πανηγυρική υποδοχή ετοιμάζει η επαρχία Ελασσόνας την ερχόμενη Παρασκευή, 18 Σεπτεμβρίου, στον Παναγιώτατο Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος θα επισκεφθεί για ένα 4ήμερο (18 – 21 Σεπτεμβρίου) την περιοχή, κατόπιν προσκλήσεως που του απηύθυναν ο οικείος Μητροπολίτης κ. Βασίλειος και η τοπική Δημοτική Αρχή.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 15, 2009

7η Λαμπαδηδρομία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών

Μεταφέροντας το μήνυμα της εθελοντικής αιμοδοσίας, πραγματοποιείται στο νομό Κοζάνης η 7η Λαμπαδηδρομία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών. Σήμερα Τρίτη η φλόγα στην περιοχή Σερβίων θα φθάσει στις 7 το απόγευμα στα Σέρβια, στις 7.30 στο Μικρόβαλτο και στις 8.30 στο Τρανόβαλτο. Στο Δήμο Δημητρίου Υψηλάντη η Φλόγα των Αιμοδοτών θα φθάσει στις 17:00 Ποντοκώμη και στις 17:30 στο Μαυροδένδρι όπου θα γίνει άναμμα Βωμού. Στο Δήμο Ελλησπόντου η φλόγα θα βρεθεί στις 18:15 στα Όρια του Αγίου Δημητρίου, στις 18:30 Άγιο Δημήτριο, στις 19:00 Πολύμυλο, στις 19:30 στο Καπνοχώρι, στις 20:00 στην Κοιλάδα, και στις 20:30 στο Δρέπανο όπου θα γίνει επίσης Άναμμα Βωμού.

Αντιγραφή απο ΕΡΑ Κοζάνης

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 13, 2009

Διάπλους λίμνης Πολυφύτου 2009












Πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου o γάμος Παπαγιαννη -Δαλιάνη

Πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Καβούρι ο γάμος της Αγγελικής Δαλιάνη με τον Μάνο Παπαγιάννη.

Οι δύο ηθοποιοί, που πρόσφατα απέκτησαν παιδάκι και ήδη είχαν τελέσει πολιτικό γάμο, θέλησαν να ενωθούν με τα θρησκευτικά δεσμά.
Λεπτομέρεις στη σελίδα http://www.star.gr/index.php?ID=%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF&Rec_ID=14357


Να σημειώσουμε ότι ο ηθοποιός Μάνος Παπαγιαννης κατάγεται απο τα Σέρβια.

Βιοηθικά διλήμματα και η Εκκλησία

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 13/9/2009



Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι η μεγάλη πρόοδος της υπομονετικής και επιμελούς επιστημονικής μεθόδου και έρευνας στις ημέρες μας έχει δημιουργήσει μια "βιολογική επανάσταση", όπως ονομάστηκε.



Οι πρωτοπόροι αυτοί γενετικοί χειρισμοί, που αναφέρονται στην αρχή και το τέλος της ζωής, δημιουργούν οπωσδήποτε κάποια σοβαρά ηθικά προβλήματα, που από καιρό έχουν επισημανθεί από ειδικούς. Πολλοί δικαιολογημένα μιλούν για μια νέα διατύπωση και επαναπροσδιορισμό των ορίων και πλαισίων για το δέον και το ήθος της ιατρικής επιστήμης. Η βιολογική, λοιπόν, καλείται σήμερα να απαντήσει σε καυτά ερωτήματα.

Η ανθρώπινη παρέμβαση στους φυσικούς νόμους της ζωής θέλει σίγουρα μεγάλη διάκριση, αρετή που δυστυχώς πολύ απουσιάζει στους δύσκολους καιρούς μας. Κάθε ζωή είναι πάντοτε ιερή. Δεν είναι εύκολο να πούμε πώς μπορούμε, όποτε θέλουμε, να παρεμβαίνουμε στη ζωή, για να την αφαιρέσουμε ή ακόμη και να την παρατείνουμε με δόλιους τρόπους. Ποιος είναι εκείνος ο τόσο σοφός, που μπορεί να θέσει αυστηρούς κανόνες στην απόλυτη τήρηση του σεβασμού της ανθρώπινη ζωής;

Η γνώση, η σοβαρότητα, η σύνεση, η διάκριση μπορούν να συνεισφέρουν πολλά στον απαραίτητο αυτό προβληματισμό. Κανείς καταρχάς δεν πρέπει να φοβάται σε έναν τέτοιο διάλογο. Να μη δικαιολογηθεί και δεν προσέλθει σε ένα τόσο σοβαρό διάλογο. Θέση στο τραπέζι αυτό έχει ο επιστήμονας. Ο ιατρός. Ο φιλόσοφος. Ο θεολόγος. Ο κοινωνιολόγος. Ο νομικός. Η κοινωνία και η εκκλησία, η επιστήμη και η θρησκεία, άνετα και άφοβα να συζητήσουν ειλικρινά. Η αγάπη, η κατανόηση, η υπομονή θα βοηθήσουν πολύ στην ανεύρεση της ελευθερώτριας αλήθειας. Η ευθύνη όλων είναι ιδιαίτερα μεγάλη.

Ως αγιορείτης μοναχός ταπεινά έχω να καταθέσω μια δισχιλιετή παράδοση ορθόδοξης ανθρωπολογίας. Ο Θεός μας είναι όλο αγάπη. Η άκρα φιλανθρωπία του Θεού τον κάνει να παρεμβαίνει συνεχώς στον κόσμο ευεργετικά. Ο άνθρωπος είναι τέλεια ελεύθερος να αγαπήσει ή να απορρίψει τον Θεό. Ο Δημιουργός Θεός θέλει συνδημιουργό το πλάσμα του και όχι αυτονομημένο. Ο Χριστός παρουσιάζεται στο ευαγγέλιο ως ιατρός ψυχών και σωμάτων, ως πατέρας, φίλος και αδελφός.

Τα βιοηθικά διλήμματα είναι αρκετά δύσκολα. Δεν μπορούμε να πούμε ότι οι απαντήσεις είναι πάντοτε εύκολες. Άστοχες επεμβάσεις στην αρχή της ζωής μπορούν να δημιουργήσουν τεράστια ψυχολογικά προβλήματα σε γονείς και παιδιά. Να αφήσουν ψυχικούς τραυματισμούς, που θα συνοδεύουν όλη τη ζωή. Όπως λίαν ευστόχως παρατηρεί ο καθηγητής Α.Μ. Σταυρόπουλος, "η εκκλησία δεν έχει δικαίωμα, εφ' όσον της το ζητούν ή εφ' όσον διαπιστώνει μια δυσκολία, να μην προστρέξει με ευήκοον ους στην κραυγή του κόσμου, όσο σιγανή και αν είναι αυτή, και να ακροαστεί και κραυγές και ψιθύρους". Η Ορθόδοξη Εκκλησία, για παράδειγμα, είναι καταρχάς θετική στο θέμα των μεταμοσχεύσεων και θεωρεί την πράξη του αγαθού δότη θεάρεστη και ευλογημένη. Ο λήπτης φυσικά δεν λαμβάνει επίγεια αθανασία.

Υπάρχουν πολλά και μεγάλα θέματα βιοηθικά που απασχολούν και προβληματίζουν πολλούς πολύ και χρειάζεται μια υπεύθυνη τοποθέτηση. Θέματα ιατρικά υποβοηθούμενης ανθρώπινης αναπαραγωγής, προγενετικής διάγνωσης, γενετικής πρόβλεψης, θεραπευτικής παρέμβασης, κλωνοποίησης σωματικών κυττάρων για την ανάπτυξη ιστών και οργάνων, ευθανασίας, μεταμοσχεύσεων και αρκετά συναφή. Η Εκκλησία μας δικαιολογημένα σε ορισμένα από αυτά είναι τελείως απορριπτική, άλλα τα συζητά και άλλα τα επιτρέπει με βάση πάντοτε την αγάπη, την αλήθεια και το σεβασμό της ιερότητας της ζωής και του μοναδικού ανθρωπίνου προσώπου.

Εδώ φυσικά δεν μπορούμε να δώσουμε εμείς τελικές απαντήσεις. Ας μελετάμε, ας συζητάμε, ας ακούμε, ας προσέχουμε, ας συμπονάμε. Μην πηγαίνουμε σε ένα διάλογο προαποφασισμένοι να καταδικάσουμε. Η αλήθεια έχει μαζί της και την αγάπη.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 12, 2009

Οι τύποι των Φοιτητών ! ! !

O ΓΛEIΦTHΣ
παρατσούκλια: σάλιαγκας, μακρυγλώσσης, σλιτς-σλατς-σλουρπ
(σάλια παντού)........
γενικά γνωρίσματα: κάνει "πιάτσα" στα τραπεζάκια των καθηγητών,
τους χτυπάει στον ώμο και τους φωνάζει με το μικρό τους όνομα........
τρόποι διασκέδασης: μόνιμος θαμώνας νυχτερινών κέντρων που
συχνάζουν καθηγητές. Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα γλειφιτζούρια.
χόμπι: του αρέσει να διαβάζει τον τηλεφωνικό κατάλογο και να
αποστηθίζει τηλέφωνα και διευθύνσεις καθηγητών.
TO ΦYTO
παρατσούκλια: κόρακας, ξερόλας.
γενικά γνωρίσματα: συνήθως φοράει γυαλιά, κουβαλάει τιςάπειρες σημειώσεις και έχει το organiser παραμάσχαλα.
Επίσης γουστάρει τη βροχή (με ηλιοφάνεια) γιατί έτσι φωτοσυνθέτει.....
τρόποι διασκέδασης: δεν γουστάρει την πολυκοσμία! Ασχολείται με την κηπουρική, συχνάζει στη βιβλιοθήκη, στο Internet και στο τμήμα ηλιακής ενέργειας.
Φιλοδοξία του είναι να τελειώσει κάποτε τη γεωπονία.
χόμπι:Του αρέσει να διαβάζει. Πέρα από αυτό όμως, του αρέσει ν' αναγιγνώσκει κείμενα, να ξεφυλλίζει βιβλία, ν'αποστηθίζει κείμενα και φυσικά να εκφωνεί σελίδες με σκοπό τη βαθύτερη γνώση και την εκτενέστερη εμπέδωση.
O KOMMATIKOΠOIHMENOΣ
παρατσούκλια: αρχηγός, πρόεδρος, ηγέτης.
γενικά γνωρίσματα: οι φιλικές διαθέσεις, το φαρδύ χαμόγελο και οι θερμοί χαιρετισμοί. Εκπέμπει σε πολλά μήκη κύματος και συμπαθεί τους πάντες. Bρίσκει παντού αδικίες και αναζητάει τρόπους λύσης. Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα μικρόφωνα και στα διαλείμματα
τρώει καραμέλες HALLS με "vapor action" για να διατηρεί πάντα σε φόρμα τη φωνή του λαού.
τρόποι διασκέδασης: τη βρίσκει "αισχρά" σε συγκεντρώσεις, ενώ όταν βγαίνει σε μπαράκια φροντίζει να πίνει το ποτό του σε υπερυψωμένο σημείο. Kάνει πρόβες μπροστά από δίμετρους καθρέπτες έχοντας το μαγνητόφωνο να χειροκροτεί και ηδονίζεται να κοιτάει κόσμο από μπαλκόνι 2ου ορόφου και άνω.
χόμπι: παίρνει μαθήματα ορθοφωνίας και βρίσκεται όπου έχει χαρές και πανηγύρια. Πιστεύει στο ρητό: " AΣ ME ΛENE BAΛENTINA, κι ας ψοφάω και απ' την ΠEINA".
O EΠIXEIPHMATIAΣ
παρατσούκλια: γιάπης, κυρίλας.
γενικά γνωρίσματα: γυρνάει κρατώντας στο' να χέρι το κινητό και στο άλλο το μπρελόκ της MERCEDES με το κλειδί της LADA. Είναι ψωνάρα ενώ σπουδάζει για πλάκα, έτσι για να πουλάει μούρη. Μελλοντικά φιλοδοξεί να αγοράσει το ΑEI για να το κάνει εργοστάσιο.......
τρόποι διασκέδασης: δεν τρώει στην εστία (και ποιος τρώει άλλωστε; ), γυαλίζει κάθε απόγευμα το ασημένιο PARKER που του δώρισε ο μπαμπάς και κυκλοφορεί σε φτασμένα μέρη με ένδυση ARMANI και βάλε (made in China όμως!!!!). Mοναδικό του βίτσιο είναι να χρησιμοποιεί δεκαχίλιαρα αντί για χαρτί υγείας ..
χόμπι: money counting ...έχει προσφορές από τράπεζες για να αντικαταστήσει το γνωστό μηχάνημα.......Επίσης να υπογράφει επιταγές και να σκίζει το διπλότυπο ( και ας είναι
ακάλυπτες). Το αποκορύφωμα των φετίχ του είναι να μιλάει στο κινητό που η μπαταρία του έχει να φορτιστεί 8 μέρες και να τηλεφωνάει από καρτοτηλέφωνο.......


http://i-diadromi.blogspot.com
/

Τι είναι αυτό;

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ- Η απαντηση της φυσης θα ειναι σκληρη!



ΜΗΝ ΑΡΧΙΣΕ..ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΑ!!!!

ΔΑΦΝΗ





Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 11, 2009

Ιστορικά στοιχεία για τον Ιερό Ναό Αγίας Κυριακή Σερβίων από τον Θανάση Τσαρμανίδη-



Αντιγραφή απο την εφημερίδα του Μ.Ο.Σ "ΣΕΡΒΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ"

(….)
Ο Θανάνσης Τσαρμανίδης, όπως πάντα, παρουσίασε από τον πλούτο της περιουσίας του ιστορικά στοιχεία για τον Ναό της Αγίας Κυριακής προβάλλοντας και σχετικές εικόνες. Τόνισε από την αρχή ότι θα παρουσιάσει στην εμφάνιση του ιστορικά στοιχεία του Ι. Ναού της Αγ. Κυριακής στις πηγές. Η πρώτη φωτογραφία που πρόβαλε βρέθηκε σε αυστριακή εφημερίδα το 1912 και έδειχνε το ναό που κτίσθηκε το 1879, δύο χρόνια δηλαδή μετά την ολοκληρωτική καταστροφή που υπέστη το 1877.

Επιστρέφοντας 500 χρόνια πίσω, σε ένα φορολογικό κατάστιχο , το 167, των Οθωμανών , που βρίσκεται στο πρωθυπουργικό αρχείο της Κωνσταντινούπολης και περιγράφει όλους τους οικισμούς και τις πόλεις της Ρούμελης. Το 1530 εμφανίζονται οι συνοικίες της πόλης των Σερβίων. Εκεί για πρώτη φορά εμφανίζεται το όνομα της Αγίας Κυριακής, ως συνοικία, έξω από την πόλη. Στο κατάστιχο φαίνεται εμφανώς ότι δεν ήταν επισκοπικός Ναός η αγία Κυριακή το 1530: ήταν μια εκκλησία της πόλης, έξω από το Κάστρο . Υπάρχει ξεχωριστή συνοικία. Η Επισκοπή ήταν στις 40 πόρτες (στη Μεγάλη Βασιλική). Πολλά χρόνια αργότερα θα εμφανισθεί πάλι ο Ναός της Αγία Κυριακής αυτή τη φορά σε μια χαλκογραφία στο Βελιγράδι. Χαράχτηκε στη Βιέννη το 1741 με δαπάνη κάποιου Σερβιώτη. Εικονίζονται οι Άγιοι Θεόδωροι και γύρω-γύρω διάφοροι Άγιοι που είναι ταυτισμένοι με τις Εκκλησίες των Σερβίων. Εκεί είναι και η Αγία Κυριακή. Επίσης είναι και η Αγία Θεοδώρα, που σημαίνει ότι πρέπει να υπήρχε στο Κάστρο κάποιο εκκλησάκι της Αγίας.

Ο παλιότερος κώδικας της Επισκοπής Σερβίων, που σώζεται στο Μητρόπολη , στη Βιβλιοθήκη, στο ιστορικό Αρχείο της Κοζάνης, ο 111, αναφέρεται στην περίοδο 1768-1826. Το 1745 μεταφέρθηκε η Επισκοπή από τα Σέρβια στην Κοζάνη. Πάνω στον κώδικα , στο πρώτο φύλλο υπάρχει μια σημείων: «Εν τη Επισκοπή Σερβίων, εν τη επισυμβάσει εκείσε κατά την νύκτα του Ευαγγελισμού της 25η Μαρτίου του 1757 πυρκαϊά». Αυτό σημαίνει ότι η πρώτη καταστροφή γνωστή σε μας είναι το 1757, όπου καταστρέφονται τα πάντα, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν οι παλιότεροι κώδικες. Το Επισκοπείο είχε μεταφερθεί στην περιοχή του Ναού της Αγίας Κυριακής αμέσως μετά την καταστροφή και τον αφορισμό της Πόλης των Σερβίων γύρω στα 1700. Αιτία ο μεγάλος σεισμός του 1695- που ισοπέδωσε τα πάντα και ήταν η αρχή του τέλους για την πόλη των Σερβίων στο Κάστρο. Αμέσως μετά πρέπει να μεταφέρθηκε η Επισκοπή κάτω γιατί το 1730 υπάρχει ενθύμηση σε ένα παλιό βιβλίο για το θάνατο του άρχοντα των Σερβίων και επιτρόπου της Αγία Κυριακή , του Σταμούλη. Δείχνει πολυεθνικά Σέρβια όπου οι Ρωμιοί μαζί με Τούρκους, Εβραίους, Ινδούς ζουν μαζί αρμονικά.

Υπάρχει όμως άλλη πιο ενδιαφέρουσα αναφορά στο Ναό της αγίας Κυριακής . Ένα μνημείο της νεότερης ελληνική λογοτεχνίας, το 1679 τυπώνεται. «Λόγος εγκωμιαστικός ήτοι θρηνητικός στην αιφνίδια μάλλον δε άωρον ταφήν του ευγενεστάτου , ωραιοτάτου και χαριεστάτου νεανίου κυρ Στάμκου Δάκου , από τα Σέρβια, του αδίκως φονευθέντος υπο ανιέρων ληστών» το 1678. Ο Στάμκος Δάκος θάβεται στο προαύλιο της Αγίας Κυριακής.

Η επόμενη αναφορά μας έρχεται το 1811 επί Αλή Πασά. Το 1811 επεκτάθηκε και επισκευάστηκε ο Ναός της Αγίας Κυριακής. Ξέρουμε επίσης ότι μετά την επανάσταση του 1821-22 στα Πιέρια είχε τοποθετηθεί ακόμα η ύπαρξη ξύλινου σημάντρου. Οι Μουσουλμάνοι ενοχλούνταν από το χτύπημα της καμπάνας. Η καμπάνα μπήκε το 1900 με σουλτανικό φιρμάνι. Την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως οι Χριστιανοί πανηγύρισαν την καμπάνα.

Φτάνουμε στο 1877, ένα χρόνο πριν την επανάσταση στα Πιέρια, όπου συμβαίνουν τραγικά γεγονότα στη περιοχή. Η Οθωμανική αυτοκρατορία αντιμετωπίζει προβλήματα με τους Ρώσσους. Φοβάται μην ξεκινήσουν κινήσεις στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Χρησιμοποιεί Αλβανούς μισθοφόρους, τους Γκέκηδες.

Στα Σέρβια οι Αλβανοί λεηλατούν τις Εκκλησίες. Πουλούν τα άμφια και τα εκκλησιαστικά βιβλία και αναγκάζουν τον παπα Δημήτρη να τους πλένει για δυο μέρες συνεχώς τα πόδια σε ένδειξη υποταγής. Μετά από συνεχείς επιστολές του Μητροπολίτη Ευγενίου, η τουρκική διοίκηση αναγκάζεται να στείλει Οθωμανούς στρατιώτες για να κυνηγήσουν τους μισθοφόρους. Αυτοί όμως συνεργάζονται μαζί τους και έρχεται δεύτερη πληγή στην περιοχή. Δεν είχαν αφήσει ούτε φορέματα στους κατοίκους. Αυτοί εγκαθίστανται στο Επισκοπείο που είναι δίπλα στην Αγία Κυριακή.

Ο Ευγένιος αναγκάζει την τουρκική διοίκηση να τους βγάλει από το Επισκοπείο, αυτοί δίνουν φωτιά στα πυρομαχικά και παίρνει φωτιά η Αγία Κυριακή και το Επισκοπείο και ότι υπάρχει μέσα. Δύο χρόνια αργότερα ξαναχτίζεται η Αγία Κυριακή το 1879.

(…)
Σημειώσεις:

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο αφορισμός της πόλης των Σερβίων όπως αναφέρεται παραπάνω, τον οποίο θεωρούμε υπερβολικό, καθώς αφορισμός σημαίνει αποκοπή από την Εκκλησιαστική ζωή αυτών που τον έχουν υποστεί, πράγμα που δεν συνέβη όπως φαίνεται, καθώς οι εκκλησίες και η επισκοπή λειτουργούσαν κανονικά ανά τους αιώνες όπως φαίνεται στην συνέχεια του κειμένου . Το πιο πιθανό να είναι ένα επιτίμιο που δόθηκε για κάποιους κατοίκους της περιοχής.


Μαζί με τον σεισμό που αναφέρεται κοντά στα 1700 ως αιτία που τα Κάστρα των Σερβίων ερημώθηκαν και μερικώς καταστράφηκαν μπορούμε να αναφέρουμε άλλες δυο αιτίες οι οποίες πιθανώς θα ήταν η αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής του πολέμου με την εισαγωγή πυροβόλων όπλων και κανονιών και η μετακίνηση των συνόρων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην περιοχή Δούναβη και στην Αυτρο-ουγγαρία μειώνοντας την στρατιωτική και οχυρωματική αξία της περιοχής.

Μάλλον με τους Ινδούς θα εννοούνται οι τσιγγάνοι που εκείνα τα χρόνια εξασκούσαν το επάγγελμα του σιδερά.

Η οικονομική και ηθική εξαθλίωση των κατοίκων των Σερβίων στην τελευταία καταστροφή των Αγίας Κυριακή από τους Γκέκηδες 1877 είναι και η αιτία που ο ναός κτίστηκε μετά από δυο χρόνια όπως αναφέρεται και σε επιγραφή, που βρίσκεται μέχρι σήμερα πάνω από την είσοδο του Ναού, με επιστασία των κατοίκων και από ‘’ιδίων εσόδων’’ δηλαδή από έσοδα που εξοικονομήθηκαν από την περιουσία του ίδιου του Ναού.

Βέβαια ο Ναός της Αγίας Κυριακής πυρπολήθηκε και καταστράφηκε το 1943 τελευταία φορά από τα Ιταλικά στρατεύματα κατοχής όπως και ολόκληρη η πόλη των Σερβίων και πολλά χωριά της γύρω περιοχής.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 09, 2009

ΠΩΣ ΠΑΤΕ ΑΠΟ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

ΦΟΥΡΝΑΡΗΣ : Ψίχουλα.
ΜΑΝΑΒΗΣ : Κολοκύθια.
ΑΓΡΟΤΗΣ : Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι.
ΕΜΠΟΡΑΣ: Είμαι πανί με πανί.
ΨΑΡΑΣ: Ούτε λέπι.
ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ : Στεγνά.
ΚΟΜΜΩΤΡΙΑ : Τρίχες.
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ: Κεραμιδαριό.
ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ : Με το σταγονόμετρο.
ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ : Δεν βλέπω φως.

Αντιγραφή με κάποια τροποποίηση στο τίτλο απο το ωραίο ιστολόγιο
http://i-diadromi.blogspot.com

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 08, 2009

«Υψίστη τιμή και ευλογία η επίσκεψη του Πατριάρχη στην Ελασσόνα»



Την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Ελασσόνα για το 4ήμερο από 18 – 21 Σεπτεμβρίου αναγγέλει επισήμως η Ιερά Μητρόπολη Ελασσόνας, χαρακτηρίζοντας την επίσκεψη «ιστορική» και αποτελούσα για την επαρχία «υψίστη τιμή και ευλογία»

Διαβάστε περισσότερα

Εσπερινός στην Ι.Μ Παναγίας Ζιδανίου- 8 Σεπτεμβρίου 2009

Μαγος Μαραγκός

Φίλος με καρχαρία














ΔΑΦΝΗ


Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 07, 2009

ΑΝ ΞΑΝΑΚΑΤΕΒΕΙΣ ΧΡΙΣΤΕ ΣΤΗ ΓΗ ΜΑΣ -- ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗΣ

1979. Α'Βραβειο Φεστιβαλ τραγουδιου Θεσσαλονικης.Στιχοι Σασας Μανετα και βραβειο δημοφιλεστερου ερμηνευτη



Το θυμηθήκαμε και το δημοσιεύουμε.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 05, 2009

Στις Συμπληγάδες των ιδεολογημάτων…

Χρύσανθου Λαζαρίδη

Σε μια προεκλογική περίοδο αξίζει να αναρωτηθούμε τι ακριβώς σημαίνουν οι έννοιες που ακούμε συνέχεια δίπλα μας: προοδευτικός, συντηρητικός, φιλελεύθερος κλπ.
Φαίνονται, ίσως, προφανείς. Όμως, δεν είναι.
Και η κατανόησή τους είναι κρίσιμη, διότι αρκετοί ψηφοφόροι πλέον (13-15% του συνολικού εκλογικού σώματος τους υπολογίζουν οι δημοσκόποι), θα διαλέξουν τι θα κάνουν ανάλογα με το νόημα που δίνουν στις έννοιες αυτές, εκείνες που επιλέγουν ως προτάγματα για τον εαυτό τους, και τον τρόπο που αξιολογούν τα υπάρχοντα κόμματα ανάλογα με τα προτάγματα που οι ίδιοι υιοθετούν.
Αξίζει, λοιπόν, να εξετάσουμε πιο προσεκτικά αυτές τις έννοιες…

Η μεγάλη ψευδαίσθηση της «Προόδου»

Πρώτον ο όρος «προοδευτικός»: Προϋποθέτει ότι ο χρόνος κινείται προς μια κατεύθυνση μόνο. Αυτοί που επικαλούνται την «πρόοδο» ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν προς τα πού κινείται η Ιστορία. Και που θα «καταλήξει» ακόμα…
Αλλά αυτό είναι η πιο επικίνδυνη ψευδαίσθηση: Διότι απλούστατα, η Ιστορία πάντα διαψεύδει όσους νομίζουν ότι την ελέγχουν ή ότι γνωρίζουν τις «σιδερένιες νομοτέλειές» της.,,
Το ίδιο ισχύει για την έννοια «σύγχρονος» ή «εκσυγχρονισμός».
-- Για παράδειγμα, μέχρι πριν εικοσιπέντε χρόνια, «προοδευτικός» θεωρείτο ο οπαδός του «υπαρκτού Σοσιαλισμού». Αυτά τα καθεστώτα θεωρούνταν ότι συνόψιζαν το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας. Ύστερα κατέρρευσαν με πάταγο. Οι κοινωνίες που αναδείχθηκαν από τα ερείπια τους έφεραν βαριά τραύματα και σοβαρές αναπηρίες που έκαναν χρόνια να ξεπεράσουν. Κι όμως για δεκαετίες, εκατομμύρια μορφωμένοι άνθρωποι (ιδιαίτερα διανοούμενοι) πίστεψαν ότι αυτές οι κοινωνίες ήταν η «αναπόφευκτη πρόοδος» της ανθρωπότητας…
Τι είναι λοιπόν, σήμερα «προοδευτικό» και τι «αντιδραστικό»;
-- Υπάρχει κι άλλο παράδειγμα: Μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρείτο «σύγχρονο» (κι οπωσδήποτε «εκσυγχρονιστικό») ο,τιδήποτε οδηγούσε στην απορρύθμιση των αγορών (από τον έλεγχο του κράτους). Αυτή η διευρυνόμενη εκστρατεία «απορρύθμισης» οδήγησε στην χρηματοπιστωτική κρίση των τελευταίων δύο χρόνων, που γονάτισε την παγκόσμια οικονομία. Και σήμερα έχει ήδη αντιστραφεί η τάση: Οδηγούμαστε σε αναζήτηση νέων ρυθμιστικών κανόνων, εθνικών και διεθνών, καθώς και σε νέες – έστω και προσωρινές – κρατικοποιήσεις μεγάλων επιχειρηματικών κολοσσών.
Τι είναι λοιπόν «σύγχρονο» πλέον, και τι αναχρονιστικό;
Η έννοια του «προοδευτικού» (που καταχράστηκε η Αριστερά) και του «εκσυγχρονιστικού» (που καταχράστηκε η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά φιλελεύθερων αποκλίσεων) εμπεριέχει την αυταπάτη ότι γνωρίζουμε «το βέλος του χρόνου»: Προς τα πού κινούνται τα πράγματα «νομοτελειακά»…
Όμως τα πράγματα συχνά κινούνται με αντιφάσεις, με άλματα και ασυνέχειες, ακόμα και κυκλικά. Αν εκλάβουμε την κυκλική διακύμανση ως «ιστορική τάση», κινδυνεύουμε να κάνουμε πολύ σοβαρά λάθη.
Συνήθως γνωρίζουμε τι είναι «αναχρονιστικό» ή «αντιδραστικό» - τι έχει παλιώσει ή φρενάρει την προσαρμογή στις νέες συνθήκες - αλλά δεν γνωρίζουμε τι είναι «εκσυγχρονιστικό» και «προοδευτικό». Γνωρίζουμε τι έχουμε αφήσει στο παρελθόν, αλλά δεν ξέρουμε με την ίδια βεβαιότητα που οδηγεί το μέλλον.

Κυκλικές διακυμάνσεις και Ιστορικές τάσεις

Πολλές φορές, μάλιστα, ούτε για το τι αποτελεί οριστικά παρελθόν μπορούμε να είμαστε σίγουροι:
* Για παράδειγμα στη δεκαετία του ’30, ο Ολοκληρωτισμός κέρδιζε έδαφος παντού. Λόγω της Μεγάλης Κρίσης του 1929 στις ΗΠΑ και των σεισμικών επιπτώσεών της στον υπόλοιπο κόσμο, ναζιστικά και φασιστικά καθεστώτα κέρδιζαν την εξουσία (ή σημαντική επιρροή), σε πολλές χώρες, ενώ και ο Κομμουνισμός ενισχυόταν από την άλλη πλευρά, καθώς η πρόβλεψή του για την «αναπόφευκτη κατάρρευση του καπιταλισμού» φαινόταν να επαληθεύεται.
Έτσι οι φιλελεύθερες δημοκρατίες έμοιαζαν να συντρίβονται. Παρ’ όλα αυτά ο Ολοκληρωτισμός ηττήθηκε τελικά παντού, και οι φιλελεύθερες δημοκρατίες επικράτησαν διεθνώς.
* Η Κοινωνία των Εθνών δημιουργήθηκε το 1919 με τη βεβαιότητα ότι αν εγκαθιδρύονταν δημοκρατικά καθεστώτα παντού και εντάσσονταν σε ένα διεθνές όργανο συνεργασίας μεταξύ τους με βάση κανόνες δικαίου, ο κόσμος θα οδηγείτο σε μόνιμη και σταθερή διεθνή Ειρήνη.
Τρείς δεκαετίες αργότερα – μετά από μια Μεγάλη Κρίση στη δεκαετία του ’30 κι ένα εφιαλτικό Παγκόσμιο Πόλεμο στη δεκαετία του ’40 – ο κόσμος βρέθηκε μοιρασμένος σε δύο στρατόπεδο, που το καθένα τους είχε διακηρύξει ως τελικό του στόχο την εξαφάνιση του άλλου.
Αυτό που έμοιαζε «αδιαμφισβήτητη πρόοδος» και «ιστορικό άλμα της ανθρωπότητας προς τα μπρός», τρείς δεκαετίες αργότερα έμοιαζε αφελές ιδεολόγημα, που ουδείς έδειχνε διάθεση να υπερασπιστεί.
* Από τη δεκαετία του ’50 ως τη δεκαετία του ’70 ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία της αγοράς, κυριαρχούσε παντού. Ελάχιστοι τον αμφισβητούσαν.
Στη δεκαετία του ’70 μετά από τριπλή κρίση που συντάραξε τη διεθνή οικονομία (κατάρρευση του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών το 1971-73 και δύο πετρελαϊκές κρίσεις, το 1973 και το 1979), εμφανίστηκε το φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού, κλονίστηκαν όλες οι οικονομίες κι άρχισε να κερδίζει έδαφος μια νεοφιλελεύθερη αντίληψη αποδέσμευσης των οικονομιών από τον ασφυκτικό έλεγχο του κρατισμού.
Στη δεκαετία του ’90, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», η κυριαρχία των αγορών έγινε παγκόσμια «θρησκεία». Η απορρύθμιση προχώρησε ως οδοστρωτήρας παντού. Οι δυνάμεις των αγορών που απελευθερώθηκαν προκάλεσαν την ευφορία μιας εκρηκτικής και «αδιατάρακτης ανόδου». Το όνειρο κατέληξε σε εφιάλτη με τη μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση του 2008…
Υπάρχει, λοιπόν, μια κυκλική διακύμανση στην επικράτηση αντίθετων αντιλήψεων και οικονομικών μοντέλων διεθνώς:
-- Άλλοτε κερδίζουν έδαφος φιλελεύθερες κι άλλοτε κρατικιστικές απόψεις.
-- Άλλοτε οι κοινωνίες τείνουν να συσπειρωθούν γύρω από εθνικά κράτη κι αυτά να δημιουργούν ισχυρούς συνασπισμούς για να προστατευθούν, κι άλλοτε συμβαίνει το αντίθετο: αποδυναμώνονται τα εθνικά κράτη και προσχωρούν σε χαλαρές ενώσεις διεθνούς δικαίου, με την ελπίδα ότι αυτό θα φέρει την παγκόσμια σταθερότητα και την αιώνια Ειρήνη.
-- Άλλοτε επικρατούν τάσεις συγκέντρωσης της ισχύος (πολιτικής, στρατιωτικής και επιχειρηματικής) σε μεγάλα σύνολα που διαθέτουν «αποτελεσματικότητα» λόγω του μεγέθους τους (οικονομίες κλίμακος κλπ.) κι άλλοτε κυριαρχεί το σπάσιμο σε μικρότερα μεγέθη που μοιάζουν αποτελεσματικότερα λόγω της ευελιξίας τους και της μεγαλύτερης προσαρμοστικότητάς τους σε ένα ρευστό περιβάλλον.
Ακόμα και στην αισθητική, άλλοτε κυριαρχούν οι «τετραγωνισμένες» μορφές κι άλλοτε οι «στρογγυλεμένες», άλλοτε η μινιμαλιστική γραμμή κι άλλοτε η περίτεχνα δουλεμένη λεπτομέρεια.
Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχει μια αίσθηση μακροχρόνιας «προόδου». Ξέρουμε ότι ο ηλεκτρισμός είναι πρόοδος σε σχέση με τον ατμό. Κι ότι οι μηχανές εσωτερικής καύσεως είναι ανώτερες των ατμομηχανών. Ξέρουμε ότι κοινωνίες που αναδιανέμουν ευημερία με κάποιο τρόπο, είναι σταθερότερες, πιο δίκαιες και πιο αναπτυξιακά δυναμικές από κοινωνίες μεγάλων και αξεπέραστων αντιθέσεων στο εσωτερικό τους. Όπως ξέρουμε ότι οικονομίες που καταστρέφουν το περιβάλλον είναι υποδεέστερες εκείνων που το προστατεύουν, το συντηρούν και το βελτιώνουν.
Γνωρίζουμε, λοιπόν, ότι υπάρχουν μακροχρόνιες τάσεις που επιτρέπουν να διακρίνουμε την Πρόοδο από την Οπισθοδρόμηση και το Σύγχρονο από το Αναχρονιστικό.
Αλλά υπάρχουν και κυκλικές διακυμάνσεις που εμφανίζουν κάθε φορά ως «προοδευτική» ή «εκσυγχρονιστική», τη «μόδα», τις πολιτικές κι αισθητικές αντιλήψεις που επικρατούν προσωρινά σε κάθε φάση…

Συμπληρωματικά όχι αντίπαλα

Εδώ έχουν σημασία δύο πράγματα:
-- Πρώτον, να διακρίνουμε την μακροχρόνια (ιστορική) «τάση», από την (εκάστοτε) «μόδα». Αυτό που αποτελεί σταθερό «βέλος του χρόνου», από την εκάστοτε «κυκλική διακύμανση» αντιλήψεων. Αυτό που είναι η μόνιμη «φορά» της Ιστορίας απ’ αυτό που είναι το προσωρινό «καπρίτσιο» της συγκυρίας.
-- Δεύτερον, να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε διαφορετικά προτάγματα, διαφορετικές προτεραιότητες, διαφορετικές αξιακές κλίμακες. Κι όχι να παρασυρόμαστε από το ένα άκρο του «εκκρεμούς» στο αντίθετο, και να αλλάζουμε κατεύθυνση μετά από πολύ οδυνηρές κρίσεις.
* Στην Οικονομία, όταν επικρατούν αντιλήψεις κρατικιστικές, να μην αφήνουμε την τάση για έλεγχο να οδηγήσει σε ακρότητες που πνίγουν την δημιουργικότητα της οικονομίας. Αλλά κι αντιστρόφως: όταν κυριαρχούν φιλελεύθερες αντιλήψεις, να μην αφήσουμε την τάση για απελευθέρωση των αγορών, να οδηγήσει στη χαοτική διάλυσή τους.
* Στο Δίκαιο, όταν επικρατούν τάσεις για απελευθέρωση του ατόμου από την κρατική κηδεμονία, να μην οδηγηθούμε σε άκρα που υπονομεύουν τη δημόσια ασφάλεια. Και αντιθέτως, όταν επικρατούν αντιλήψεις που δίνουν προτεραιότητα στην δημόσια ασφάλεια, να μην αφήσουμε την κρατική «προστασία» να πνίξει την κοινωνία.
* Στη διεθνή Πολιτική, όταν επικρατούν τάσεις αποδυνάμωσης του εθνικού κράτους, εν ονόματι της «παγκόσμιας σύγκλισης», να μην επιτρέψουμε την αποδόμηση των εθνικών κοινωνιών, που είναι προϋποθέσεις δημοκρατίας. Κι όταν επικρατεί η αντίθετη τάση, ενίσχυσης των εθνικών κρατών, να μην επιτρέψουμε την δημιουργία «περίκλειστων φρουρίων», μέσα στα οποία ασφυκτιούν οι κοινωνίες κι ωθούνται σε αμοιβαία καταστροφή.
* Στην Τέχνη, όταν επικρατούν μινιμαλιστικές τάσεις να μη φτάνουμε στο σημείο της αμορφίας, όπου η «εκφραστική λιτότητα» της Τέχνης γίνεται άναρθρη κραυγή. Γιατί το «άμορφο» δεν είναι «όμορφο»! Κι αντιθέτως, όταν επικρατούν τάσεις στροφής στην εικαστική λεπτομέρεια, να μην φτάνουμε στο άλλο άκρο, όπου η εξαιρετικά «δουλεμένη μορφή» πνίγει το περιεχόμενο της, κι όπου η εκφραστική δεινότητα της Τέχνης γίνεται «φλυαρία» που σκοτώνει την Αλήθεια της.

Δύο «αντίθετα», το ένα προϋπόθεση του άλλου!

Αυτό όμως μας αναγάγει σε μια άλλη προσέγγιση που δεν είναι ούτε «προοδευτική» ούτε η «συντηρητική», είναι ισορροπημένη. Κατανοεί την ανάγκη σύνθεσης – ή μάλλον συνεχών ανά-συνθέσεων – ανάμεσα σε δύο διαφορετικές τάσεις των σύγχρονων κοινωνιών:
-- την τάση συνεχούς προσαρμογής σε νέα δεδομένα (ακόμα κι όταν η προσαρμογή αυτή γίνεται σε πρόσκαιρες μόδες, όχι σε ιστορικές τάσεις).
-- και στην αντίθετη προδιάθεση κάθε κοινωνίας να διατηρήσει ένα πυρήνα αντιλήψεων και σχέσεων που παραμένει σταθερός, για να μην αποσυντεθεί ολόκληρο το οικοδόμημα.
Η πρώτη τάση (συνεχούς προσαρμογής) συνήθως εκλαμβάνεται ως «προοδευτικότητα». Η δεύτερη τάση (διατήρησης ενός ελάχιστου πυρήνα συνέχειας με το παρελθόν) συνήθως εκλαμβάνεται ως «συντηρητισμός».
Το που θα επιλέξει κάποιος να ενταχθεί κάθε φορά, είναι ασφαλώς προσωπική του υπόθεση. Όμως η κοινωνία έχει μακροχρόνια ανάγκη και τις δύο αυτές τάσεις.
* Για να προχωρήσει μια κοινωνία προσαρμοζόμενη συνεχώς στις νέες συνθήκες πρέπει να διατηρεί την ισορροπία και την ενότητά της. Χρειάζεται, λοιπόν, ένα ελάχιστον σταθερότητας κι ευστάθειας.
Για να είναι «προοδευτική», χρειάζεται ένα ελάχιστο συντηρητισμού.
* Κι αντιστρόφως: για να διατηρεί την σταθερότητά της χρειάζεται να προσαρμόζεται συνεχώς στις νέες συνθήκες. Για να είναι «συντηρητική», χρειάζεται ένα ελάχιστο «προοδευτικότητας».
Οι πιο ρηξικέλευθοι οπαδοί των μεγάλων αλλαγών χρειάζονται κάποια συντηρητικά ανακλαστικά, για να μην εκτροχιαστούν.
Κι οι πιο σταθεροί υπέρμαχοι των παραδοσιακών αξιών, χρειάζονται κάποια προοδευτική διορατικότητα, για να επιβιώσουν σ’ ένα μεταβαλλόμενο κόσμο.
Αυτή η προσέγγιση είναι διαφορετική και υπερβατική, γιατί επιτρέπει να δούμε την «πρόοδο» και τη «συντήρηση» ως μακροχρόνια συμπληρωματικά στοιχεία προκοπής μιας κοινωνίας. Όχι ως αντίπαλα προτάγματα που οφείλει να επικρατήσει το ένα σε βάρος του άλλου.
Όταν θα ακούτε τους πύρινους λόγους της προεκλογικής εκστρατείας, ίσως είναι χρήσιμο να θυμάστε αυτές τις σκέψεις…

Αντιγραφή απο το : www.diktyo21.gr

8- Σεπτεμβρίου πανηγυρίζει η Ιερά Μονή Παναγία Ζιδανίου

Την Τρίτη εορτή των Γενεθλίων της Υπεραγίας Θεοτόκου πανηγυρίζει η Ι.Μ Παναγίας Ζιδανίου.

Την Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιηθεί μέγας πανηγυρικός εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ.Παύλου ενώ την επομένη θα τελεστεί Θεία Λειτουργία.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 04, 2009

Σεπτέμβριος ο τρυγητής

Ο Σεπτέμβριος είναι ο ένατος μήνας του Γρηγοριανού ημερολογίου, με διάρκεια 30 ημερών. Η λατινική ονομασία του, September, προέρχεται από το septem (=επτά), καθώς ήταν ο έβδομος μήνας του αρχαίου δεκάμηνου ρωμαϊκού ημερολογίου». Αργότερα, με την προσθήκη του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου στην αρχή του έτους, ο Σεπτέμβριος μετακινήθηκε στην ένατη θέση, χωρίς όμως να αλλάξει την ονομασία του.

Ο τρυγητής είναι η πιο γνωστή και διαδεδομένη από τις ονομασίες του Σεπτεμβρίου στο λαϊκό καλαντάρι και συνδέεται βέβαια με τον τρύγο» την κύρια αγροτική απασχόληση το μήνα αυτό. Στην εικονογραφία των Μηνών ο Σεπτέμβριος παριστάνεται ως τρυγητής με το τρυγοκόφινο, να τρυγάει ο ίδιος ή να πατά σταφύλια στο πατητήρι, περιστοιχισμένος από άνδρες και γυναίκες σε ευθυμία που τρυγούν τον μεθυστικό καρπό του αμπελιού.

Ο τρύγος (τρυγητός, τρύος, βεντέμα, καμπανολόημα) είναι μια εποχιακή εργασία που, όπως και ο θερισμός, απαιτεί δια μας πολλά χέρια. Διαδικασία συμμετοχική, εκτός από τη χρησιμοποίηση εποχιακών εργατών ο τρύγος αξιοποιούσε στο παρελθόν τον θεσμό της αλληλοβοήθειας. Ο νοικοκύρης έπρεπε να εξασφαλίσει εργάτριες κουβαλητάδες καλάθια και αχθοφόρα ζώα, να ετοιμάσει τα εργαλεία(τρυγοκόφινα5 τρυγόλόγους), να φροντίσει για φαΐ και πιοτί, να καθαρίσει το πατητήρι κ.α.

Ανάλογα με την περιοχή ο τρύγος αρχίζει από τον Αύγουστο κυρίως όμως τον Σεπτέμβριο, σε λίγες περιοχές μπορεί και αρχές Οκτωβρίου.

Παλαιότερα η έναρξη του τρύγου καθοριζόταν από την κοινότητα ή από τον έμπορο που αγόραζε την σοδειά.

Στις τοπικές αγροτικές κοινωνίες ο τρύγος ήταν συνήθως αργία και για τα σχολεία και τα παιδιά συμμετείχαν με χαρές και με τραγούδια. Την καθολική και πυρετώδη συμμετοχή της κοινότητας αποδίδει η παροιμιακή φράση «θέρος, Τρύγος, Πόλεμος». Η συμμετοχή όλων των κατοίκων του οικισμοί) αναδείκνυε τον τρύγο σε ευχάριστη εργασία, που συχνά έπαιρνε τον χαρακτήρα πανηγυριού. Π.χ. Στη Λευκάδα δεν άρχιζαν ποτέ τον τρύγο το Σάββατο αλλά ούτε την Τρίτη «γιατί έχει μία ώρα κακή και δεν ξετρυγάνε ποτέ.» Στην Ικαρία φρόντιζαν να αρχίζουν Τετάρτη. Στην Λέρο πρόσεχαν «ποια μέρα έπεσε του Αϊ Γιαννιού του Λιοτροπιού και άρχιζαν την επόμενη.»

Στον ελληνικό χώρο καλλιεργήθηκαν από την αρχαιότητα διάφορα είδη σταφυλιών, που η ονομασία τους καθορίζεται από το χρώμα, το σχήμα, τον χρόνο ωρίμανσης και τον τόπο αρχικής παραγωγής.

Η μεταφορά τους στον ληνό γίνεται με ζώα, με κάρα ή με μηχανικά μέσα, σήμερα πια, στα πατητήρια. Το πατητήρι διαφέρει από περιοχή σε περιοχή ως προς το σχήμα και την χωρητικότητα. Αλλου είναι κτιστή παραλληλεπίπεδη δεξαμενή με κλίση του δαπέδου προς την πλευρά απ' όπου εξέρχεται ο μούστος., αλλού είναι ένας ξύλινος ή πλεχτός φορητός κάδος που τοποθετείται κατά το πάτημα πάνω σε κτιστή δεξαμενή μέσα στην οποία ρέει ο μούστος, το πάτημα των σταφυλιών γίνεται από τους πατητάδες.

Το γλεύκος (μούστος, απόσταγμα κ.α.) μεταφέρεται και αποθηκεύεται συνήθως σε μεγάλα ξύλινα βαρέλια, που έχουν πλυθεί με ειδικά αρωματικά φυτά και έχουν απολυμανθεί με θειάφι ή έχουν ρετσινωθεί. Μέσα εκεί ο μούστος βράζει, ζυμώνεται και γίνεται κρασί. Για την βελτίωση της ποιότητας του κρασιού και για την συντήρηση του χρησιμοποιούνται διάφορες ουσίες και εφαρμόζονται ποικίλες πρακτικές, Συνήθως το βαρέλι με το κρασί αφού ελέγχεται η πυκνότητα του μένει ανοιχτό και σφραγίζεται ύστερα από σαράντα μέρες. Η πρώτη δοκιμή του γίνεται τη μέρα του αγίου Δημητρίου, 26 Οκτωβρίου, ή στις 3 Νοεμβρίου, του αγίου Γεωργίου του Μεθυστή.

Τουρνουά σκακιού απο τον Μ.Ο.Σ

Την Κυριακή στις 20 Σεπτεμβίου και ωρα 11:00 π.μ ο Μορφωτικός Όμιλος Σερβίων διοργανώνει τουρνουά σκακιού για όλες τις ηλικίες.
Δηλώσεις συμμετοχής στο γραφείο του Μ.Ο.Σ

Πανηγύρι Σερβίων 2008- Βίντεο



Δε γινόταν να μη το βάλουμε.

Εμποροπανήγυρη Σερβίων 2009

Ν.Κοζάνης: 5ος Κολυμβητικός Διάπλους της λίμνης Πολυφύτου


Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κοζάνης, η Ε.Π.Τ.Α.Κ., ο Δήμος Σερβίων και το «Σπίτι της Ευρώπης – Κοζάνης» διοργανώνουν την Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου τον «5ο Κολυμβητικό Διάπλου της λίμνης Πολυφύτου».

Στον αγώνα μπορούν να λάβουν μέρος κολυμβητές και κολυμβήτριες. Η επιλογή των συμμετεχόντων θα γίνει από την Οργανωτική Επιτροπή με βάση την εμπειρία των αθλητών, τη συμμετοχή τους σε παλαιότερες διοργανώσεις καθώς και τις επιδόσεις τους. Οι Αιτήσεις Συμμετοχής θα πρέπει να σταλούν μέχρι την Τρίτη 8/9/09 με email στο goteetotum@yahoo.gr ή με τηλεφωνική ενημέρωση στο 6980999807 (Γωγώ) και στο 6978007112 (Νίκος Ζηκόπουλος).

Η πρόσβαση στη λίμνη και συγκεκριμένα στο Ναυτικό Όμιλο γίνεται ως εξής:

- Είτε από Εθνική οδό Αθηνών – Κοζάνης, μετά τη γέφυρα της λίμνης αριστερά,

- Είτε από την Εγνατία οδό από Θεσσαλονίκη προς Κοζάνη και έπειτα προς Αθήνα ή Λάρισα, πριν την γέφυρα δεξιά.

Η εκκίνηση του Αγώνα θα δοθεί στις 12:00 το πρωί της Κυριακής 13 Σεπτεμβρίου στο σημείο που έχει ορίσει η Οργανωτική Επιτροπή, στην προβλήτα του Ναυτικού Ομίλου. Η διαδρομή είναι 5.000 μέτρα περίπου. Ο Αγώνας ολοκληρώνεται με τον τερματισμό όλων των αθλητών στην προβλήτα του Ναυτικού Ομίλου όπως ορίζεται από την Οργανωτική Επιτροπή.

Η φιλοξενία των κολυμβητών που θα λάβουν μέρος στον αγώνα αρχίζει το απόγευμα του Σάββατου 12 Σεπτεμβρίου με την άφιξή τους και τερματίζεται το μεσημέρι της Κυριακής 13 Σεπτεμβρίου. Η διαμονή και η διατροφή εκάστου συμμετέχοντος καλύπτεται από την οργανωτική επιτροπή.

Αντιγραφή απο : http://www.naftemporiki.gr

Για τις προηγούμενες διοργανώσεις μπορείτε να δειτε στη σελίδα: http://www.marathonswim.gr/polyfytoy/polyfytoyindex.html

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 03, 2009

Πως να στρατολογήσετε το σωστό άτομο για τη σωστή δουλειά

Τοποθετείστε περίπου 100 τούβλα με κάποια συγκεκριμένη σειρά σ'ένα κλειστό δωμάτιο με παράθυρο που να είναι ανοιχτό. Μετά στείλτε 2 με 3 υποψήφιους στο δωμάτιο και κλείστε τη πόρτα. Αφήστε τους μόνους, γυρίστε μετά από 6 ώρες και αναλύστε την κατάσταση:
Εάν μετράνε τα τούβλα, βάλτε τους στο λογιστήριο.
Εάν τα ξαναμετράνε, βάλτε τους στον εσωτερικό έλεγχο.
Εάν τα έχουν κάνει όλα τελείως χάλια, βάλτε τους στο μηχανολογικό.
Εάν κανονίζουν να βάλουν τα τούβλα με κάποια περίεργη σειρά, βάλτε τους στον σχεδιασμό
Εάν πετάνε τα τούβλα ο ένας στον άλλον, βάλτε τους στο επιχειρησιακό κομμάτι.
Εάν κοιμούνται, βάλτε τους στην ασφάλεια.
Εάν έσπασαν τα τούβλα σε κομμάτια, βάλτε τους στη μηχανογράφηση.
Εάν κάθονται και δεν κάνουν τίποτα, βάλτε τους στη διαχείριση
ανθρωπίνων πόρων - προσωπικό.
Εάν λένε ότι έχουν δοκιμάσει διάφορους συνδυασμούς, αλλά δεν έχει μετακινηθεί ούτε ένα τούβλο, βάλτε τους στις πωλήσεις.
Εάν έχουν ήδη φύγει, βάλτε τους στο μάρκετινκ.
Εάν κοιτάνε έξω από το παράθυρο, βάλτε τους στο στρατηγικό-μακρόπνοο σχεδιασμό.
Και τέλος, εάν μιλάνε μεταξύ τους και δεν έχουν κουνήσει ούτε ένα τούβλο, δώστε τους συγχαρητήρια και βάλτε τους στα υψηλότερα διευθυντικά κλιμάκια.

Αντιγραφή απο το: http://i-diadromi.blogspot.com/

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 01, 2009

Μια ωραία παρουσίαση των Σερβίων στην Αγγλική γλώσσα

Απο τη σελίδα http://www.skyscrapercity.com/showthread.php?t=743278 με κειμένακι και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Η παρουσίαση των Σερβίων του φίλου μας με το ψευδόνυμο sm987 που ζει κάπου ανάμεσα στην Μελβούρνη και στην Θεσσαλονίκη και έλκει την καταγωγή του απο τα Σέρβια καθώς όπως λέει είναι η πόλη των παπούδων του.

Αντιγράφουμε την παρουσίαση της πόλης στην αγγλική γλώσσα.


Servia, Kozanis

Here I present to you the beautiful village or should i say town of my grandparents, Servia!
Servia is located in the Kozani prefecture, Western Macedonia, it has a population of 10000 and is 150km away from Thessaloniki.

The location of servia has a long history, spanning from prehistoric times (considered to have been a Thessalian outpost), and is known for the many important finds in the surrounding area!

Servia from its very begining was a very important greek fort and town! It was first named "fylakai" by the Macedonians during the 2nd century BC, since it was used as a fort, providing the only passage from Macedonia to Thessaly for the area at the time.
During the Roman Empire the Romans then renamed it in their language, servia which derived from servo meaning fort! The latin name has stayed on since and thats how the town is called Servia
! not to be confused with serbia ...and no it was not founded by serbs as i have read in several ignorant travel guides

From 1882 to 1912, Servia was the capital of the Ottoman sanjak of Serfije, which was part of the Manastır vilayet between 1864 to1877.
On the 10/10/1912, Servia was liberated by the Greek army!
Also during both world wars the town was burned to the ground with the allies declaring it a 'dead zone' but was soon rebuilt again!

Today the town is known for its byzantine churches, its amazing surroundings, the gorge and the byzantine castle on top of the mountain(hill)
with its monuments and towers (said to have been over 20m tall) still surviving!

...and here are the pics

Η αυταπάτη του Dawkins

Απόσπασμα από το βιβλίο του Alister McGrath
Κεφάλαιο δεύτερο
Έχει αναιρέσει η επιστήμη τον Θεό;

Στην ατζέντα του “Η περί Θεού αυταπάτη” υπόκειται μια διάχυτη πεποίθηση, ότι η επιστήμη έχει αναιρέσει τον Θεό. Αυτοί που συνεχίζουν να πιστεύουν στον Θεό είναι απλούστατα σκοταδιστικοί και δεισιδαίμονες αντιδραστικοί, οι οποίοι αρνούνται εντελώς τη νικηφόρα προέλαση των επιστημών, οι οποίες με τη σειρά τους έχουν εξαφανίσει τον Θεό ακόμα και από τα απειροελάχιστα κενά της κατανόησης του σύμπαντος από την πλευρά μας. Ο αθεϊσμός είναι η μοναδική εναλλακτική για τον σοβαρό, προοδευτικό και σκεπτόμενο άνθρωπο.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά – και σχεδόν όλοι οι φυσικοί επιστήμονες στους οποίους έχω μιλήσει γι’ αυτό το θέμα το ξέρουν καλά αυτό. Έχουμε ήδη αναφερθεί στην απόρριψη εκ μέρους του Στέφεν Τζέι Γκουλντ κάθε απερίσκεπτης εξίσωσης των επιστημονικών κατακτήσεων με την αθεϊστική πίστη. Όπως σημείωσε ο Γκουλντ στο βιβλίο “Αιώνιοι Βράχοι”, στηριζόμενος στις θρησκευτικές αντιλήψεις κορυφαίων εξελικτικών βιολόγων: «Ή οι μισοί από τους συναδέλφους μου είναι υπερβολικά ηλίθιοι ή, στην αντίθετη περίπτωση, η επιστήμη του δαρβινισμού είναι εντελώς συμβατή με τις συμβατικές θρησκευτικές πεποιθήσεις – και εντελώς συμβατή με τον αθεϊσμό». Όπως τόνισα στο βιβλίο Ο Θεός του Ντόκινς, η παρατήρηση αυτή είναι δίκαιη και ευρέως αποδεκτή: η φύση μπορεί να ερμηνευτεί με θεϊστικό ή με αθεϊστικό τρόπο, αλλά δεν απαιτεί κανέναν από τους δύο. Και οι δύο αποτελούν έγκυρες διανοητικές δυνατότητες για την επιστήμη.

Το γεγονός ότι ο κορυφαίος εξελικτικός βιολόγος της Αμερικής μπόρεσε να προβεί σε μια τέτοια δήλωση κάνει τον Ντόκινς έξω φρενών. Πώς μπορούσε να πει κάτι τέτοιο! Ο Ντόκινς απορρίπτει τις σκέψεις του Γκουλντ δίχως να τις εξετάσει με σοβαρότητα και προσοχή. «Απλώς δεν πιστεύω ότι ο Γκουλντ θα μπορούσε να εννοεί πολλά από όσα έγραψε στο Αιώνιοι Βράχοι». Αυτή η ομολογία πίστεως αποτελεί και την απάντηση του Ντόκινς. Απλούστατα δεν είναι δυνατόν. Ο Γκουλντ δεν έκανε τίποτε άλλο πέρα από το να αναδιατυπώσει την ευρέως υποστηριζόμενη άποψη ότι υπάρχουν όρια στην επιστήμη. Την ίδια άποψη, προς περαιτέρω εκνευρισμό από την πλευρά του Ντόκινς, συναντά κανείς και στο έξοχο βιβλίο του σερ Μάρτιν Ρις “Κοσμικό Ενδιαίτημα”, το οποίο – με εντελώς εύλογο τρόπο – τονίζει ότι ορισμένα έσχατα ερωτήματα «βρίσκονται πέρα από τις δυνατότητες της επιστήμης». Μια και ο Ρις είναι ο πρόεδρος της Βασιλικής Ακαδημίας, η οποία περιλαμβάνει τους κορυφαίους επιστήμονες της Βρετανίας, οι παρατηρήσεις του αξίζουν τη δέουσα κριτική προσοχή.

Το θεμελιώδες ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι επιστήμες είναι το πώς να εξηγήσει κάποιος την εξαιρετικά σύνθετη, πολύπλευρη και πολυεπίπεδη πραγματικότητα. Αυτό το θεμελιώδες ερώτημα της ανθρώπινης γνώσης έχει συζητηθεί πολύ από τους φιλοσόφους της επιστήμης, ενώ συχνά έχει αγνοηθεί από εκείνους που, για τους δικούς τους λόγους, θέλουν να παρουσιάσουν την επιστήμη ως τη μόνη βιώσιμη οδό προς την αυθεντική γνώση. Πάνω απ’ όλα, τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια εκείνων που θέλουν να μιλούν απλουστευτικά για την επιστημονική «απόδειξη» ή «αναίρεση» σχετικά με ζητήματα όπως το νόημα της ζωής και η ύπαρξη του Θεού. Οι φυσικές επιστήμες στηρίζονται στον επαγωγικό συλλογισμό, ο οποίος συνίσταται στην «αποτίμηση των μαρτυριών και την εκτίμηση των πιθανοτήτων και δεν αποτελεί μέσο απόδειξης». Ανταγωνιστικές εξηγήσεις είναι εμφανείς σε κάθε επίπεδο της ανθρώπινης προσπάθειας προς αναπαράσταση του κόσμου – από τις λεπτομέρειες της κβαντικής μηχανικής μέχρι αυτά που ο Καρλ Πόπερ ονόμασε «έσχατα ερωτήματα» του νοήματος.

Αυτό σημαίνει ότι τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής – μερικά από τα οποία είναι επίσης επιστημονικά ερωτήματα – δεν μπορούν να απαντηθούν με κανενός βαθμού βεβαιότητα. Οποιαδήποτε δέσμη παρατηρήσεων μπορεί να εξηγηθεί επί τη βάσει ενός αριθμού θεωριών. Ας χρησιμοποιήσω την τεχνική γλώσσα της φιλοσοφίας της επιστήμης: οι θεωρίες καθορίζονται λιγότερο από τα στοιχεία που διαθέτουμε. Προκύπτει συνεπώς το ερώτημα: ποια κριτήρια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αποφασίσουμε υπέρ της μιας ή της άλλης, ειδικά όταν είναι «εμπειρικώς ισοδύναμες»; Η απλότητα; Η ομορφιά; Η αντιπαλότητα μαίνεται ανεπίλυτη· και η έκβαση είναι εντελώς αναμενόμενη: τα μεγάλα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία συζήτηση περί επιστημονικής «απόδειξης» των έσχατων ερωτημάτων. Ή δεν μπορούμε να τα απαντήσουμε ή πρέπει να τα απαντήσουμε στηριζόμενοι σε μια βάση διαφορετική από εκείνη των επιστημών.

Τα όρια της επιστήμης

Η επιστήμη είναι το μόνο φερέγγυο μέσο που κατέχουμε προς κατανόηση του κόσμου. Δεν έχει όρια. Ίσως να μη γνωρίζουμε κάτι τώρα – αλλά θα το γνωρίζουμε στο μέλλον. Είναι απλώς θέμα χρόνου. Αυτή η άποψη, η οποία συναντάται σε όλη την έκταση των γραπτών του Ντόκινς, διατυπώνεται ακόμα πιο εμφατικά στο Η περί Θεού αυταπάτη, το οποίο αμύνεται σθεναρά υπέρ της παγκόσμιας προοπτικής και της εννοιολογικής φινέτσας των φυσικών επιστημών. Πρόκειται για μία ιδέα που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του Ντόκινς, ο οποίος εν προκειμένω αναστοχάζεται και ταυτόχρονα προτείνει μία αναγωγική προσέγγιση στην πραγματικότητα, κάτι που συναντάται σε προγενέστερους συγγραφείς όπως ο Φράνσις Κρικ. Η ουσία είναι απλή: δεν υφίσταται κανενός είδους κενό μέσα στο οποίο θα μπορούσε να κρυφτεί ο Θεός. Η επιστήμη θα εξηγήσει τα πάντα – συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι κάποιοι πιστεύουν ακόμα σε μια ιδέα τόσο γελοία όσο η ιδέα περί Θεού. Εντούτοις, πρόκειται για μια προσέγγιση που απλώς δεν μπορεί να υποστηριχθεί, είτε ως αντιπροσωπευτική της επιστημονικής κοινότητας είτε ως μια αυτονόητα ορθή θέση, ανεξάρτητα από το τι ισχυρίζεται σχετικώς η εν λόγω κοινότητα.

Προς αποφυγή παρανοήσεων, ας είμαστε εντελώς ξεκάθαροι: το γεγονός ότι υποστηρίζουμε πως η επιστήμη έχει όρια σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κριτική ή δυσφήμηση της επιστημονικής μεθόδου. Ο Ντόκινς τείνει – και το λέω με μεγάλη μου λύπη – να παρουσιάζει όποιον εγείρει ερωτήματα σχετικά με το πεδίο των επιστημών ως ηλίθιο εχθρό της επιστήμης. Παρ’ όλα αυτά, στο σημείο αυτό βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα πραγματικό ερώτημα. Κάθε διανοητικό εργαλείο που διαθέτουμε χρειάζεται έλεγχο και ρύθμιση – με άλλα λόγια, χρειάζεται μια σχετική διερεύνηση έτσι ώστε να προσδιοριστούν οι συνθήκες υπό τις οποίες είναι αξιόπιστο. Το ερώτημα σχετικά με το εάν οι επιστήμες έχουν όρια είναι αναμφίβολα ενδεδειγμένο και μια θετική απάντηση στο ερώτημα αυτό σε καμία περίπτωση δεν συνιστά πτώση σε κάποιο είδος δεισιδαιμονίας. Αποτελεί απλούστατα μια νόμιμη απαίτηση για έλεγχο της διανοητικής ακρίβειας.

Για να διερευνήσουμε αυτό το ερώτημα, ας εξετάσουμε μια διατύπωση του Ντόκινς στο πρώτο του βιβλίο, Το εγωιστικό γονίδιο.

[Τα γονίδια] μαζεύονται σε τεράστιες αποικίες, ασφαλή μέσα σε γιγάντια δυσκίνητα ρομπότ, περίκλειστα από τον έξω κόσμο, με τον οποίο επικοινωνούν μέσω περιπλεγμένων έμμέσων διόδων και τον οποίο χειραγωγούν εξ αποστάσεως. Υπάρχουν μέσα σε σένα και σε μένα· μας δημιουργούν, ψυχή τε και σώματι· και η διατήρηση τους συνιστά τον έσχατο λόγο της ύπαρξης μας.

Εν προκειμένω έχουμε να κάνουμε με μια εμφατική και πολύ σημαντική ερμηνεία μιας βασικής επιστημονικής αντίληψης. Είναι όμως αυτές οι έντονα ερμηνευτικές διατυπώσεις πραγματικά επιστημονικές καθαυτές;

Για να εκτιμηθεί σωστά το θέμα, ας λάβουμε υπόψη τη μεταγραφή αυτής της παραγράφου από τον διάσημο Οξφορδιανό φυσιολόγο και συστημικό βιολόγο Ντένις Νομπλ. Ό,τι αποτελεί αποδεδειγμένο εμπειρικό δεδομένο έχει διατηρηθεί· ό,τι είναι ερμηνεία έχει αλλάξει, προσφέροντας αυτή τη φορά μια κάπως διαφορετική ερμηνεία.

[Τα γονίδια] είναι παγιδευμένα σε τεράστιες αποικίες, κλεισμένα μέσα σε εξαιρετικά νοήμονα όντα, τα οποία έχουν σχηματιστεί από τον έξω κόσμο, με τον οποίο επικοινωνούν μέσω σύνθετων διεργασιών, χάρη στις οποίες, τυφλά -σαν να επρόκειτο για μαγεία- αναδύονται οι λειτουργίες. Υπάρχουν μέσα σε σένα και σε μένα· είμαστε το σύστημα που επιτρέπει το διάβασμα του κώδικα τους· και η διατήρηση τους εξαρτάται απολύτως από την ευχαρίστηση που δοκιμάζουμε όταν αναπαραγόμαστε. Είμαστε ο έσχατος λόγος της ύπαρξης τους.

Ο Ντόκινς και ο Νομπλ βλέπουν τα πράγματα με εντελώς διαφορετικούς τρόπους (προτείνω να διαβάσετε και τις δύο διατυπώσεις αργά και προσεκτικά, έτσι ώστε να εκτιμήσετε τη διαφορά). Δεν μπορεί να έχουν δίκιο και οι δύο. Και οι δύο ελίσσονται μέσα από μια σειρά αξιολογικές κρίσεις και μεταφυσικές διατυπώσεις αρκετά διαφορετικές. Παρ’ όλα αυτά, οι διατυπώσεις τους είναι «εμπειρικώς ισοδύναμες». Με άλλα λόγια, και οι δύο είναι επαρκώς θεμελιωμένες στην παρατήρηση και στα εμπειρικά δεδομένα. Ποια, λοιπόν, είναι η σωστή; Ποια είναι πιο επιστημονική; Πώς θα μπορούσαμε να αποφασίσουμε για το ποια είναι προτιμητέα εξ επόψεως επιστημονικής; Όπως παρατηρεί ο Νομπλ – και συμφωνεί ο Ντόκινς – «κανένας δεν φαίνεται να είναι σε θέση να σκεφτεί κάποιο πείραμα που θα μπορούσε να ανιχνεύσει μία εμπειρική διαφορά μεταξύ τους».

Σε μια πρόσφατη εκλεπτυσμένη κριτική της φιλοσοφικής επιφανειακότητας ενός μεγάλου μέρους της σύγχρονης επιστημονικής βιβλιογραφίας, ειδικά στο χώρο των νευροεπιστημών, οι Μαξ Μπένετ και Πίτερ Χάκερ στρέφουν την κριτική τους ειδικά κατά της αφελούς άποψης ότι «η επιστήμη εξηγεί τα πάντα», την οποία ο Ντόκινς φαίνεται αποφασισμένος να προωθήσει. Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι οι επιστημονικές θεωρίες «εξηγούν τον κόσμο» – μόνο ότι εξηγούν τα φαινόμενα που παρατηρούνται εντός του κόσμου. Επιπλέον, υποστηρίζεται ότι οι επιστημονικές θεωρίες δεν περιγράφουν και δεν εξηγούν, ούτε και έχουν την πρόθεση να περιγράψουν ή να εξηγήσουν «τα πάντα σχετικά με τον κόσμο» – όπως, για παράδειγμα, ποιος είναι ο σκοπός του. Η νομική, η οικονομική επιστήμη και η κοινωνιολογία μπορούν να αναφερθούν ως παραδείγματα επιστημονικών κλάδων που ασχολούνται με τα φαινόμενα συγκεκριμένων πεδίων, δίχως σε καμία περίπτωση να θεωρούνται επιστήμες κατώτερες ή εξαρτώμενες από τις φυσικές επιστήμες.

Παρ’ όλα αυτά, το πιο σημαντικό είναι ότι υπάρχουν πολλά ερωτήματα που, από τη φύση τους, θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι βρίσκονται πέρα από το νόμιμο πεδίο της επιστημονικής μεθόδου, έτσι όπως συνήθως κατανοούμε την τελευταία. Επί παραδείγματι: υπάρχει κάποιος σκοπός στη φύση; Ο Ντόκινς θεωρεί αυτό το ερώτημα ένα ψευδοερώτημα. Μετά βίας, όμως, πρόκειται για ένα ερώτημα που αυθαίρετα θα έθεταν οι άνθρωποι ή που θα ήλπιζαν να απαντήσουν. Οι Μπένετ και Χάκερ τονίζουν ότι οι φυσικές επιστήμες δεν είναι σε θέση να διατυπώσουν κάποια άποψη εν προκειμένω, εάν βέβαια οι μέθοδοί τους εφαρμοστούν όπως προβλέπεται. Εντούτοις, το ερώτημα δεν μπορεί να απορριφθεί ως μη νόμιμο ή ανόητο· απλώς δηλώνεται ότι βρίσκεται πέρα από το πεδίο της επιστημονικής μεθόδου. Εάν μπορεί να απαντηθεί, τότε θα πρέπει να απαντηθεί με βάση κάτι διαφορετικό.

Αυτό το σημείο έχει τονιστεί κατ’ επανάληψη από τον σερ Πίτερ Μίνταγουορ, έναν Οξφορδιανό ανοσολόγο που κέρδισε το Νόμπελ ιατρικής επειδή ανακάλυψε την επίκτητη ανοσολογική ανοχή. Σε μια σημαντική δημοσίευση με τον τίτλο Τα όρια της επιστήμης, ο Μίνταγουορ διερεύνησε το ερώτημα σχετικά με το πώς η επιστήμη περιορίζεται από τη φύση της πραγματικότητας. Τονίζοντας ότι «η επιστήμη είναι ασυγκρίτως η πιο επιτυχημένη υπόθεση την οποία ανέλαβαν ποτέ οι άνθρωποι», διακρίνει ανάμεσα σ’ αυτά που καλεί «υπερβατικά» ερωτήματα, τα οποία είναι καλύτερο να τα αφήνει κανείς στη θρησκεία και τη φιλοσοφία, και στα ερωτήματα σχετικά με την οργάνωση και τη δομή του υλικού σύμπαντος. Όσον αφορά τα τελευταία, υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν όρια στις δυνατότητες της επιστημονικής προόδου. Ως εκ τούτου συμφωνεί με τον Ντόκινς – αφού προηγουμένως, όμως, έχει προσδιορίσει και περιορίσει το πεδίο εντός του οποίου οι επιστήμες πραγματοποιούν τις δυνατότητες τους.

Τι γίνεται λοιπόν με τα άλλα ερωτήματα; Τι γίνεται με το πεδίο του Θεού; Ή τι γίνεται με το εάν υπάρχει κάποιος σκοπός στο σύμπαν; Σαν να προλαμβάνει την απερίσκεπτη και απλουστευμένη θέση του Ντόκινς περί των επιστημών, ο Μίνταγουορ συστήνει στους επιστήμονες να είναι προσεκτικοί με τις διατυπώσεις τους πάνω σ’ αυτά τα θέματα εκτός κι αν θέλουν να χάσουν την εμπιστοσύνη του κοινού εξαιτίας των αδιαμφισβήτητων και δογματιστικών υπερβολών τους. Αν και δεδηλωμένος ορθολογιστής, ο Μίνταγουορ είναι σαφής εν προκειμένω:

Ότι όντως υπάρχει ένα όριο στην επιστήμη είναι κάτι που καθίσταται εξαιρετικά πιθανό από την ύπαρξη ερωτημάτων στα οποία η επιστήμη δεν μπορεί να απαντήσει, καθώς και από το γεγονός ότι καμία νοητή πρόοδος της επιστήμης δεν θα της επέτρεπε να απαντήσει… Έχω κατά νου κάποια τέτοια ερωτήματα, όπως:

Πώς άρχισαν τα πάντα;

Για ποιο λόγο είμαστε όλοι μας εδώ;

Γιατί να ζει κανείς;

Ο δογματικός θετικισμός -τώρα κάτι το παρωχημένο- απέρριπτε όλα τα ερωτήματα αυτού του είδους ως μη ερωτήματα ή ψευδοερωτήματα, τέτοια που μόνο οι αδαείς θέτουν και μόνο οι τσαρλατάνοι υποστηρίζουν ότι είναι σε θέση να απαντήσουν.

Ίσως το Η περί Θεού αυταπάτη να εξέπληξε τον σερ Πίτερ, ακριβώς επειδή αποτελεί όψιμη έκφανση αυτού ακριβώς του «δογματικού θετικισμού», για τον οποίο είχε πιστέψει, χαρούμενα αλλά προφανώς πρόωρα, ότι ήταν νεκρός.
Οι ΜΕΑ και οι ΜΕΡΕΑ

Η εκ μέρους μας σύντομη συζήτηση περί των ορίων της επιστήμης υποδηλώνει ότι οι φυσικές επιστήμες, η φιλοσοφία, η θρησκεία και η λογοτεχνία έχουν όλες τους μια νόμιμη θέση στο πλαίσιο της ανθρώπινης αναζήτησης για αλήθεια και νόημα. Αυτή είναι μια ευρέως υποστηριζόμενη άποψη, τόσο στον Δυτικό πολιτισμό εν γένει όσο και σε πολλούς τομείς της ίδιας της επιστημονικής κοινότητας. Παρ’ όλα αυτά, δεν υποστηρίζεται καθολικά εντός της συγκεκριμένης κοινότητας. Ο κάπως άσχημος όρος «επιστημονισμός» έχει πια αναδυθεί για να δηλώσει αυτούς τους φυσικούς επιστήμονες – όπως τον Ντόκινς – που αρνούνται να δεχθούν οποιαδήποτε όρια στις επιστήμες. Τα ζητήματα αυτά συναντώνται σε αρκετά σημεία του Η περί Θεού αυταπάτη, ειδικά στην εκ μέρους του Ντόκινς κριτική της ιδέας του Στέφεν Τζέι Γκουλντ· περί των «ΜΕΑ» (των μη επικαλυπτόμενων αυθεντιών) στην περίπτωση της θρησκείας και της επιστήμης.

Σύμφωνα με την άποψη του Γκουλντ, η «αυθεντία της επιστήμης» ασχολείται με το «εμπειρικό πεδίο», ενώ η «αυθεντία της θρησκείας» ασχολείται με τα «ερωτήματα περί του έσχατου νοήματος». Ο Γκουλντ υποστηρίζει ότι αυτές οι δύο αυθεντίες δεν αλληλοεπικαλύπτονται. Προσωπικά, νομίζω πως δεν έχει δίκιο. Και ο Ντόκινς πιστεύει πως δεν έχει δίκιο, αν και για διαφορετικούς λόγους. Για τον Ντόκινς υπάρχει μονάχα μία αυθεντία: η εμπειρική πραγματικότητα. Αυτή είναι η μόνη πραγματικότητα που υπάρχει. Η ιδέα του να επιτραπεί στη θεολογία να μιλήσει για οτιδήποτε είναι εξωφρενική. «Γιατί οι επιστήμονες δείχνουν με τόση δειλία το σεβασμό τους απέναντι στις φιλοδοξίες των θεολόγων σχετικά με ερωτήματα που οι θεολόγοι σίγουρα δεν είναι καλύτερα καταρτισμένοι να απαντήσουν από όσο οι ίδιοι οι επιστήμονες;» Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον κομμάτι ρητορικής, αλλά δεν έχει καν αρχίσει να ασχολείται με τα ζητήματα που ορθά έθεσε ο Γκουλντ, αλλά απάντησε εσφαλμένα.

Διότι υπάρχει, βέβαια, και μία τρίτη άποψη – αυτή των «μερικώς επικαλυπτόμενων αυθεντιών» (των «ΜΕΡΕΑ», για να το πούμε με μια σύντμηση), μια άποψη που αντανακλά τη συνειδητοποίηση ότι η επιστήμη και η θρησκεία προσφέρουν δυνατότητες για αλληλεπίδραση επί τη βάσει της ερμηνείας των αντικειμένων και των μεθόδων τους. Ένας προφανής υποστηρικτής αυτής της άποψης είναι ο Φράνσις Κόλινς, ένας εξελικτικός βιολόγος που επιβλέπει το περίφημο Πρόγραμμα του Ανθρώπινου Γονιδιώματος. Ο Κόλινς κάνει λόγο για «μια απολύτως ικανοποιητική αρμονία ανάμεσα στην επιστημονική και την πνευματική κοσμοθεωρία». Οι αρχές της πίστης είναι, όπως υποστηρίζει, «συμπληρωματικές προς τις αρχές της επιστήμης». Πολλοί άλλοι, προερχόμενοι από διάφορους επιστημονικούς κλάδους, μπορούν εύκολα να αναφερθούν ως υποστηρικτές της ίδιας ουσιαστικά άποψης. Στο δικό μου πρόγραμμα «επιστημονικής θεολογίας» διερευνώ τους τρόπους με τους οποίους μπορεί η θεολογία να μάθει από τη μεθοδολογία των φυσικών επιστημών κατά την εξέταση και ανάπτυξη των δικών της ιδεών. Αυτή η προσέγγιση των «επικαλυπτόμενων αυθεντιών» υπονοείται στη φιλοσοφία του «κριτικού ρεαλισμού», η οποία στις μέρες μας ασκεί μεγάλη επίδραση στη διασάφηση των σχέσεων ανάμεσα στις φυσικές και τις κοινωνικές επιστήμες.

Στο σημείο αυτό δεν έχουμε να κάνουμε με μια αντιπαράθεση του Γκουλντ με τον Ντόκινς, σαν να καθορίζουν οι θέσεις τους τις μοναδικές διανοητικές επιλογές που έχουμε. Μερικές φορές, ο Ντόκινς υπονοεί την επιβεβαίωση της δικής του θέσης. Παρ’ όλα αυτά, η πραγματικότητα είναι ότι ο Γκουλντ και ο Ντόκινς αντιπροσωπεύουν μονάχα δύο θέσεις πάνω σ’ ένα εκτεταμένο φάσμα από δυνατότητες, οι οποίες είναι ήδη γνωστές στην έρευνα. Οι ανεπάρκειες και των δύο υποδηλώνουν ότι αυτές οι εναλλακτικές θα πρέπει στο μέλλον να ελεγχθούν προσεκτικότερα.

Πόλεμος Επιστήμης και Θρησκείας;

Σύμφωνα με την άποψη του Ντόκινς, η επιστήμη έχει καταστρέψει την πίστη στον Θεό, τοποθετώντας τον στο περιθώριο του πολιτισμού, όπου τον εγκολπώνονται αυταπατώμενοι φανατικοί. Υπάρχει, βέβαια, ένα προφανές πρόβλημα – συγκεκριμένα, το γεγονός ότι είναι μάλλον πολλοί οι επιστήμονες που πιστεύουν στον Θεό. Το Η περί Θεού αυταπάτη δημοσιεύτηκε το 2006. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν άλλα τρία βιβλία από κορυφαίους ερευνητές. Ο Όουεν Γκίνγκεριχ, ένας διάσημος αστρονόμος του Χάρβαρντ, δημοσίευσε Το Σύμπαν του Θεού, όπου δηλώνεται ότι «το σύμπαν δημιουργήθηκε ηθελημένα και με σκοπό και ότι αυτή η πεποίθηση δεν παρεμβαίνει στις υποθέσεις της επιστήμης». Ο Φράνσις Κόλινς δημοσίευσε το βιβλίο του Η γλώσσα του Θεού, το οποίο υποστηρίζει ότι το θαυμαστό στη φύση και η τάξη που παρατηρείται σ’ αυτή υποδεικνύουν ένα δημιουργό Θεό, σε μεγάλο βαθμό κατά το πρότυπο της παραδοσιακής χριστιανικής αντίληψης. Στο βιβλίο αυτό, ο Κόλινς περιγράφει την προσωπική του μεταστροφή από τον αθεϊσμό στη χριστιανική πίστη. Αυτό είναι κάτι που μετά βίας ταιριάζει στην αυστηρή εμμονή του Ντόκινς, ότι δηλαδή οι αληθινοί επιστήμονες είναι αθεϊστές.

Λίγους μήνες αργότερα, ο κοσμολόγος Πολ Ντέιβις δημοσίευσε το βιβλίο του Goldilocks Enigma, με το οποίο υποστηρίζει την ύπαρξη «ενός άψογου συντονισμού» στο σύμπαν. Για τον Ντέιβις, η βιο-φιλικότητα του σύμπαντος προσανατολίζει προς μια υπερκείμενη αρχή, η οποία τρόπον τινά ωθεί το σύμπαν προς την ανάπτυξη της ζωής και του πνεύματος. Η ιδέα ότι υπάρχει κάποια ένδειξη περί σκοπού και σχεδίου εντός του σύμπαντος είναι, βέβαια, εντελώς απορριπτέα από τον Ντόκινς. Ο Ντέιβις σκέφτεται κάπως διαφορετικά. Αν και δεν συνυπογράφει την παραδοσιακή χριστιανική αντίληψη περί Θεού, υποστηρίζει ότι στο σύμπαν – ή, καλύτερα, μέσα στο σύμπαν – υπάρχει κάτι θείο.

Κάποιες έρευνες βοηθούν στο να διαφωτιστεί, αν μη τι άλλο, αυτό το ζήτημα. Το 1916 διάφοροι εν ενεργεία επιστήμονες ρωτήθηκαν εάν πιστεύουν στον Θεό – συγκεκριμένα, σ’ ένα Θεό που επικοινωνεί ενεργά με την ανθρωπότητα και στον οποίο μπορεί κάποιος να προσευχηθεί «με την προσδοκία να λάβει κάποια απάντηση». Οι δεϊστές δεν πιστεύουν στον Θεό, σύμφωνα με την παραπάνω περιγραφή. Τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών είναι πολύ γνωστά: περίπου 40% πίστευαν σ’ ένα Θεό αυτού του είδους, 40% δεν πίστευαν και 20% δεν ήταν σίγουροι. Οι έρευνες αυτές επαναλήφθηκαν το 1997, χρησιμοποιώντας την ίδια ακριβώς ερώτηση, και οδήγησαν λίγοπολύ στα ίδια αποτελέσματα, με μια μικρή αύξηση όσον αφορά αυτούς που δεν πίστευαν (μέχρι 45%). Το ποσοστό αυτών που δεν πίστευαν σ’ ένα Θεό αυτού του είδους παρέμεινε περίπου σταθερό στο 40%.

Αυτά τα αποτελέσματα, βέβαια, μπορεί κάποιος να τα επεξεργαστεί με διάφορους τρόπους. Οι αθεϊστές τείνουν να τα ερμηνεύουν έτσι ώστε να εξάγεται το συμπέρασμα πως «οι περισσότεροι επιστήμονες δεν πιστεύουν στον Θεό». Το ζήτημα όμως δεν είναι τόσο απλό. Τα αποτελέσματα θα μπορούσαν κάλλιστα να ερμηνευτούν έτσι ώστε να σημαίνουν ότι «οι περισσότεροι επιστήμονες δεν αρνούνται την πίστη στον Θεό», καθότι το 55% είτε πιστεύει στον Θεό είτε είναι αγνωστικιστές. Δύο σημεία, εντούτοις, θα πρέπει να έχει κάποιος κατά νου.

1. Ο Τζέιμς Λιούμπα, που διεξήγε την αρχική έρευνα το 1916, προέβλεψε ότι ο αριθμός των επιστημόνων που αρνούνταν την πίστη στον Θεό θα αυξανόταν σημαντικά προϊόντος του χρόνου· κι αυτό ως αποτέλεσμα της γενικής βελτίωσης στα θέματα της εκπαίδευσης. Αυτό που συνέβη ήταν μια μικρή αύξηση στον αριθμό αυτών που αρνούνται την πίστη και μια συνακόλουθη ελάττωση των αγνωστικιστών – αλλά καμία σημαντική μείωση αυτών που πιστεύουν.

2. Για άλλη μια φορά, θα πρέπει να τονιστεί ότι στους επιστήμονες δόθηκε μία πολύ συγκεκριμένη ερώτηση: τουτέστιν, αυτοί που ρωτήθηκαν πίστευαν σ’ έναν προσωπικό Θεό που μπορούσε να ανταποκριθεί στην προσευχή του ανθρώπου; Αυτό το ερώτημα θέτει εκτός όλους εκείνους – όπως τον Πολ Ντέιβις – που πιστεύουν ότι οι ενδείξεις υποδεικνύουν κάποιο είδος θεότητας ή ανώτατης πνευματικής αρχής. Αν το ερώτημα είχε διατυπωθεί με πιο γενικούς όρους, κατά πάσα πιθανότητα θα μπορούσε να έχει προκύψει μια ευρύτερα θετικά απάντηση και στις δύο έρευνες. Συχνά παραβλέπεται ο ειδικός χαρακτήρας αυτής της ερώτησης από εκείνους που σχολιάζουν τα αποτελέσματα τόσο του 1916 όσο και του 1997.

Παρ’ όλα αυτά, οι ακριβείς λεπτομέρειες τέτοιων ερευνών δεν αφορούν την ουσία του ζητήματος. Ο Ντόκινς αναγκάζεται να δεχθεί το εξαιρετικά άβολο γεγονός ότι η άποψη του, πως οι φυσικές επιστήμες αποτελούν μια διανοητική λεωφόρο η οποία οδηγεί στον αθεϊσμό, απορρίπτεται από τους περισσότερους επιστήμονες, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Οι περισσότεροι μη πιστοί επιστήμονες που εγώ γνωρίζω είναι αθεϊστές για λόγους που δεν αφορούν την επιστήμη κομίζουν αυτές τις πεποιθήσεις στην επιστήμη τους παρά τις στηρίζουν στην επιστήμη τους. Πράγματι, εάν οι προσωπικές μου συζητήσεις με διάφορους επιστήμονες έχουν οποιαδήποτε αξία, βλέπουμε ότι οι περισσότεροι από τους πιο σκληρούς επικριτές του Ντόκινς είναι όντως αθεϊστές. Η οργισμένη και δογματική επιμονή του ότι όλοι οι αληθινοί επιστήμονες οφείλουν να είναι αθεϊστές έχει δεχθεί έντονη αντίδραση από αυτούς ακριβώς που θα έπρεπε να είναι οι πιο σθεναροί και πιο έμπιστοι υποστηρικτές του. Ο Ντόκινς σαφώς και δεν έχει καμία εξουσιοδότηση να μιλά εξ ονόματος της επιστημονικής κοινότητας για το εν λόγω θέμα ή τα ζητήματα που εξετάζουμε. Υπάρχει μια τεράστια ανακολουθία ανάμεσα στον αριθμό των επιστημόνων που ο Ντόκινς πιστεύει ότι θα έπρεπε να είναι αθεϊστές και σε αυτούς που όντως είναι τέτοιοι στην πράξη.

Ο Ντόκινς αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα μ’ έναν εντελώς απαράδεκτο τρόπο. Για παράδειγμα, ας δούμε τα επικριτικά του σχόλια για τον Φρίμαν Ντάισον, ένα φυσικό που προτάθηκε ευρύτατα για το βραβείο Νομπέλ χάρη στην καινοτόμο ερευνά του στην κβαντική ηλεκτροδυναμική. Όταν το 2000 του απονεμήθηκε το βραβείο Τέμπλετον για τη θρησκεία, ο Ντάισον επαίνεσε στην ομιλία του τα επιτεύγματα της θρησκείας, ενώ την ίδια στιγμή τόνισε – και άσκησε κριτική – στην αρνητική πλευρά της. Επίσης, ήταν σαφής όσον αφορά την αρνητική πλευρά του αθεϊσμού, σημειώνοντας ότι «τα δύο άτομα που ενσαρκώνουν τις εκδηλώσεις του κακού στον αιώνα μας, ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Ιωσήφ Στάλιν, ήταν και οι δυο τους δεδηλωμένοι αθεϊστές». Ο Ντόκινς θεώρησε αυτή τη δήλωση άνανδρη πράξη αποστασίας και προδοσίας, η οποία πρόσφερε «υποστήριξη στη θρησκεία από την πλευρά ενός εκ των πλέον διακεκριμένων επιστημόνων του κόσμου».

Επρόκειτο να συμβούν και χειρότερα. Όταν ο Ντάισον τόνισε ότι ήταν ένας χριστιανός που δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για το δόγμα της Τριάδας, ο Ντόκινς επέμενε πως αυτό σήμαινε ότι ο Ντάισον δεν ήταν καν χριστιανός. Απλώς προσποιούνταν τον θρησκευόμενο! «Δεν είναι αυτό ό,τι ακριβώς θα έλεγε οποιοσδήποτε αθεϊστής επιστήμονας, εάν ήθελε να δώσει την εντύπωση ότι είναι χριστιανός;». Έπεται, λοιπόν, ότι ο Ντάισον «το παίζει καλό παιδί», προφασιζόμενος ένα ενδιαφέρον περί τα θρησκευτικά ζητήματα για οικονομικά οφέλη; Μας λέει, άραγε, ο Ντόκινς ότι ο Ντάισον ήθελε απλώς «να δώσει την εντύπωση» ότι είναι χριστιανός, ενώ στην πραγματικότητα είναι αθεϊστής; Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και στην περίπτωση του Αϊνστάιν, ο οποίος χρησιμοποιούσε συχνά θρησκευτική γλώσσα και ανάλογες εικόνες στην παρουσίαση των επιστημονικών θέσεών του.

Στο σημείο αυτό, όπως και αλλού, ο Ντόκινς ενεργεί επί τη βάσει της κύριας θέσης του, ότι δηλαδή οι αληθινοί επιστήμονες πρέπει να είναι αθεϊστές. Απλούστατα δεν μπορούν να εννοούν αυτά που λένε όταν ομολογούν ότι έχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις, ενδιαφέροντα ή αναζητήσεις. Δεν είμαι σίγουρος τι είδους ανθρώπους ελπίζει να πείσει ο Ντόκινς με την άρνηση του να πιστέψει τους επιστήμονες συναδέλφους του. Η στάση του απλώς αντιπροσωπεύει το θρίαμβο του δόγματος επί της παρατήρησης.

Γιατί, λοιπόν, τόσο πολλοί επιστήμονες είναι θρησκευόμενοι; Η προφανής και πλέον ικανοποιητική απάντηση εξ επόψεως διανοητικής δεν είναι δύσκολο να προταθεί. Είναι πολύ καλά γνωστό ότι ο φυσικός κόσμος είναι εύπλαστος εννοιολογικά. Όπως σημειώσαμε νωρίτερα, μπορεί να ερμηνευτεί, δίχως να χαθεί η διανοητική μας επάρκεια, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Μερικοί «διαβάζουν» ή «ερμηνεύουν» τη φύση με αθεϊστικό τρόπο. Άλλοι τη «διαβάζουν» με δεϊστικό τρόπο, βλέποντας σ’ αυτή μία δημιουργική θεότητα, η οποία δεν ασχολείται περαιτέρω με τις υποθέσεις του κόσμου. Ο Θεός κουρδίζει, τρόπον τινά, το κοσμικό ρολόι και μετά το αφήνει να λειτουργήσει μόνο του. Κάποιοι άλλοι υιοθετούν μια πιο χαρακτηριστικά χριστιανική άποψη, πιστεύοντας σ’ ένα Θεό που και δημιουργεί και συντηρεί. Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν μια πιο πνευματιστική άποψη, μιλώντας γενικώς και αορίστως για κάποια «ζωτική δύναμη».

Το ζήτημα είναι απλό: η φύση επιδέχεται πολλές έγκυρες ερμηνείες. Μπορεί να ερμηνευτεί με αθεϊστικό, δεϊστικό, θεϊστικό ή όποιον άλλο τρόπο – αλλά δεν απαιτεί μία συγκεκριμένη ερμηνεία. Κάποιος μπορεί να είναι «αληθινός» επιστήμονας δίχως να χρειάζεται να υιοθετήσει μία ορισμένη θρησκευτική, πνευματική ή αντιθρησκευτική άποψη του κόσμου. Αυτή, θα μπορούσα να προσθέσω, είναι και η άποψη των περισσότερων επιστημόνων με τους οποίους μιλώ, περιλαμβανομένων και εκείνων που αυτοπροσδιορίζονται ως αθεϊστές. Σε αντίθεση με τους δογματιστές αθεϊστές, μπορούν να καταλάβουν πλήρως το γιατί κάποιοι από τους συναδέλφους τους υιοθετούν μια χριστιανική άποψη περί του κόσμου. Ίσως να μη συμφωνούν με αυτή την προσέγγιση, αλλά είναι έτοιμοι να τη σεβαστούν.

Παρ’ όλα αυτά, ο Ντόκινς έχει μια ριζικά διαφορετική άποψη. Η επιστήμη και η θρησκεία έχουν εμπλακεί σε μια μάχη μέχρι θανάτου. Μόνο η μία από τις δύο μπορεί να βγει νικήτρια – κι αυτή πρέπει να είναι η επιστήμη. Η άποψη του Ντόκινς περί πραγματικότητας αποτελεί το αντικαθρέφτισμα αυτού που συναντά κανείς σε κάποια από τα πιο εξωτικά τμήματα του αμερικανικού φονταμενταλισμού. Ο μακαρίτης ο Χένρι Μόρις, γνωστός δημιουργιστής, έβλεπε τον κόσμο να διακρίνεται σε δύο πολωμένα μεταξύ τους στρατόπεδα. Οι άγιοι ήταν οι θρησκευόμενοι (τους οποίους ο Μόρις προσδιόριζε με τον δικό του, αποκλειστικό κατά βάση τρόπο). Η αυτοκρατορία του κακού αποτελούνταν από τους αθεϊστές επιστήμονες. Ο Μόρις πρότεινε μια αποκαλυπτική θέαση αυτής της μάχης, αντιμετωπίζοντας την ως συμπαντική στις διαστάσεις της. Αφορούσε ουσιαστικά την αλήθεια σε αντιπαράθεση προς το ψεύδος, το αγαθό σε αντιδιαστολή προς το κακό. Στο τέλος, η αλήθεια και το αγαθό θα θριαμβεύσουν! Ο Ντόκινς απλούστατα αναπαράγει αυτό το φονταμενταλιστικό σενάριο, τη στιγμή ακριβώς που αντιστρέφει το πλαίσιο αναφοράς του.

Πρόκειται για μια απελπιστικά συγκεχυμένη ερμηνεία των πραγμάτων. Σε τελική ανάλυση, εξαρτάται από μια παρωχημένη και πλέον απορριπτέα ιστορικώς ανάγνωση των σχέσεων επιστήμης και θρησκείας. Κάποτε, πίσω στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα, ήταν αναμφίβολα δυνατόν για κάποιον να πιστεύει ότι η επιστήμη και η θρησκεία τελούν διαρκώς σε εμπόλεμη κατάσταση. Εντούτοις, όπως μου τόνισε πρόσφατα ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς ιστορικούς της επιστήμης, αυτή η άποψη θεωρείται πλέον ένα απελπιστικά ξεπερασμένο ιστορικό στερεότυπο, το οποίο η έρευνα έχει πλήρως αναιρέσει. Βασικά αργοπεθαίνει μέσα σε απομονωμένους θύλακες της πνευματικής ζωής, όπου δεν έχει εισχωρήσει ακόμα το φως της έρευνας. Η σχέση επιστήμης και θρησκείας είναι σύνθετη και ποικιλόμορφη – αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να παρουσιαστεί ως μια συνθήκη ολοκληρωτικού πολέμου.

Ωστόσο, ο Ντόκινς είναι τόσο αμετάπειστα αφοσιωμένος στο παρωχημένο «πολεμικό» μοντέλο του, που φτάνει στο σημείο να κάνει μερικές πολύ ασύνετες και αστήρικτες κρίσεις. Η πιο γελοία από αυτές είναι ότι οι επιστήμονες που πιστεύουν ή συμβάλλουν σε μια βιώσιμη σχέση μεταξύ επιστήμης και θρησκείας ανήκουν στη σχολή του «Νέβιλ Τσάμπερλεϊν». Αυτή η σύγκριση αποτελεί διανοητική ανοησία, για να μην πούμε ότι συνιστά προσωπική προσβολή. Για εκείνους τους αναγνώστες που δεν καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται, ο Ντόκινς αναφέρεται εν προκειμένω στην πολιτική κατευνασμού που υιοθέτησε το 1938 ο Βρετανός πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεϊν προς τον Αδόλφο Χίτλερ, με την ελπίδα ότι θ’ αποφύγει τον ολοκληρωτικό πόλεμο στην Ευρώπη. Η απεχθής αναλογία φαίνεται να υπονοεί πως οι επιστήμονες που καταφάσκουν τη σημασία της θρησκείας θα πρέπει να στιγματιστούν ως «κατευναστές» και ότι οι θρησκευόμενοι θα πρέπει να συγκριθούν, εξίσου προσβλητικά, με τον Χίτλερ. Στο σημείο αυτό, η εικόνα που χρησιμοποιεί ο Ντόκινς φαίνεται πως εκφράζει ορισμένες εξαιρετικά προκατειλημμένες και ελάχιστα ενημερωμένες κρίσεις όσον αφορά τη σχέση επιστήμης και θρησκείας.

Ποιον, λοιπόν, έχει κατά νου ο Ντόκινς; Απίστευτα, υποδεικνύει τον Μάικλ Ρους – ένα διακεκριμένο αθεϊστή φιλόσοφο, ο οποίος έχει εργαστεί πολύ προς την κατεύθυνση της διασάφησης των φιλοσοφικών καταβολών και συνεπαγωγών του δαρβινισμού, καθώς και της κριτικής κατά του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Γιατί; Στο σημείο αυτό, το επιχείρημα του Ντόκινς είναι τόσο συγκεχυμένο που είναι δύσκολο να προσδιοριστεί τι ακριβώς έχει κατά νου. Ήταν το γεγονός ότι ο Ρους τόλμησε να ασκήσει κριτική στον Ντόκινς, τουτέστιν μια πράξη lese-majeste; Ή μήπως ήταν το ακόμα πιο τολμηρό γεγονός ότι πρότεινε πως η επιστήμη και η θρησκεία ενδέχεται να μπορούν να μάθουν η μία από την άλλη – κάτι που ορισμένοι φανατικοί πολύ φοβάμαι πως θα θεωρούσαν πράξη προδοσίας;

Εν προκειμένω, ο Ντόκινς παραθέτει επιδοκιμαστικά τα λόγια του Τζέρι Κάιν, ενός γενετιστή από το Σικάγο, ο οποίος διακήρυξε ότι «ο πραγματικός πόλεμος μαίνεται μεταξύ ορθολογισμού και δεισιδαιμονίας. Η επιστήμη δεν είναι παρά μία από τις εκδοχές του ορθολογισμού, ενώ η θρησκεία η πιο συνηθισμένη μορφή της δεισιδαιμονίας». Συνεπώς, ο κόσμος χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: τον ορθολογισμό και τη δεισιδαιμονία. Όπως ακριβώς οι θρησκείες διακρίνουν τους σεσωσμένους από τους κολασμένους, ο Ντόκινς επιδεικνύει τον ίδιο απόλυτο διχοτομικό τρόπο του σκέπτεσθαι. Κάτι είναι ή άσπρο ή μαύρο· δεν υπάρχει τίποτα γκρίζο. Καημένε Μάικλ Ρους. Έχοντας επιτεθεί σε μια ομάδα φονταμενταλιστών, βρίσκει τον εαυτό του να εξοστρακίζεται από μια άλλη – και θεωρείται ότι είναι πνευματικώς «μολυσμένος» από εκείνους που μέχρι πρότινος ήταν συνάδελφοι του.

Ο Ντόκινς είναι ξεκάθαρα βυθισμένος στη δική του, ιδιαίτερη εκδοχή του φονταμενταλιστικού δυαλισμού. Παρ’ όλα αυτά, πολλοί θα αισθανθούν πως στο σημείο αυτό είναι απαραίτητος, αν όχι επιβεβλημένος, ένας έλεγχος με βάση την πραγματικότητα. Ο Ντόκινς δίνει την εντύπωση πως βλέπει τα πράγματα στο πλαίσιο μιας εξαιρετικά πολωμένης κοσμοθεωρίας, η οποία δεν είναι λιγότερο αποκαλυπτική και στρεβλή απ’ όσο οι θρησκευτικοί φονταμενταλισμοί που επιθυμεί να ξεριζώσει. Άραγε η πραγματική λύση στους θρησκευτικούς φονταμενταλισμούς είναι το να αναπαράγουν οι αθεϊστές ό,τι αρνητικό υπάρχει σ’ αυτούς; Αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι ένας αθεϊστικός φονταμενταλισμός τόσο βαθιά προβληματικός και στρεβλός όσο και τα θρησκευτικά του σύστοιχα. Υπάρχουν προφανώς καλύτεροι τρόποι για να αντιμετωπίσει κάποιος τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Εν προκειμένω, ο Ντόκινς είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Σύγκρουση Φονταμενταλισμών

Μία από τις χειρότερες υπηρεσίες που έχει προσφέρει ο Ντόκινς στις φυσικές επιστήμες είναι το γεγονός ότι τις παρουσίασε ως επίμονα και αμείλικτα αθεϊστικές. Δεν πρόκειται καθόλου για κάτι τέτοιο· εντούτοις, η ιεραποστολική μανία του Ντόκινς έχει οδηγήσει στην αύξηση αυτής της αλλοτριωτικής στάσης σε πολλά τμήματα του βορειοαμερικανικού συντηρητικού Προτεσταντισμού. Υπάρχει άραγε καλύτερος τρόπος να διασφαλιστεί ότι οι επιστήμες αντιμετωπίζονται υπό αυτό το αρνητικό πρίσμα εντός της εν λόγω κοινότητας, καθώς το ενδιαφέρον και η αφοσίωση στη θρησκεία αναδύονται στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη; Δεν είναι διόλου παράξενο που πολλοί δαρβινιστές έχουν εκφράσει την ανησυχία τους όσον αφορά την απόπειρα να χαρακτηριστεί αθεϊστική η στάση τους. Χάνουν το κύρος τους στα μάτια μιας μεγάλης πλειονότητας – ριψοκίνδυνα και χωρίς λόγο.

Έχω ήδη ασκήσει κριτική στο κίνημα του Ευφυούς Σχεδίου, ένα συντηρητικό αντι-εξελικτικό χριστιανικό κίνημα, του οποίου οι ιδέες επίσης επικρίνονται στο Η περί Θεού αυταπάτη. Παραδόξως, όμως, αυτό το κίνημα θεωρεί τον Ντόκινς ένα από τα καλύτερα αποκτήματα του. Γιατί; Διότι η υστερική και δογματιστική επιμονή του στις αθεϊστικές συνεπαγωγές του δαρβινισμού αποστασιοποιεί πολλούς από τους δυνάμει υποστηρικτές της θεωρίας της εξελίξεως. Ο Ουίλιαμ Ντέμπσκι, ο πνευματικός αρχιτέκτονας του κινήματος, ευχαριστεί διαρκώς τον Ευφυή Σχεδιαστή του για τον Ντόκινς. Όπως το έθεσε πρόσφατα σ’ ένα μάλλον σαρκαστικό e-mail προς τον Ντόκινς: «Λέω τακτικά στους συναδέλφους μου ότι εσύ και το έργο σου είστε ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού στο κίνημα του Ευφυούς Σχεδίου. Σε παρακαλώ, λοιπόν, συνέχισε!» Νομίζω ότι θα ήταν πανευτυχής με το Η περί Θεού αυταπάτη.

Ελάχιστα εκπλήσσει που ο Ρους – ο οποίος περιγράφει τον εαυτό του ως «σκληροπυρηνικό δαρβινιστή» – σχολίασε σε ένα γνωστοποιηθέν e-mail προς τον Ντένετ ότι αυτός (ο Ντένετ) και ο Ντόκινς υπήρξαν «απόλυτη καταστροφή στη μάχη κατά του Ευφυούς Σχεδίου».

Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ένας σπασμωδικός αθεϊσμός, αλλά σοβαρή ενασχόληση με τα ζητήματα -κανένας από τους δυο σας δεν είναι διατεθειμένος να μελετήσει σοβαρά το Χριστιανισμό και να αναμετρηθεί με τις ιδέες του- είναι απλούστατα χαζό και απερίγραπτα ανήθικο να ισχυρίζεται κάποιος ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι παρά μια δύναμη του κακού, όπως ισχυρίζεται ο Ρίτσαρντ [Ντόκινς] – και, το σημαντικότερο, βρισκόμαστε σε πόλεμο και χρειαζόμαστε συμμάχους σ’ αυτό τον πόλεμο και όχι να απομακρύνουμε κάθε άνθρωπο καλής θέλησης.

Ιδού, λοιπόν! Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί ο Ντόκινς απέπεμψε τον Ρους στο σκότος το εξώτερον. Μη στενοχωριέσαι, Μάικλ – έχεις καλή παρέα.

Πριν από την αποπομπή του, όμως, από τον παράδεισο του Ντόκινς, ο Ρους προέβη σε άλλη μια εύγλωττη ενέργεια. Στις 22 Οκτωβρίου 1996, ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ έκανε μία δήλωση στην Ποντιφική Ακαδημία Επιστημών, προσφέροντας την υποστήριξη του στην εν γένει ιδέα της βιολογικής εξέλιξης, ενώ παράλληλα ασκούσε κριτική σε ορισμένες υλιστικές ερμηνείες της εν λόγω ιδέας.62 (Ειρήσθω εν παρόδω ο Ρωμαιοκαθολικισμός ποτέ δεν αντιμετώπισε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ο συντηρητικός Προτεσταντισμός με την ιδέα της εξέλιξης.) Πολλοί επιστήμονες καλωσόρισαν τη δήλωση του πάπα. Όχι όμως ο Ρίτσαρντ Ντόκινς. Ιδού το σχόλιο του Ρους σχετικά με το τι επακολούθησε:

Όταν ο Ιωάννης Παύλος Β’ έγραψε μία επιστολή στην οποία αποδεχόταν το δαρβινισμό, η απάντηση του Ρίτσαρντ Ντόκινς ήταν απλώς ότι ο πάπας ήταν υποκριτής· ότι δεν μπορούσε να είναι ειλικρινής σχετικά με την επιστήμη και ότι ο ίδιος ο Ντόκινς προτιμούσε απλώς έναν ειλικρινή φονταμενταλιστή.

Το σχόλιο του Ρους μας βοηθά άμεσα να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Αν η πρόθεση του Ντόκινς ήταν να ενθαρρύνει τους χριστιανούς να αποδεχθούν τη βιολογική εξέλιξη, τότε η δήλωση του πάπα θα είχε γίνει δεκτή θετικά. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ο Ντόκινς είναι εντελώς ανίκανος να δεχθεί ότι ο πάπας – ή, εν πάση περιπτώσει, κάθε χριστιανός – θα μπορούσε να αποδεχθεί την εξέλιξη. Επομένως, δεν λέει την αλήθεια, έτσι δεν είναι; Δεν είναι δυνατόν να λέει την αλήθεια. Ο πάπας είναι ένας δεισιδαίμων που απλώς προσποιείται τον ορθολογιστή. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι εν προκειμένω η επιστήμη – ή, καλύτερα, μια εξαιρετικά εχθρική και μη αντιπροσωπευτική εικόνα περί επιστήμης – δεν γίνεται αντικείμενο κατάχρησης ως όπλο για την καταστροφή της θρησκείας.

Μια από τις πιο μελαγχολικές πλευρές του Η περί Θεού αυταπάτη έγκειται στο γεγονός ότι ο συγγραφέας του φαίνεται πως έχει μεταμορφωθεί από έναν επιστήμονα με πάθος για την αλήθεια σε ένα σκληρό αντιθρησκευτικό προπαγανδιστή, ο οποίος δεν σέβεται τα στοιχεία. Αυτό ήταν σαφές στην τηλεοπτική σειρά Η ρίζα του κακού; η οποία λειτούργησε πιλοτικά για το Η περί Θεού αυταπάτη. Εκεί ο Ντόκινς παρουσίαζε θρησκευτικούς εξτρεμιστές, οι οποίοι υποστήριζαν τη βία εν ονόματι της θρησκείας ή ήταν επιθετικά κατά της επιστήμης. Δεν συμπεριλήφθηκε και δεν εξετάστηκε καμία αντιπροσωπευτική θρησκευτική φυσιογνωμία. Το συμπέρασμα του Ντόκινς; Η θρησκεία οδηγεί στη βία και είναι κατά της επιστήμης.

Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι η σειρά επικρίθηκε από τους διαφωνούντες, οι οποίοι τη θεώρησαν διανοητικώς αστεία. Όπως μου είπε αργότερα ένας σημαίνων αθεϊστής συνάδελφος στην Οξφόρδη: «Μη μας κρίνεις όλους με βάση αυτή την ψευδο-διανοητική μωρολογία». Παρ’ όλα αυτά, Η περί Θεού αυταπάτη συνεχίζει αυτή την κατάφωρα προκατειλημμένη προσέγγιση των στοιχείων, χλευάζοντας και χτυπώντας τις εναλλακτικές προσεγγίσεις, τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν εννοεί να λάβει υπόψη της. Πράγματι, υπάρχουν θρησκευόμενοι που είναι βαθιά εχθρικοί έναντι της επιστήμης. Και ο αριθμός, αν μη τι άλλο, θα αυξηθεί χάρη στην πολεμική εκ μέρους του Ντόκινς χρήση της επιστήμης στο πλαίσιο της επικής μάχης του κατά της θρησκείας. Ίσως είναι πια καιρός η επιστημονική κοινότητα ως σύνολο να διαμαρτυρηθεί κατά της κατάχρησης των ιδεών της στο βωμό αυτού του αθεϊστικού φονταμενταλισμού.

Αντιγραφή απο το blog: http://elearningtheology.wordpress.com
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...